Αν το καλοσκεφτείς, θάλασσες είναι οι ανθρώποι, κλεισμένες σε πέτσινα σακιά.
Δεν θέλει πολύ για να πνιγείς στο ίδιο σου το δέρμα...
Με σπαράσσει η σκέψη πως κάπου εκεί στο βάθος, εκεί που ουρανός και θάλασσα γίνουνται ένα, εκεί που δεν υπάρχει μήτε τέλος μήτε αρχή, εκεί που...
οι αισθήσεις δεν μπορούν να ακουμπήσουν και το κορμί στέκεται αποσβολωμένο κατανοώντας την ασημαντότητά του μπροστά στον χώρο και τον χρόνο, εκεί στην άκρη αυτού του κόσμου, του δικού μου κόσμου, υπάρχει κάποιος άλλος που κοιτά αντίθετα και βλέπει την άκρη ενός άλλου κόσμου, του δικού του κόσμου και συνειδητοποιεί τη δικιά του ασημαντότητα μπροστά στο σύμπαν, συνειδητοποιεί τη δικιά του ματαιόδοξη πάλη κόντρα στον χώρο και τον χρόνο, την ανημπόρια των δικών του αισθήσεων να αγγίξουν αυτήν την άκρη που τραβά το βλέμμα σαν ο μαγνήτης τις καρφίτσες.
Φαντάσου, λέει, να κάναμε από ένα βήμα πίσω και να σκουντρούσαν οι πλάτες μας…
http://tkrachtis.tumblr.com/
