Τ’ αυτιά μου είναι κόκκινα. Είναι από τη ζέστη; Είναι από την υπερένταση; Η μυρωδιά του αλκοόλ αναμιγμένη με ιδρωτίλα και τον καπνό από δεκάδες αναμμένα τσιγάρα μου γυρίζει τ’ άντερα. Πού βρίσκομαι; Σε κάποιο κακόφημο μπαρ; Πού τέτοια τύχη! Θα είχα γλιτώσει 12 ώρες πρηξίματος. Πού είμαι; Καλά ok. Θα σου πω.
Βρίσκομαι στο μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου βρίσκονται μαζεμένοι τόσοι πολλοί Πρόεδροι. Είναι Σάββατο (μάλλον ήταν Σάββατο) και ο χώρος είναι η...
Λογικό θα πεις. Κάποιοι, που έρχονται από μακριά, μπορεί να άργησαν. Μπαα. Όσοι προέρχονται από την επαρχία ταξίδευαν όλο το βράδυ, μερικοί μάλιστα έχουν έρθει από την προηγούμενη μέρα για να προλάβουν να είναι στην ώρα τους. Αντίθετα οι Πρόεδροι των Αθηναϊκών Ε.Λ.Μ.Ε. ξύπνησαν, όποτε τους ξύπνησε ο Θεός ή ίσως η φύση. Μην ξεχνάς ότι Παρασκευή βράδυ σημαίνει έξοδος για τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Ήπιαν με την ησυχία τους τον καφέ τους, διάβασαν την εφημερίδα τους (Λαϊκός δρόμος ή οτιδήποτε άλλο με σφυροδρέπανα ή χωρίς) και όταν πλέον δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν, ήρθαν στη Συνέλευση.
12:00 η ώρα. Απαρτία. Ας ξεκινήσουμε. Μη βιάζεσαι. Τι θα κάνουμε την υπόλοιπη ημέρα;
- Από πού κι ως πού έχουμε απαρτία;
- Με βάση τις Ε.Λ.Μ.Ε., που έχουν προσέλθει μέχρι στιγμής μπορούμε να ξεκινήσουμε.
- Πού ‘ναι οι εκπρόσωποι (έρημοι κι απρόσωποι);
- Τους έχουμε καταγράψει.
- Να μετρηθούμε.
- Όχι να μη μετρηθούμε.
Πάει το πρώτο τέταρτο. Τι θα γίνει ρε παιδιά … εε συνάδελφοι ήθελα να πω (που μοιάζετε με παιδιά, που ήρθαν στην παραλία να παίξουν) θα ξεκινήσουμε κάποτε; Είπαμε. Βιάζεσαι.
- Υπάρχει εισήγηση από το Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε;
- Όχι.
- Έχουμε όμως ερωτήσεις.
- Να τις ακούσουμε.
- Με ποιο δικαίωμα το Δ.Σ. παραβρέθηκε στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής, ενώ την προηγούμενη φορά είχαμε πει όχι στο διάλογο;
- Όχι δεν είχαμε πει όχι. Είχε κατατεθεί ένα ψήφισμα, που όμως δεν πέρασε κ.λ.π. κ.λ.π.
Οχιά διμούτσουνη. Πάει κι ακόμα ένα μισάωρο. Ελπίζω να μετράς τα όχι, για να καταλάβεις και τον τίτλο του άρθρου. Όχι δεν είναι καλοκαίρι παραμονές δημοψηφίσματος, αν και έχω αρχίσει να μπερδεύομαι.
Ξεκινάμε επιτέλους. Χαλαρώνω για να απολαύσω τις ομιλίες των Προέδρων. Πέντε λεπτά για κάθε ομιλητή. Ωραία. Θα τελειώσουμε και νωρίς.
Πρώτος Πρόεδρος:
- Δεν κάναμε Γενική Συνέλευση. Δεν έρχονται οι συνάδελφοι (κλαψ). Όλοι στους αγώνες. Απεργία. Οι πρόσφυγες, το προσφυγικό. Ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός. Αα και όχι στον διάλογο για την Παιδεία. Να καταγγείλουμε τον Φίλη.
Είκοσι λεπτά. Εντάξει. Δε βαριέσαι. Έχουμε χρόνο.
Δεύτερος Πρόεδρος:
- Δεν ήρθαν συνάδελφοι στη Γενική Συνέλευση. Γι’ αυτό αποφάσισε το Δ.Σ. Ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός, που ευθύνονται για το προσφυγικό. Το Ν.Α.Τ.Ο., η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι λυκοσυμμαχίες, τα μονοπώλια και φυσικά όχι στον προσχηματικό διάλογο για την Παιδεία.
Πού το ξέρεις ρε φίλε από πριν ότι είναι προσχηματικός; Και γιατί δεν το εκμεταλλεύεσαι για να αναδείξεις τις διαφορετικές σου απόψεις και στη συνέχεια να καταγγείλεις την κυβέρνηση, που έκανε διάλογο για το διάλογο; Εκτός κι αν ο χρόνος σου είναι πολύτιμος. Από τους πολλούς αγώνες δεν προλαβαίνεις να συμμετέχεις και στον Διάλογο. Έχεις ένα δίκιο, εδώ που τα λέμε.
Πέρασαν άλλα είκοσι λεπτά. Εντάξει. Κατάλαβα. Έτσι θα πάει το πράμα. Διάλειμμα. Ας κάνω μια βόλτα στο τετράγωνο, όσο είναι ακόμα μέρα, να απολαύσω τον υπέροχο αττικό ουρανό.
Τι γίνεται; Γιατί είναι όλα αυτά τα φώτα αναμμένα έξω από τα χαμόσπιτα; Που βρίσκομαι; Στην Bangkok ή στο κέντρο της Αθήνας, 100 μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο; Πιο δίπλα ένας τύπος χρησιμοποιεί τον καθρέφτη ενός αυτοκινήτου για να μπορέσει να καρφώσει μια βελόνα στο λαιμό του!! Γρήγορα πίσω. Τουλάχιστον εκεί δεν κινδυνεύω να μου καρφώσουν κάτι στο λαιμό. Άσε, που μπορεί να μάθω και τίποτα ενδιαφέρον.
Ν-στος Πρόεδρος:
- Όχι στον διάλογο του Φίλη. Το προσφυγικό έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και ντροπή στο σχολείο των Διαβατών, που συμμετείχε στη διαμαρτυρία για το hot spot.
Ξέρεις τι λέω σύντροφε. Να βοηθήσουμε όλοι για να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερα hot spot. Έτσι θα έχουμε κάπου να κοιμόμαστε, όταν θα μας πάρουν τα σπίτια. Αν βέβαια έχουν αδειάσει ως τότε από πρόσφυγες και μετανάστες.
- Φταίει το Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε., που δεν κατέβασε εισήγηση, αλλά και οι συνάδελφοι, που δεν έρχονται στις Γενικές Συνελεύσεις γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Εγώ λέω ότι δεν έρχονται γιατί βαριούνται να σ’ ακούν. Κι εσένα και όλους τους άλλους, που νομίζουν ότι βρίσκονται στα φοιτητικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του 80, να μας πρήζουν για τη Νικαράγουα και το Σαλβαδόρ. Μάλλον δεν έχασα τίποτα όσο έλειψα. Είπα όμως Νικαράγουα και Σαλβαδόρ και θυμήθηκα μια ιστορία.
Τέλη δεκαετίας του 80. Αμφιθέατρο φυσικομαθηματικής. Εξεταστική περίοδος. Γεμάτο το αμφιθέατρο. Οι φοιτητές αγωνιούν. Θέλουν να περάσουν το μάθημα, μήπως και πάρουν κάποτε πτυχίο. Στην πρώτη σειρά κάθεται αριστούχος φοιτητής, γιος καθηγητή Πανεπιστημίου, καθηγητής και ο ίδιος σήμερα. Ο φοιτητής έχει περάσει ήδη το μάθημα ή θέλει να το δώσει την επόμενη εξεταστική για να πάρει 10 με τόνο, δεν είμαι σίγουρος ποιο από τα δύο. Οι υπόλοιποι βέβαια δεν το γνωρίζουν. Μπαίνει ο καθηγητής και είναι έτοιμος να μοιράσει τα θέματα. Τη στιγμή εκείνη μπουκάρει μια ομάδα φοιτητών στο δέκατο ή το ενδέκατο έτος. Δεν παρακολουθούν μαθήματα ούτε ενδιαφέρονται να πάρουν πτυχίο. Προετοιμάζονται για τους αγώνες της επόμενης τριακονταετίας. Ίσως μάλιστα κάποιος από αυτούς γίνει κάποια στιγμή και υπουργός Παιδείας.
- Συνάδελφοι, διαμαρτυρόμαστε για τη συνθήκη του Μάαστριχ, γι’ αυτό δε συμμετέχουμε στις εξετάσεις!!
Ο άριστος συμφοιτητής μου σηκώνεται όρθιος. Φαίνεται έτοιμος να εκραγεί. Θα τους ορμήσει και θα τους πλακώσει στις μπάτσες; Λογικό, αφού θέλει να τελειώσει εγκαίρως για να φύγει στο εξωτερικό. Κι όμως. Αυτός στρέφεται προς όλους εμάς τους υπόλοιπους.
- Συμφωνώ με τους συναδέλφους. Διαμαρτύρομαι και γι’ αυτό αποχωρώ!!
Αυτός, που βιάζεται πιο πολύ από όλους να πάρει πτυχίο, αποχωρεί. Μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Δεν ακολουθεί κανείς. Ντροπή μας. Σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας.
Λεπτομέρεια. Ο άριστος συμφοιτητής μου τελείωσε το φυσικό στα τρία χρόνια (!) με βαθμό πτυχίου 10. Έφυγε στο εξωτερικό. Στην πατρίδα του καπιταλισμού για μεταπτυχιακό και επιστροφή για διδακτορικό δίπλα στον μπαμπά, του οποίου την έδρα έχει σήμερα. Μερικοί από τους τότε συντρόφους του, χάρη στους αγώνες και όχι χάρη στο διάβασμα τους, πήραν κάποτε πτυχίο (μερικοί είπαμε). Συνέχισαν τους αγώνες, μέχρι που διορίστηκαν. Αλλά και στη συνέχεια δεν σταμάτησαν. Το μόνο, που άλλαξε είναι το χρώμα της κοτσίδας. Οι αγώνες συνεχίζονται ακόμα και σήμερα. Εδώ μέσα στην αίθουσα του ξενοδοχείου Novus. Ο εχθρός πάντα ίδιος. Ο διεθνής καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, αλλά και τα νευράκια μας επίσης.
Ν+1 Πρόεδρος:
- Υπάρχουν πολιτικά θέματα. Και η Συνέλευση των Προέδρων πρέπει να παίρνει, όπως πάντα πολιτικές αποφάσεις.
Πού βρίσκομαι; Μήπως βρίσκομαι στη βουλή; Ποιο είναι το πολιτικό θέμα;
- Εμείς στη δική μας Ε.Λ.Μ.Ε. έχουμε δύο μέλη στο Δ.Σ., που είναι ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα ήταν υποψήφιοι και για θέσεις ευθύνης (Δ.Δ.Ε., Προϊστάμενος εκπαιδευτικών θεμάτων). Και έχουν καλή σχέση με το Διευθυντή Δευτεροβάθμιας και μας δημιουργούν προβλήματα, όταν κάνουμε παραστάσεις διαμαρτυρίας. Και η γυναίκα του ενός παίρνει συνέχεια αποσπάσεις και οι άλλοι πληροφορικοί έκαναν ένσταση και …
… και τα μυαλά στα κάγκελα. Δεν τρελάθηκες ακόμα; Περίμενε. Έχει κι άλλο. Με όλα αυτά τα σοβαρά «πολιτικά» θέματα, κοντεύω να βγάλω κήλη. Μήπως έπρεπε να το ρισκάρω με τη βελόνα; Αν ήμουν μαστουρωμένος, ίσως να μη με πείραζε τόσο.
- Και εννοείται όχι στον προσχηματικό διάλογο του υπουργείου Παιδείας και τα σχετικά.
Τελειώνουν κάποια στιγμή οι ομιλίες και αρχίζουν οι ψηφοφορίες. Υπερψηφίζεται 48ωρη απεργία μαζί με τη Γ.Σ.Ε.Ε. και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Τι; Θα τελειώσουμε έτσι απλά; Και πού είναι η βαβούρα; Τι θα έχω να λέω, όταν γυρίσω πίσω; Σιγά μην ήταν τόσο απλό.
- Ναι, αλλά αν η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. δεν ψηφίσει απεργία ή αν ψηφίσει 24ωρη, εμείς τι θα κάνουμε;
Καλά μη κλάψεις κιόλας. Δε θα τη χάσεις την απεργία σου. Θα βρούμε έναν τρόπο να συμπληρώσεις το ημερολόγιό σου και τα απεργιακά σου ένσημα.
- Να ξαναψηφίσουμε.
Ναι, να ξαναψηφίσουμε. Γιατί είναι Σάββατο βράδυ και δεν έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Μήπως αν πάω πιο νωρίς για ύπνο, τι θα καταλάβω. Το πολύ πολύ να δω και κάνα όνειρο παραπάνω. Πίσω ξανά στις ψηφοφορίες. Κάποιοι θέλουν να φύγουν. Έχουν κλείσει εισιτήριο λέει και θα χάσουν το τρένο. Φθηνές δικαιολογίες. Πες καλύτερα ότι βαρέθηκες.
Και εκεί, που ακόμα κι εγώ νομίζω ότι τελείωσε το πανηγύρι, προκύπτει ένα ακόμα θέμα. Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία. Τι; Σοβαρά τώρα; Τόσες ώρες τι κάναμε; Αντί για την κασέτα, που έπαιζε ασταμάτητα, θα μπορούσαμε να είχαμε καταγράψει ίσαμε 1000 διαφορετικές προτάσεις. Τώρα είναι ώρα για ύπνο, όχι για προτάσεις.
Ωχ, μάλλον δεν κατάλαβα καλά. Δεν είναι ώρα για προτάσεις, αλλά ώρα να αποφασίσουμε για το αν θα συμμετέχουμε στον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία. Ο Μεταξάς καταθέτει το ψήφισμα. ΟΧΙ στον προσχηματικό Εθνικό και Κοινωνικό Διάλογο για την Παιδεία. Ναι, αλλά για να περάσει το ψήφισμα, πρέπει να πάρει πάνω από 50%. Ας ψηφίσουμε λοιπόν.
Μία ηλικιωμένη κύρια Πρόεδρος και άλλοι δύο Πρόεδροι ζητούν να ψηφίσουν πρώτοι, γιατί θα χάσουν λέει το τρένο. Το πιστεύεις; Προτιμούν να προλάβουν το τρένο του γυρισμού στην πατρίδα, παρά να κάτσουν να υποστούν τις συνέπειες της ψηφοφορίας. Ψηφίζουν λοιπόν πρώτοι και φεύγουν. Λάθος ασυγχώρητο. Γιατί το ψήφισμα παίρνει ακριβώς 50%. Δεν περνάει δηλαδή. Αν όμως δε μετρήσουν οι τρεις ψήφοι αυτών, που έφυγαν, τα ποσοστά αλλάζουν και τότε το ψήφισμα θα περάσει.
- Γιατί να φύγουν; Έπρεπε να περιμένουν να ψηφίσουν στη σειρά τους.
- Μα, θα έχαναν το τρένο.
- Ε και; Κι άλλοι έχουν χάσει τρένα, πλοία και αεροπλάνα.
Α, ναι και τον πύραυλο, που θα τους έστελνε για πάντα στο διάστημα. Αμήν.
Η συνεδρίαση τελείωσε. Στ’ αλήθεια αυτή την φορά.
Θέλεις τώρα να μάθεις γιατί είναι κόκκινα τ’ αυτιά μου; Θα θυμάσαι βέβαια ότι ο Οβελίξ, ο χοντρός φίλος του Γαλάτη ήρωα Αστερίξ, όταν ήταν μικρός είχε πέσει μέσα στη χύτρα με το μαγικό ζωμό. Γι’ αυτό άλλωστε ο Δρυίδης Πανοραμίξ του απαγόρευε να πιεί άλλο μαγικό ζωμό, αφού είχε ήδη εκτεθεί σε υπερβολική δόση (overdose).
Έτσι αισθάνομαι. Σα να έχω πέσει μέσα στη χύτρα. Μόνο, που αντί για μαγικό ζωμό έχει μία κόκκινη παχύρευστη σούπα, την οποία έχω γευτεί τόσες φορές, που την έχω σιχαθεί. Ελπίζω ο Δρυίδης να μου απαγορεύσει να τη γευτώ άλλη φορά στο μέλλον.
Γιώργος Βαρδακώστας
