Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εκτυλίσσονται εικόνες με καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία των μαθητών.
Από τη μια έχουμε τις απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια και τα Λύκεια και από την άλλη την αποκορύφωση της έντασης, της πίεσης και του άγχους με τις πανελλήνιες. Η...
αγωνία και η αναμονή για μια θέση στο πανεπιστήμιο συνοδεύει το σκληρό μαραθώνιο γονέων και μαθητών που αναμένουν την ευόδωση των μακροχρόνιων μελετών, των θυσιών, των κόπων, των προσευχών, των σκληρών προϋπολογισμών και εξόδων, των δυσβάσταχτων υποχρεώσεων και αναγκών.
Στα Δημοτικά το κλείσιμο της χρονιάς με τις εορταστικές τελετές έχει τη δική του συμβολική αξία και σημασία για την εκπαίδευση, την ζωή και την κοινωνία.
Σε μια τέτοια γιορτή παραβρέθηκα κι εγώ, στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης, για να καμαρώσω τα παιδιά μου. Μα δεν χάρηκα, δεν συγκινήθηκα απλά και μόνο με τις δραστηριότητες και τους χορούς των βλασταριών μου. Εκείνο το απόγευμα όλοι οι μαθητές έγιναν παιδιά δικά μου. Ένιωσα τους δασκάλους ως γονείς όλων, ως συνεργάτες μου στον αγώνα για την πρόοδο και την προκοπή των μικρών Ελληνίδων και Ελλήνων που έψαλλαν τον ελληνικό ύμνο με περηφάνια, με παρρησία και τόλμη. Σήκωσαν την ελληνική σημαία καμαρωτά, χωρίς φόβο και πάθος. Την άφησαν να κυματίζει με αγνότητα και σεβασμό, αλλά και με το σθένος των ηρώων του ’21.
Πώς να μη συγκινείσαι βλέποντας τους απόφοιτους της έκτης τάξης με δάκρυα στα μάτια να αποχαιρετούν τις μικρότερες τάξεις, να ευχαριστούν και να ασπάζονται τους δασκάλους τους.
Ναι, κλάψαμε όλοι. Γίναμε όλοι ένα κουβάρι και ψάχναμε εδώ κι εκεί χαρτομάντιλα για να σκουπίσουμε τα δάκρυα. Γιατί μόνο αυτά τα μικρά και απλά πράγματα αξίζουν στην μάταιη και φθαρμένη κοινωνία μας.
Μπορεί όταν ανοίγουν τα σχολεία τον Σεπτέμβρη οι μαθητές να βρίσκονται σε μια βαριά υπνηλία από την χαλαρότητα του καλοκαιριού και να καθυστερούν να μπουν στο κλίμα που απαιτεί η εκπαίδευση. Όταν όμως κλείνουν τα σχολεία για τις διακοπές, ένας κόμπος κυριεύει τα σωθικά τους καθώς θα αποχωριστούν τους καλούς τους φίλους, αυτούς που μόνο το σχολείο προσφέρει την ευκαιρία να γνωρίσουν.
Σε ένα σχολείο δεν μαθαίνεις μόνο γράμματα. Μαθαίνεις να είσαι και να γίνεσαι Άνθρωπος. Άνθρωπος που σκέφτεται, Άνθρωπος που αγαπά, Άνθρωπος που νοιάζεται για τον διπλανό του, Άνθρωπος που τιμά την πατρίδα του, σέβεται και υπερασπίζει τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας. Στο σχολείο θα ερωτευτείς κιόλας. Κι αυτός ο έρωτας πολλές φορές θα οδηγήσει και σε γάμο, στο χτίσιμο μιας νέας οικογένειας.
Κι εμείς οι μεγαλύτεροι παρακολουθώντας όλα αυτά ανατρέχουμε στο παρελθόν. Νοσταλγούμε τα δικά μας μαθητικά χρόνια. Αισθανόμαστε πρόσκαιρα μικροί, θέλουμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω.
Υπάρχουν βέβαια και πολλά προβλήματα, παραλείψεις και λάθη από όλους τους εμπλεκόμενους στο χώρο της παιδείας. Απαιτείται τεράστια επαγρύπνηση και προσοχή για να μην αποσπάται ο μαθητής από τον στόχο και την ουσία της παρουσίας του στο σχολείο που είναι η δημιουργία του Ανθρώπου που ανέφερα παραπάνω. Το μάθημα στη σχολική τάξη επιβάλλεται να είναι μάθημα ζωής.
Ας έχουμε το δικαίωμα να αποτυπώσουμε μια γραμμή για την εκπαίδευση κι εμείς οι αδιόριστοι, επί 25ετιας, εκπαιδευτικοί.
Μα σήμερα μέσα στις μαύρες μέρες που βιώνουμε ας αναθαρρήσουμε λίγο. Ας μιλήσουμε για μια Ελλάδα που ελπίζει. Ας πιστέψουμε πως υπάρχουν σχολεία που διδάσκουν τα σωστά Ελληνικά, παρέχουν αγωγή, πλάθουν ικανούς ανθρώπους.
Υπάρχουν και σήμερα σχολεία που υψώνουν ψηλά την ελληνική σημαία.
Υπάρχουν μαθητές, δάσκαλοι και γονείς που φωνάζουν Ελλάδα είμαστε εδώ!
Ελλάδα δεν σε προδώσαμε εμείς.
Ελλάδα είμαστε δυνατοί και θα παλέψουμε για το μέλλον που δικαιούμαστε, για το αύριο που μας αξίζει.
Ελλάδα σε αγαπάμε.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
