Είναι βέβαιο πως το απόγευμα του Σαββάτου στο «Χόθορνς», εκεί όπου η Γουέστ Μπρομ θα υποδεχτεί τη Λέστερ, όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω στον Τζέιμς ΜακΚλιν.
Δεν είναι οι...
επιδόσεις ή οι ικανότητές του στο γήπεδο που θα στρέψουν τους προβολείς πάνω του, αλλά η στάση του πάνω σε ένα ζήτημα που για τους Βρετανούς αποτελεί θέμα εθνικής περηφάνιας και απόδοσης τιμής στους πεσόντες τους στα πεδία μαχών.
Πρόκειται για την περίφημη «Remembrance Day» που θεσπίστηκε το 1919 από τον βασιλιά Γεώργιο τον πέμπτο, προκειμένου αρχικά να τιμηθούν όσοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Με τα χρόνια γιορτάζεται στις χώρες-μέλη της Κοινοπολιτείας (αλλά και σε κάποιες εκτός αυτής) και αποτελεί ημέρα μνήμης για τους ένστολα θύματα των πολέμων που ακολούθησαν.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο παραδοσιακά γιορτάζεται το σαββατοκύριακο που είναι πιο κοντά στην 11η Νοεμβρίου -ημέρα παύσης των εχθροπραξιών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου- κι εκείνη τη μέρα οι Βρετανοί στην τηλεόραση, στα γήπεδα ή και οπουδήποτε αλλού φορούν μια κονκάρδα που συμβολίζει τη αναγνώριση της θυσίας των ανδρών των ενόπλων δυνάμεων.
Μάλιστα οι ομάδες της Premier League ετοιμάζουν κάθε χρόνο ειδικές εμφανίσεις που φέρουν τη συγκεκριμένη κονκάρδα-αναφορά, αλλά θεωρείται βέβαιο πως για άλλη μια χρονιά ο Τζέιμς ΜακΚλιν δεν πρόκειται να φορέσει μια τέτοια.
Την πρώτη φορά που έπραξε ανάλογα, πίσω το 2012 όταν ακόμη αγωνιζόταν για λογαριασμό της Σάντερλαντ, δέχθηκε την κατακραυγή ενώ υπήρξε ακόμη και απειλή για τη ζωή του. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον Τζέιμς ΜακΚλιν που κουβαλά στο μυαλό του άλλου τύπου εικόνες και διηγήσεις ή προσλαμβάνουσες εικόνες στις οποίες οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αυτής Μεγαλειότητας δεν ήταν οι «καλοί» της υπόθεσης.
Γεννημένος στο Ντέρι της Βορείου Ιρλανδίας το 1989, μεγάλωσε σε μια από τις πιο «σκοτεινές» γειτονιές του δυτικού κόσμου. Σε μια περιοχή που για χρόνια υπήρξε θέρετρο συγκρούσεων για την ανεξαρτησία. Γνωρίζει λοιπόν καλά πως το 1972 σε αυτήν την πόλη εκείνη την καταραμένη «Ματωμένη Κυριακή», 26 άτομα πυροβολήθηκαν από τα μέλη του 1ου Τάγματος του Βρετανικού Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών. Ήταν όλοι τους άοπλοι, δεν συνιστούσαν απειλή και -σύμφωνα με το πόρισμα που εκδόθηκε και οδήγησε με καθυστέρηση σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών τον Ντέιβιντ Κάμερον να ζητήσει συγγνώμη για τα γεγονότα- πέντε από αυτούς χτυπήθηκαν πισώπλατα…
Όπως λοιπόν είχε εξηγήσει παλιότερα ο ίδιος ο 26χρονος ποδοσφαιριστής, σέβεται απόλυτα όσους έχασαν τη ζωή τους σε οποιονδήποτε πόλεμο, αλλά κατά τη γνώμη του, η συγκεκριμένη μέρα δεν αφορά αυτούς. Αναφέρεται στην παρουσία και τις ενέργειες βρετανικών στρατευμάτων σε όλον τον κόσμο και όπως τόνισε ορθά-κοφτά: «Είμαι από το Ντέρι, πώς περιμένετε από εμένα να φορέσω κάτι που αντιπροσωπεύει αυτό το πράγμα»;
Για άλλους ο ΜακΚλιν είναι απλά συνεπής στις αρχές στις οποίες μεγάλωσε. Ζει με αυτές και το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία. Το έκανε όταν επέλεξε –όπως είχε το δικαίωμα- να αγωνιστεί με τη φανέλα της εθνικής Ιρλανδίας, του ΕΪΡΕ (της ελεύθερης Ιρλανδίας δηλαδή) αντί για εκείνη της Βορείου Ιρλανδίας που αποτελεί ακόμη κομμάτι του Ηνωμένου Βασιλείου. Το έδειξε όταν αρνήθηκε να κάτσει σε στάση προσοχής κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, αδιαφορώντας για τον Θεό που Σώζει τη Βασίλισσα… Και όλα δείχνουν πως θα το κάνει ξανά και ξανά, διχάζοντας την κοινή γνώμη της Γηραιάς Αλβιόνας.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
