(καλά ξεμπερδέματα)
Θέλοντας να βοηθήσω και γω εθελοντικά, όσο μπορώ στην εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων και στη βελτίωση της ζωή των πολιτών και των συνανθρώπων της πόλης και της χώρας μας, σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο, να συμβάλλω στο ξεκαθάρισμα κάποιων πραγμάτων, ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον, ομολογίες του τύπου, (στην τηλεόραση σήμερα) έχομε μπερδευτεί και δεν ξέρουμε τι γίνεται, και ο Χάρης ήταν από δω και μετά πήγε από εκεί, ή η Μπέττυ έτσι και τώρα αλλιώς, ή ο Ζήσης ούτε έτσι ούτε αλλιώς και άλλα τέτοια.
Επειδή...
τέτοιου είδους «μπερδέματα» έπαθε πολύς κόσμος με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, και έχουμε μπερδέψει την καταστροφή με την ελπίδα, πιστεύω πως το ξεκαθάρισμα μερικών πραγμάτων θα βοηθήσει εσάς έστω και λίγο να μην ξαναμπερδευτείτε και έχουμε στο μέλλον χειρότερα.
Τα παρακάτω είναι αρκετά διαφωτιστικά και καθόλου καινούργια. Και μπορεί να τα βρει κανείς πολύ εύκολα παντού. (Εδώ ταιριάζει το, δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Αν και τα έχομε πει και προφορικά πολλές φορές και με αρκετούς, αλλά ταιριάζει και το άλλο : το λαγό τον βλέπατε το ντορό ψάχνατε;)
Η λέξη οπορτουνισμός: βγαίνει απ' το αγγλικό “opportunity” που σημαίνει “ευκαιρία, περίσταση”. Opportunism σημαίνει καιροσκοπία, καιροσκοπισμός. Κάποιος που δηλαδή τζάμπα σπαταλά χρόνο και δυνάμεις έτσι για να περνάει η ώρα στην κυριολεξία. Με πολιτικούς όρους, αυτός που είναι οπορτουνιστής, σπαταλάει χρόνο και δυνάμεις για να ΜΗΝ πετύχει το στόχο που έχει διακηρύξει στα λόγια.
Ο οπορτουνισμός είναι όρος που τον συναντάμε στον Λένιν, (που έγινε της μόδας τελευταία) τον οποίο τον χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πολιτική πρακτική των Μενσεβίκων, οι οποίοι ήταν στην πράξη αναβλητικοί και μόνιμα οπισθοχωρούσαν, ενώ στα λόγια ήταν βασιλικότεροι του βασιλέως σε πολλές περιπτώσεις. Ο Λένιν δίνει σε αδρές γραμμές τα χαρακτηριστικά του πολιτικού καιροσκοπισμού, του “οπορτουνισμού” στην μπροσούρα του “Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω (η κρίση στο κόμμα μας)” (εκδ. Σύγχρονη Εποχή).
Διαβάζουμε: “[...] δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ” (σελ. 255-256).
Δηλαδή, με απλά λόγια οπορτουνιστής είναι αυτός που άλλα λέει κι άλλα κάνει, που κρύβει τις πραγματικές του προθέσεις.
Και να είμαστε ξεκάθαροι: ο όρος “οπορτουνιστής” απευθύνεται μόνο σε όσους συμμετέχουν σε πολιτικές, κινηματικές και κομματικές διαδικασίες, δεν απευθύνεται στον απλό εργάτη που μπορεί να έχει την άλφα ή βήτα λανθασμένη άποψη για την πολιτική.
Τέλος, ο οπορτουνισμός, καλλιεργεί αντιλήψεις ότι αυτό το σύστημα μπορεί να είναι δίκαιο. Ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του “άδικος” (για τους πολλούς, τους εργαζόμενους) γιατί αντικειμενικά οδηγεί στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια. Το αίτημα της αναδιανομής είναι μια ανούσια επίκληση στα χριστιανικά αισθήματα των πλουσίων, να μοιραστούν τα πλούτη τους όπως ο Χριστός κάλεσε τον Ζακχαίο να χαρίσει τα πλούτη του για να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών...
Επειδή όμως άλλο η βασιλεία των ουρανών, κι άλλο η το βασίλειο της “αναγκαιότητας” κατά Μαρξ, όταν είσαι πολιτικό κόμμα, οργάνωση και ζητάς “δίκαιη αναδιανομή του πλούτου” και δεν βάζεις ζήτημα αλλαγής της εξουσίας, είσαι οπορτουνιστής.
Αυτό είναι οπορτουνισμός, είναι να μιλάς σαν αριστερός και να σκέφτεσαι σαν καπιταλιστής.
Ο όρος, επαναλαμβάνουμε, αφορά μόνο όσους αρθρώνουν επίσημα πολιτικό λόγο, είναι μέλη και στελέχη κομμάτων που διαμορφώνουν πολιτικές θέσεις.
Δεν αφορά απλούς εργαζόμενους, απλούς ανθρώπους του λαού που ούτε πείρα έχουν, ούτε γνώσεις (δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν), ούτε είναι ασκημένοι σε πολιτικές διαδικασίες κλπ.
Είναι υποχρεωμένοι όμως να κάνουν δυο πράγματα: πρώτον, να ακούν όλους και να κρίνουν ψύχραιμα τι είναι προς το συμφέρον του σαν εργαζόμενου και τι όχι. Το σωστό και λάθος εδώ κρίνεται με βάση το τι είναι το ταξικό του συμφέρον. Δεύτερον, να πάρει θέση πολιτικά, τίμια, μια κι έξω.
Και για να αποκλείσουμε κάθε πιθανότητα ύπαρξης νέων μπερδεμάτων να και μερικά παραδείγματα από την πραγματικότητα.
Οπορτουνισμός, είναι να βγάζεις κόσμο στις πλατείες, μετά το 70% καλό μνημόνιο και 30% κακό μνημόνιο, και να στηρίζεις γενικά μαζί με άλλους, μια κυβέρνηση που ήρθε για να καταργήσει τα μνημόνια. Και να ρωτάς τον καθένα, που συμμετέχει σε αυτή τη στήριξη και να έχει άλλη άποψη. Άλλος ευρώ, άλλος δραχμή, άλλος έντιμο συμβιβασμό, άλλος ρήξη και άλλος Ουάου και υπερηφάνεια και άλλος «αξιοπρέπεια» και ξερό ψωμί, άλλος διαγραφή χρέους κ.ο.κ.
Οπορτουνισμός, είναι να κάνεις έναν αγώνα για ένα ΟΧΙ, επικαλούμενος παραλληλισμούς με το ΟΧΙ του 40 ή τις Θερμοπύλες, χωρίς να είναι καθόλου ξεκάθαρο και για κανέναν τι ακριβώς σημαίνει αυτό το ΟΧΙ. Και μάλιστα δεν ήταν ξεκάθαρο ούτε από αυτούς που το λέγανε ούτε από αυτούς που το ακούγανε, και για το λόγο αυτό μετατράπηκε σε ένα τεράστιο ΝΑΙ σε κάτι πάρα πολύ χειρότερο από αυτό που απέρριπτε ΟΧΙ.
Οπορτουνισμός είναι να είσαι αρωγός των δανειστών και κατά των πλειστηριασμών και μετά να ψηφίζεις στο 3ο μνημόνιο ΝΑΙ σε όλα.
Οπορτουνισμός είναι τη μια να είσαι άνεργος και την άλλη να ψηφίζεις 3ο μνημόνιο.
Οπορτουνισμός είναι να στηρίζεις την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, ώστε να μπορεί να φέρει και να υπογράψει, το τρίτο μνημόνιο, με το οποίο δεν συμφωνείς και δεν το ψηφίζεις.
Οπορτουνισμός είναι να λες ότι δεν μπορούν να ψηφίζονται μνημόνια σε δύο μέρες και να τα ψηφίζεις σε μία μέρα χωρίς να τα έχει διαβάσει κανείς.
Οπορτουνισμός είναι να βγάζεις σε διαβούλευση νόμους που είναι μικρής σημασίας και να περνάς τα μνημόνια νύχτα.
Οπορτουνισμός είναι να λες ότι «η μόνη ρεαλιστική και βιώσιμη λύση είναι η κατάργηση με ένα νόμο και με ένα άρθρο του μνημονίου» και να φέρνεις με ένα νόμο και ένα άρθρο (ή 2) το 3ο μνημόνιο.
Οπορτουνισμός είναι να λες μια βδομάδα πριν ότι αυτή η βουλή δεν θα ψηφίσει μνημόνιο και μετά να λες ότι δεν γινότανε αλλιώς.
Οπορτουνισμός είναι να είσαι «σύμβολο» να βγαίνεις να ζητάς συγνώμη από το λαό επειδή τον παρέσυρες και μετά να συνεχίζεις να στηρίζεις αυτούς που σε κάνανε να ζητήσεις συγνώμη.
Νομίζω είναι αρκετά, αν θέλετε μπορείτε να βρείτε και άλλα δυστυχώς πάρα μα πάρα πολλά.
Τέρμα λοιπόν τα μπερδέματα. Τώρα ξέρετε ώστε να μην ξαναμπερδευτείτε και μαζί με σας μπερδευτούνε κι άλλοι. Είπαμε θέλει λίγη προσοχή.
Θέλω κλείνοντας να υποβάλλω προς σκέψη και μια πρόταση η υλοποίηση της οποίας δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή.
Η πρόταση είναι η εξής : Καλέστε τους τοπικούς πολιτικούς που ψήφισαν ΝΑΙ ή ίσως σε μια συνάντηση με πολίτες σε δημόσιο χώρο να μας εξηγήσουν, την ενέργειά τους αυτή. Μπορεί τελικά να έχουν δίκιο ή να έχουν πάρει τέτοια εντολή από τους ψηφοφόρους τους, ή ενδεχομένως να έχουν πάρει τέτοια γραμμή από τα όργανα του κόμματός τους.
Εάν έχουν δίκιο ή τουλάχιστον έχουν επιχειρήματα δεν πιστεύω να αρνηθούν, και δεν λέμε να απολογηθούν, λέμε να μας εξηγήσουν, για να ξέρουμε γιατί ακριβώς πρέπει να τους ευχαριστήσουμε και να τους δώσουμε τη στήριξή μας, εκτός αν δεν χρειάζεται.
Πρώτη φορά δημοκρατικά, άντε να σας δω.
Κωστής Τελλής.