Η εδραίωση μιας πολιτικής ηγεμονίας, ανεξαρτήτως λαών, κοινωνιών και αυτόνομων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων, έχει μια σκανδαλιστική ομοιότητα με το ταγκό: Απαιτεί… δυο.
Εκείνον που την έχει κατακτήσει, και εκείνον στον οποίο θα στραφεί (μαζικά) η κοινωνία για να τον βοηθήσει να του την αποσπάσει. Με...
όρους ομαλής διαδοχής στην εξουσία, ιδανικά ως φυσική ανάγκη της κοινωνίας να διεκδικήσει την αλλαγή.
Στη σημερινή Ελλάδα, το ζητούμενο είναι το “κούρεμα” της πολιτικής ηγεμονίας του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, από τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί ακόμη το πρόσωπο και το μωσαϊκό πολιτικού επιχειρήματος που θα τον αμφισβητήσει, φαντάζει κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Αν φυσικά κάνεις κάποιος μισό βήμα πίσω, και επιχειρήσει να “διαβάσει” τη φωτογραφία της καθημερινότητας που διαμορφώνεται για το πολιτικό παιδί του Αλέκου Αλαβάνου, μετά τη νίκη του στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, θα διαπιστώσει ότι ο Πρωθυπουργός… κοντοστέκεται.
Η πρώτη εξήγηση βρίσκεται στο… αυτονόητο σκούριασμα που παρατηρείται για τον νικητή μετά από μια εκλογική αναμέτρηση. Η σημερινή Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης ωστόσο, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό και συγκρίσιμο μέγεθος.
Ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει. Και κάθε μέρα που περνάει, πολλαπλασιάζει τη φθορά του “brand” Τσίπρας. Μόλις η φθορά αρχίσει να συσσωρεύεται, θα ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση.
Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας κοντοστέκεται σήμερα με δέος μπροστά στο δικό του Μνημόνιο. Ίσως και να περνούν από το μυαλό του οι εικόνες της (κακής) τύχης που είχαν οι προκάτοχοί του. Είτε είχαν την “ιδιοκτησία” του Μνημονίου που εφάρμοσαν, είτε όχι.
Όσο για εκείνον; Έχει… πλήρη και αποκλειστικά δικαιώματα επί του Μνημονίου αυτού.
ysterografa.gr
