Του Δημητρίου Δημηνά, Δικηγόρου
Καθώς εισερχόμεθα στην δραματικότερη περίοδο της Τεσσαρακοστής. την Μ. Εβδομάδα της ανάμνησης των Παθών του Κυρίου, ο νους μας επικεντρώνεται σε δύο συγκλονιστικά γεγονότα, όπως μας τα διέσωσαν οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος στις παραστατικές αφηγήσεις τους.
Το...
πρώτο αφορά την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα μια εβδομάδα προ του Πάσχα των Εβραίων, κατά την οποία Του επιφυλάχθηκε αυτοκρατορική υποδοχή από τον λαό με δοξαστικές επευφημίες και σύμβολα νίκης και εξουσίας. Το δεύτερο λαμβάνει χώρα λίγες μέρες μετά, με τον ίδιο όχλο εξοργισμένο και αλλοπρόσαλλο αυτή τη φορά να ζητεί από Πόντιο Πιλάτο την ατιμωτική θανάτωση Του δια του σταυρού, κραυγάζοντας στις επανειλημμένες υποκριτικές ερωτήσεις του ηγεμόνα περί της τύχης του Ιησού το «σταυρωθήτω!» Και ακολουθούν, ως γνωστό, τα φρικτά Πάθη με τις μαστιγώσεις, τα ραπίσματα, τους εμπτυσμούς, τις λοιδορίες, την περιπαικτική χλαμύδα, το ακάνθινο στεφάνι και την οδυνηρή σταύρωση Του στον Γολγοθά.
Το συνταρακτικό αυτό δράμα των Παθών του Κυρίου επαναλαμβάνεται, κατ’ αναλογία, σε διάφορες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας και προσιδιάζει με το δράμα που βιώνει η χώρα μας στις μέρες μας.
Πριν κάποια χρόνια η Ελλάδα εισήλθε θριαμβευτικά στην χωρία των αναπτυγμένων κρατών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και στην συνέχεια στην πολυπόθητη ζώνη του ευρώ. Πλουσιοπάροχα πακέτα οικονομικών ενισχύσεων εισρέουν στο ν τόπο μας, πλασματική άνοδος του βιοτικού επιπέδου, γλέντια και ξεγνοιασιά του ανυποψίαστου του λαού από την κατασπατάληση από ανεύθυνους κυβερνήτες του ξένου και δάνειου χρήματος.
Κάποτε όμως οι ένδοξες μέρες τέλειωσαν και ακολούθησε η θλιβερή περίοδος της κρίσης και των παθών του λαού, που βασανίζεται και υποφέρει εδώ και 6 χρόνια χωρίς τελειωμό. Τα χαϊδέματα και οι επευφημίες των πρώην ευγενών «εταίρων» μας μεταστράφηκαν σε απειλές, λοιδορίες, εξευτελισμούς, απογύμνωση των ατομικών, κοινωνικών και εθνικών μας δικαιωμάτων. Και αφού μας πότισαν με την κατάπικρη χολή και το όξος των στερήσεων και της απαξίωσης μας, έρχονται τώρα να μας σταυρώσουν και με το μαρτύριο των ταλαίπωρων προσφύγω ν και μεταναστών, που επιτηδείως εγκλώβισαν στην υποθηκευμένη σε αυτούς « επικράτεια »μας αντί πινακίου φακής, με ανυπολόγιστες επιβαρυντικές επιπτώσεις στον εθνικό και οικογενειακό μας βίο. Ο βαρύς και ασήκωτος όμως σταυρός έχει εναποτεθεί στις πλάτες του δεινοπαθούντος, άνεργου και καταθλιμμένου λαού μας, ο ποίος κυριολεκτικά έχει γονατίσει από τα επανωτά μνημόνια και τα σκληρά οικονομικά μέτρα που επιβάλλουν κάθε τόσο οι «σταυρωτές» μας, εξωτερικοί και εσωτερικοί.
Εμπρός στα αδιέξοδα, που έχομε περιέλθει στην καθημερινή σταυρική μας πορεία , δύο δρόμοι επιλογών ανοίγονται προς αντιμετώπισή τους. Ο ένας είναι ο δρόμος της απογοήτευσης, της κατάθλιψης, της καταφυγής στα ψυχοφάρμακα, στα ναρκωτικά , στην αυτοκτονία και στην παράνομη δραστηριότητα . Ο άλλος είναι ο δρόμος που μας υπέδειξε ο σταυρωθείς Χριστός ,που οδηγεί στην υπομονή, την εγκαρτέρηση, την ανάπλαση των σχέσεων με τους συνανθρώπους μας και την ελπίδα στην πρόνοια του Θεού. Ο υπομείνας μέχρι θανάτου τους εξευτελισμούς, τις ταπεινώσεις και την τελεία εγκατάλειψη Χριστός είχε επισημάνει «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξεται, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο» . Πρόκειται για μια διαφορετική κατανόηση του πόνου και του θανάτου κάτω από το φως μιας βέβαιης ελπίδας, της ελπίδας της Αναστάσεως ,που έχει την δύναμη να διαπεράσει τον άνθρωπο στην πρόγευση της Βασιλείας του Θεού ,η οποία απορρέει από τον ζωοδόχο Τάφο του Χριστού.
