Του Δημητρίου Δημηνά, Δικηγόρου
Με έκπληξη διαβάσαμε στις εφημερίδες την είδηση ότι εξετάζεται από το Υπουργείο Δικαιοσύνης η δυνατότητα υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζεύγη στο πλαίσιο της συνολικής αναθεώρησης του οικογενειακού δικαίου.
Και αυτό μια μόλις ημέρα μετά την άσκηση προσφυγής από 3 Ιεράρχες και αρκετούς πολίτες στο Σ.τ.Ε. κατά της επέκτασης του...
συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, που ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία από την Βουλή των Ελλήνων.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες απαιτήσεις εγείρονται από τους ομόφυλους προς πλήρη εξίσωσή τους με την συντριπτική πλειοψηφία των ετερόφυλων. Στα τηλεοπτικά κανάλια παρουσιαστές και διασκεδαστές ,που προέρχονται από τις τάξεις τους διακηρύσσουν με άνεση την ιδιαιτερότητά τους και προβάλλουν ως απόλυτα φυσιολογικές τις σεξουαλικές σχέσεις τους. Ακόμη και στο Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση έχουν εκλεγεί εκπρόσωποί τους. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται στην τηλεόραση και εκθέτουν προκλητικά τις ερωτικές ιδιαιτερότητές τους, όπως π.χ. εκείνη του Δημάρχου Στυλίδος κ.Γλέτσου.
Τώρα έρχεται στο προσκήνιο η δυνατότητα υιοθεσίας ή «παιδοθεσίας», κατά τον εφευρεθέντα νεολογισμό, παιδιών και δεν αποκλείεται στο εγγύς μέλλον να απαιτηθεί η τέλεση γάμου ακόμη και θρησκευτικού, η χειροτονία ατόμων ομόφυλων «οικογενειών», καθώς και ιερειών από ομόφυλες γυναίκες , η αποποινικοποίηση της αποπλάνησης παιδιών και παρά φύση ασέλγειας και λοιπώ ν κατά της γενετήσιας ελευθερίας αδικημάτων. Ειδικότερα ως προς το δρομολογηθέν θέμα της υιοθεσίας, το οποίο μας είχε απασχολήσει και παλιότερα, εκθέτομε την νομική άποψη .
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία για την υιοθεσία τέκνου απαιτείται μεταξύ των άλλων η διενέργεια κοινωνικής έρευνας από εξειδικευμένο κοινωνικό λειτουργό περί της καταλληλότητας των υποψηφίων θετών γονέων από απόψεως ηθικής ,πνευματικής καλλιέργειας, ψυχοσωματικής υγείας και κοινωνικοοικονομικής τους κατάστασης σύμφωνα πάντοτε με το αληθές συμφέρον του υιοθετουμένου και ειδικότερα προς ομαλή και φυσιολογική ανέλιξη της προσωπικότητάς του και ένταξή του στον κοινωνικό βίο. Δεν γνωρίζω εν προκειμένω ποιος αρμόδιος κοινωνικός λειτουργός και με ποιά κριτήρια θα αποφαινόταν στην σχετική έκθεση που θα υπέβαλε στο αρμόδιο Δικαστήριο, ότι είναι προς το συμφέρον ενός μικρού παιδιού η τοποθέτησή του ως τέκνου στην «οικογένεια» ομόφυλου ζεύγους προς ομαλή ανάπτυξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Δεν θα αναρωτηθεί ,αλήθεια, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην προσωπική ζωή του κατά την πορεία της ένταξής του στο σχολικό, συντροφικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ομηλίκων του θα είναι παιδιά ετερόφυλων γονέων: Ακόμη δεν θα προβληματιστεί τι στοιχεία θα αναγράφονται στην ταυτότητα, το διαβατήριο του και τα λοιπά δημοσία έγγραφα στις θέσεις των ονομάτων των γονέων του;
Για τη συντέλεση της υιοθεσίας απαιτείται ,επίσης, η συναίνεση των φυσικών γονέων στο Δικαστήριο και σε περίπτωση αγνώστων γονέων ,όπως συμβαίνει πολλές φορές με τα παιδιά ιδρυμάτων, η συναίνεση αναπληρώνεται από το Δικαστήριο. Θα πρέπει ,κατά την γνώμη μου, να είναι πολύ απελευθερωμένοι και ηθικά «προχωρημένοι» οι φυσικοί γονείς που θα συναινούσαν στην υιοθεσία του σπλάχνου τους από ζευγάρι ομοφύλων. Δεν εξετάζω βέβαια τις περιπτώσεις πολλών παρανόμων υιοθεσιών που ελαύνονται από καθαρά οικονομικά οφέλη των φυσικών γονέων και των « μεσολαβητών» τους, που μόνο στο συμφέρον των θετών τέκνων δεν αποβλέπουν.
