Κυριακή 29 Μαΐου και η χορωδία τους Εστίας Πιερίδων Μουσών ξεκινάει ένα ταξίδι πολιτισμού και ανθρωπιάς, για τις φυλακές Γρεβενών. Μέσα στο λεωφορείο εβδομήντα άνθρωποι χορωδοί και μουσικοί. Στον πηγαιμό σκόρπιες κουβέντες, γέλια, πειράγματα. Σε δυόμισι ώρες φτάνουμε έξω από το σωφρονιστικό κατάστημα. Βουβαμάρα, κλεφτές ματιές μεταξύ μας γεμάτες νόημα, το άγνωστο σιγά-σιγά αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, υλοποιείται. Ξεκινούν οι...
τυπικές διαδικασίες για την είσοδό μας στο κατάστημα.
Καινούργιο κτήριο, όσο προχωράμε προς τα μέσα εντυπωσιαζόμαστε. Αντί για κολαστήρια, βλέπουμε παιδότοπο, ζωγραφισμένοι τοίχοι, ανάλογα παιχνίδια για να παίζουν οι μικροί επισκέπτες, χώρος χαρούμενος, σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο. Φτάνουμε στο χώρο της εκδήλωσης. Απ’ έξω γράφει «αίθουσα τέχνης». Εδώ μέσα στήνονται τα όργανα. Ο μαέστρος, ποιος άλλος, ο Ευθύμης Μαυρίδης, η ψυχή της συναυλίας, βάζει στις θέσεις τους χορωδούς. Είμαστε έτοιμοι για το μουσικό ταξίδι. Θα τραγουδήσουν μαζί μας και 11 τρόφιμοι του καταστήματος! Σιγά-σιγά, κατά ομάδες έρχονται και άλλοι τρόφιμοι. Άνθρωποι ήρεμοι, άνθρωποι σαν εμάς, άνθρωποι της διπλανής πέτρας. Ο καθένας και μια χωριστή ιστορία.
Η συναυλία αρχίζει με τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη. Σιγοτραγουδούν, άλλοι ενθουσιάζονται και χορεύουν. Τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα, το στομάχι σφίγγει, η καρδιά χτυπάει δυνατά, τρελά, η συναυλία προχωράει, ο χώρος γεμίζει νότες. Για δύο ώρες όργανα, χορωδοί, τρόφιμοι έγιναν ένα, τους ενώνει η μελωδία, το τραγούδι.
Τώρα από τα μάτια μας φεύγουν δάκρυα αγαλλίασης. Η καρδιά χτυπά ευχάριστα.
Κοιτάζω γύρω, συμμετέχουν όλοι. Τραγουδούν «είμαι της γερακίνας γιός» δυνατά, με στεντόρεια φωνή, άλλοι χορεύουν, άλλοι σκουπίζουν τα δάκρυα που φεύγουν από τα μάτια τους.
Δύο ώρες τραγούδι, δύο ώρες μουσική περιπλάνηση, δύο ώρες κατέβασαν από την πλάτη τους οι τρόφιμοι το σταυρό του μαρτυρίου.
Εάν έστω και για ένα λεπτό πήραμε την σκέψη τους από αυτό που τους βαραίνει, νιώθω πραγματικά πανευτυχής και ευλογημένη γιατί ήμουν και εγώ εκεί.
Αθηνά Παπανικολάου
