Όπως γράφει ο Ντάνιελ Γκόλντχειγκεν : «Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η μαζική δολοφονία αυτή καθαυτή, ήταν επίσης ο ...
απίστευτα αβίαστος τρόπος με τον οποίον γίνονταν οι συλλήψεις, η ακρίβεια των δρομολογίων των τρένων, η αποτελεσματικότητα με την οποία διεκπεραιώνονταν οι εκτελέσεις, το ασύλληπτο του αριθμού των θυμάτων – όχι δεκάδες ή εκατοντάδες, αλλά εκατομμύρια. Το ολοκαύτωμα ήταν ένα φαινόμενο μιας τελείως διαφορετικής τάξης από τη νιοστή αντισημιτική φρικαλεότητα στην Ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν, πέρα από όλα τ’ άλλα, ένας γραφειοκρατικός εκτραχηλισμός στον οποίο συμμετείχαν αβίαστα εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι, μόνο και μόνο επειδή έβαζαν την τάξη και την ομαλή λειτουργία του γραφείου τους, της στρατιωτικής μονάδας τους ή του τμήματος της επιχείρησης τους πάνω από την ατομική τους συνείδηση.»
Κατά μία έννοια το Ολοκαύτωμα μπορεί να θεωρηθεί έκφραση ενός σχεδόν θρησκευτικού φανατισμού, και ταυτόχρονα έκφραση εθελοτυφλίας, ένας θεμελιώδης συλλογικός ηθικός εκτροχιασμός. Αυτή η εξήγηση δεν είναι πολύ δημοφιλής. Γιατί είναι πολύ πιο ανησυχητική απ’ όλες τις θεωρίες που επιμένουν στον αντισημιτισμό και τη μοχθηρία των κορυφαίων Γερμανών ναζί. Αυτό σημαίνει ότι ένας παρόμοιος μαζικός διωγμός, με τις σημερινές τεχνολογίες, γραφειοκρατίες, τα σημερινά συστήματα καταστολής και χειραγώγησης, αύριο μπορεί να ξανασυμβεί σε άλλο μέρος και εναντίον μιας άλλης ομάδας.
Στον Observer της 9ης Απριλίου του 1944 ο Σεμπάστιαν Χάφνερ δημοσίευσε ένα διαυγές και σχεδόν προφητικό πορτραίτο του Άλμπερ Σπέερ. Κατά τον Χάφνερ, ο Σπέερ ήταν «η προσωποποίηση της επανάστασης των μάνατζερ». Όχι φανταχτερός και φιγουρατζής όπως οι ναζί, αλλά έξυπνος, γαλαντόμος, αδιάφθορος. Ήταν το πρότυπο των αντρών που γινόταν όλο και πιο σημαντικό σε τούτο τον πόλεμο: «ο καθαρός τεχνοκράτης, ο αταξικός, ο ευφυής τύπος χωρίς παρελθόν, που δεν γνωρίζει άλλο στόχο από το να κάνει καριέρα». Αυτή ακριβώς η ελαφρότητα, η απουσία σκέψης, είχε ως αποτέλεσμα όλοι οι νεαροί άντρες του είδους του να συνεχίσουν να υπηρετούν μέχρις εσχάτων «τον τρομαχτικό μηχανισμό της εποχής μας.
Από τους Χίτλερ και τους Χίμλερ μπορούμε να απαλλαγούμε, αλλά οι Σπέερ, όποια κι αν είναι η τύχη καθενός ξεχωριστά, θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό ακόμα».
(Χέιρτ Μακ, Στην Ευρώπη, Ταξίδια στον 20ο αιώνα, εκδόσεις Μεταίχμιο)
από τον τοίχο του Ηλία Λυμπερόπουλου https://www.facebook.com/santeza
hitandrun.gr
