Του Δημητρίου Καραπούλιου
Γενικού / Οικογενειακού Ιατρού
στο Κέντρο Υγείας Λιτοχώρου
Τα τελευταία χρόνια πολλές φορές απασχόλησαν την κοινή γνώμη περιστατικά μαθητικών παρελάσεων όπως αυτό με τον Τσενάι παλαιότερα και της μικρής Αιγύπτιας με τη μαντήλα πρόσφατα. Ατέρμονες συζητήσεις (κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) σχετικά με...
την ορθότητα ή όχι της συμμετοχής των παραπάνω στις εν λόγω παρελάσεις. Νομίζω ότι για άλλη μια φορά αυτό είναι αποτέλεσμα της δυστοκίας του Ελληνικού Κράτους να προσαρμοστεί στις ιδέες του Διαφωτισμού που κυριαρχούν στην υπόλοιπη φιλελευθερη Ευρώπη. Και για να είμαι σαφέστερος εννοώ τις ιδέες του Κράτους, της Πίστης, της Παράδοσης, του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού, του σεβασμού του διαφορετικού και της ανεκτικότητας.
Η Επανάσταση του 1821 ήταν το γεγονός που οδήγησε στην δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους. Κοινά συνεκτικά στοιχεία των επαναστατημένων ήταν η Ελληνική καταγωγή και η Ορθόδοξη πίστη. Πάνω σε αυτά σφυρηλατήθηκε η ενότητα του νεοσύστατου κράτους και με αυτά έκανε τα πρώτα της βήματα: Κράτος- Έθνος – Πίστη. Το τρίπτυχο αυτό συνόδευσε την μοίρα της Ελλάδας στις καλές και στις κακές στιγμές που ακολούθησαν σχεδόν δυο αιώνες τώρα. Αυτή την τριπλή διάσταση υποστήριξε το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριαστιανών», αυτή την ίδια τριπλή διάσταση στηρίζει ακόμα και τώρα το Σύνταγμα της Ελλάδας το οποίο στο άρθρο 3 δηλώνει την Πίστη και στο άρθρο 4 δηλώνει τη Εθνική καταγωγή.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι: βαλκανικοί πόλεμοι, παγκόσμιοι πόλεμοι, μετακινήσεις πληθυσμών, Ευρωπαική Ένωση. Στην Ευρώπη της Ιεράς Εξέτασης και της Αρίας Φυλής έγινε κάποια στιγμή το απρόσμενο : διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας και μετατροπή της ελάχιστης λειτουργικής μονάδας του Κράτους με αναφορά στον Πολίτη. Ο πολίτης δεν είναι πλέον ο γηγενής κάτοικος μιας χώρας αλλά ο οποιοσδήποτε ζεί μέσα από επίσημες διαδικασίες μέσα στα γεωγραφικά όρια του κράτους αναφοράς και συμβάλλει μέσω της φορολογίας στη λειτουργία του. Ο διαχωρισμός των πολιτών με βάση το χρώμα, τη πίστη, το φύλο ή τη φυλή καταδικάζεται ως ρατσιστικό φαινόμενο και δεν πρέπει να εφαρμόζεταιι από την πλευρά του Κράτους.
Στην Ελλάδα συμβάινει το εξής: η 25 Μαρτίου αποτελεί διπλή εορτή, επέτειος κύρηξης της επανάστασης του Έθνους των Ελλήνων και εορτή Ευαγγελισμού της Παναγίας. Θυμάστε το τρίπτυχο Κράτος – Έθνος – Πίστη. Τόσα χρόνια λοιπόν ως Πολιτεία αποφασίσαμε στις 25 Μαρτίου να συν-εορτάζουμε και το Κράτος μαζί με τους άλλους δυο πυλώνες. Δεν επελέχθηκε ως εορτή της ίδρυσης ούτε η 5η Φεβρουαρίου (ημέρα υπογραφής του πρώτου συντάγματος το 1821), ούτε η 20η Δεκεμβρίου (ημέρα έναρξης Α΄Εθνοσυνέλευσης το 1822) ούτε η 3η Φεβρουαρίου (ημέρα υπογραφής του πρωτοκόλλου ανεξαρτησίας στο Λονδίνο το 1830). Αντίθετα ο Βασιλιάς Όθωνας το 1838 επέλεξε την 25 Μαρτίου ως ημέρα εορτασμού.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο Τσενάι και η μουσουλμάνα με τη μαντήλα μέσα από μια κρατική λειτουργία – το σχολείο- και υπό την σκέπη του Κράτους καλείται να εορτάσει όχι μόνο ένα κρατικό αλλά ταυτόχρονα ένα εθνικό και θρησκευτικό γεγονός. Ο εναγκαλισμός αυτός δημιουργεί τα προβλήματα. Και προκύπτουν τα ερωτήματα: μπορούμε να προβούμε σε διαχωρισμό των τριών αυτών θεμελιωδών στοιχείων; Είναι ιστορικά αποδεκτό; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία; το επιτρέπουν οι γεωπολιτικές συνθήκες της περιοχής; Μπορεί να γίνει στο συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο; Είναι σωστό ακόμα και να διατυπώνονται αυτές οι σκέψεις; Δύσκολες ερωτήσεις και ακόμα πιο δύσκολες απαντήσεις. Να όμως που στο ζήτημα των παρελάσεων υπάρχει μια εύκολη απάντηση που χωρίς να δώσει συνολική λύση στο ως άνω ζήτημα μπορεί να νας βοηθήσει να αποφύγουμε ανάλογες δύσκολες καταστάσεις.
Ο εορτασμός της ίδρυσης του Κράτους δε θα πρέπει συμπεριλαμβάνει την μαθητική παρέλαση. Η παρέλαση δεν θα διοργανώνεται από το Κράτος, δηλαδή την Περιφέρεια και δεν θα συμμετέχει σε αυτή το Κράτος, δηλαδή τα σχολεία και ο Στρατός. Άλλωστε το ποιόν των κρατικών λειτουργών που διανθίζουν τέτοιες εκδηλώσεις σε αρκετές περιπτώσεις δεν περιποιούν τιμή για του Επαναστάτες του `21. Το Κράτος θα μπορούσε να περιοριστεί σε εκδηλώσεις αντίστοιχες με αυτές της 24ης Ιουλίου καθώς και σε μια στρατιωτική παρέλαση στην πρωτεύουσα.
Επιπρόσθετα, οι φορείς που αισθάνονται συνεχιστές της Ελληνικής Παράδοσης και αισθάνονται την ανάγκη να τιμήσουν την Εθνική Επέτειο όπως πχ οι μορφωτικοί πολιτιστικοί σύλλογοι, οι σύλλογοι Ηπειρωτών, Βλάχων, κλπ θα μπορούσαν να διοργανώσουν παρέλαση προς τιμή του Έθνους, ανάλογη με αυτή που διοργανώνουν οι ομογενείς πχ στην Ηνωμένες Πολιτείες και ταυτόχρονα να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας για τον Ευαγγελισμό της Παναγίας με δεδομένο στη συλλογική μνήμη Έθνος και Εκκλησία πορεύονται μαζί.
Σε αυτό το θέμα πρέπει να δώσουμε άμεσα λύση διαφορετικά φοβάμαι θα βρεθούμε σύντομα μπροστά σε ανάλογες αμήχανες στιγμές.
