Του Δημητρίου Δημηνά, Δικηγόρου
Η πρόσφατη υπερψήφιση από την Ελληνική Βουλή του περιλάλητου «συμφώνου
συμβίωσης ομοφύλων» άνοιξε τον δρόμο για την μελλοντική καθιέρωση
του γάμου και της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Ήδη δε με σχετικά δημοσιεύματα και τηλεοπτικές συζητήσεις άρχισε να
προλειαίνεται η κοινή γνώμη ώστε να αποδεχθεί ως αναγκαίο και απόλυτα
φυσιολογικό τον...
γάμο μεταξύ ομοφύλων, καθώς και την υιοθεσία εκ μέρους τους παιδιών,
προκειμένου η νομοθεσία μας να εναρμονιστεί με την έξωθεν
επιβεβλημένη νομοθεσία των βόρειων προοδευτικών εταίρων μας της Ε.Ε.
Σε πρόσφατο άρθρο με τον τίτλο «περί υιοθεσίας» στην
«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»[19-12-205] ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος κ. Ηλίας
Μαγκλίνης τάσσεται υπέρ της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια παιδιών που
παραμένουν στα «αζήτητα» των διαφόρων δημοσίων ιδρυμάτων της χώρας,
όπου, κατά την άποψή του, υφίστανται εξάρτηση και αδυναμία προσαρμογής
τους στον «έξω κόσμο».
Δεν ξέρω από πού αντλεί τις πληροφορίες του ο κ,Μαγκλίνης περί
«αζήτητων» παιδιών, αλλά από την μακρόχρονη εμπειρία μου ως Δικηγόρου
μπορώ να βεβαιώσω ότι όσες φορές υπέβαλαν αιτήσεις άτεκνα ζευγάρια
για υιοθεσία παιδιού σε διάφορα ιδρύματα, όπως το «ΜΗΤΕΡΑ», έπρεπε να
περιμένουν χρόνια για ικανοποίηση του αιτήματός τους, λόγω ακριβώς
έλλειψης παιδιών προς υιοθεσία. Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλά άτεκνα
ζευγάρια στρεφόταν στις Βαλκανικές χώρες προς ικανοποίηση του
αιτήματός τους.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία για την υιοθεσία τέκνου απαιτείται
μεταξύ των άλλων η διενέργεια κοινωνικής έρευνας από εξειδικευμένο
κοινωνικό λειτουργό περί της καταλληλότητας των υποψηφίων θετών
γονέων από απόψεως ηθικής, πνευματικής καλλιέργειας, ψυχοσωματικής
υγείας και κοινωνικοοικονομικής τους κατάστασης σύμφωνα πάντοτε με το
αληθές συμφέρον του υιοθετουμένου και ειδικότερα προς ομαλή και
φυσιολογική ανέλιξη της προσωπικότητάς του και ένταξή του στον
κοινωνικό βίο. Δεν γνωρίζω εν προκειμένω ποιος αρμόδιος κοινωνικός
λειτουργός και με ποιά κριτήρια θα αποφαινόταν στην σχετική έκθεση
που θα υπέβαλε στο αρμόδιο Δικαστήριο, ότι είναι προς το συμφέρον ενός
μικρού παιδιού η τοποθέτησή του ως τέκνου στην «οικογένεια» ομόφυλου
ζεύγους προς ομαλή ανάπτυξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Δεν
θα αναρωτηθεί, αλήθεια, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην προσωπική
ζωή του κατά την πορεία της ένταξής του στο σχολικό, συντροφικό και
ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των
ομηλίκων του θα είναι παιδιά ετερόφυλων γονέων: Ακόμη δεν θα
προβληματιστεί τι στοιχεία θα αναγράφονται στην ταυτότητα, το
διαβατήριο του και τα λοιπά δημοσία έγγραφα στις θέσεις των ονομάτων
των γονέων του;
Για τη συντέλεση της υιοθεσίας απαιτείται, επίσης, η συναίνεση των
φυσικών γονέων στο Δικαστήριο και σε περίπτωση αγνώστων γονέων, όπως
συμβαίνει πολλές φορές με τα παιδιά ιδρυμάτων, η συναίνεση
αναπληρώνεται από το Δικαστήριο. Θα πρέπει, κατά την γνώμη μου, να
είναι πολύ απελευθερωμένοι και ηθικά «προχωρημένοι» οι φυσικοί γονείς
που θα συναινούσαν στην υιοθεσία του σπλάχνου τους από ζευγάρι
ομοφύλων. Δεν εξετάζω βέβαια τις περιπτώσεις πολλών παρανόμων υιοθεσιών
που ελαύνονται από καθαρά οικονομικά οφέλη των φυσικών γονέων και των
«μεσολαβητών» τους, που μόνο στο συμφέρον των θετών τέκνων δεν
αποβλέπουν.
Εν κατακλείδι τις περισσότερες φορές θα ήταν προτιμότερο για κάποια
παιδιά να παραμένουν στο ίδρυμα κατά την βρεφική και παιδική τους
ηλικία μέχρις ότου αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τον «έξω κόσμο» από
την ριψοκίνδυνη για την ανέλιξή τους υιοθεσία από τον
νεόκοπο θεσμό της «ομοφυλοφιλικής οικογένειας». Και ας μη μας
διαφεύγει το γεγονός πως εκατοντάδες παιδιά που μεγάλωσαν σε
ορφανοτροφεία και άλλα σχετικά ιδρύματα αναδείχθηκαν εξαίρετοι
επιστήμονες, επαγγελματίες και άξιοι στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
