Oποιος έχει «μουλιάσει» επί ώρα μέσα σε νερό, ξέρει πολύ καλά τις συνέπειες της υγρασίας...
στο δέρμα, το οποίο αποκτά μια «σταφιδιασμένη» όψη στα δάκτυλα των χεριών αλλά και των ποδιών.
Η κοινή λογική λέει πως αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντίδραση του δέρματος που έχει απορροφήσει πολύ νερό.
Οι επιστήμονες, όμως, είχαν έως σήμερα ορισμένα ερωτηματικά. Γιατί παρουσιάζεται αυτή η ρυτίδωση μόνο στα χέρια και στα πόδια; Και γιατί οι «ρυτίδες» είναι πιο έντονες στα δακτυλικά αποτυπώματα;
Όπως γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», οι χειρουργοί γνωρίζουν πως αν κοπούν τα νεύρα σε ένα δάκτυλο, η ρυτίδωση παύει να εκδηλώνεται, γεγονός που σημαίνει πως ελέγχεται από το νευρικό σύστημα. Μια νέα μελέτη στην επιθεώρηση «Brain, Behavior and Evolution», παρέχει στοιχεία πως η ρυτίδωση των δακτύλων εξυπηρετεί έναν σκοπό: βελτιώνει τα «κρατήματά» μας.
Στη μελέτη, εξελικτικοί νευροβιολόγοι εξέτασαν τα ρυτιδιασμένα λόγω νερού δάκτυλα ομάδας εθελοντών. Οπως διαπίστωσαν, σε όλα τα δάκτυλα υπήρχαν οι ίδιες ασύνδετες αύλακες, που απέκλιναν η μία από την άλλη όσο απομακρύνονταν από τις άκρες των δακτύλων.
Οι αύλακες αυτές επέτρεπαν στο νερό να απομακρύνεται πιο εύκολα από τα δάκτυλα όταν αυτά πιέζονταν σε διάφορες επιφάνειες, με αποτέλεσμα να βελτιώνεται η λαβή και το κράτημα των εθελοντών, παρ’ ότι τα χέρια τους ήταν βρεγμένα.
Μένει να διαπιστωθεί εάν αυτή η βελτίωση της λαβής διευκολύνει δραστηριότητες όπως το σκαρφάλωμα ενός δέντρου, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο ρυτίδιασμα έχει έως σήμερα παρατηρηθεί μόνο σε ανθρώπους και σε πιθήκους μακάκους…
