Χθες και σήμερα στην αυλή του Α' Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου
Ήμασταν στην Γ' τάξη του Α' Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου τη σχολική χρονιά 1962-63 όταν καθισμένοι στα σκαλιά του Σχολείου φωτογραφιζόμασταν όλοι μαζί, 54 παιδιά σε μία τάξη!
Και ήταν τώρα, την Παρασκευή 12 Αυγούστου που ξανασυναντηθήκαμε και πάλι, πενήντα χρόνια μετά!
Βρεθήκαμε εκεί στην ίδια αυλή, στις ίδιες τάξεις, γελάσαμε, δακρύσαμε, συγκινηθήκαμε, προσπαθούσαμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον (γκρίζοι κρόταφοι, άσπρα μαλλιά, φαλάκρα, κοιλίτσα...) αλλά και αυτούς που έλειπαν από εκείνη την παλιά φωτογραφία,...
Πέρασαν δύο ώρες στο Σχολείο, σαν να ήταν μία μόνο στιγμή.Έτσι συμβαίνει όταν ζήσεις κάτι τόσο δυνατό που δεν θέλεις να τελειώσει ο χρόνος…
Κατόπιν στον καφέ ανασκαλέψαμε παλιές ιστορίες κι ήρθαμε ακόμη πιο κοντά… Θυμηθήκαμε τους δασκάλους μας, την κυρία Ελευθερία (Α´ τάξη) την κυρία Μαρία (Β´, Γ´ τάξεις), τον κύριο Στεφανή (Δ´ τάξη), τον κύριο Λάκη Φαργκάνη (Ε´, ΣΤ´ τάξεις).
Θυμηθήκαμε πως ήμασταν πάνω από πενήντα παιδιά σε κάθε τάξη, τρεις σε κάθε θρανίο κι όμως η τάξη λειτουργούσε κανονικά, μαθαίναμε πολύτιμα πράγματα, τόσο χρήσιμα για τη μετέπειτα ζωή μας. Μαθαίναμε να υπολογίζουμε ως σημαντικό το κάθε τι. Με το κύπελο στο χέρι περιμέναμε στη σειρά στην αυλή του σχολείου για να πιούμε γάλα σκόνη και να φάμε ένα κομμάτι κασέρι, πριν αρχίσει το μάθημα. Με πόση λαχτάρα κι ευχαρίστηση τα τρώγαμε! Φυσικά για να πάμε στο Σχολείο έπρεπε πρώτα ν' ακούσουμε να χτυπάει το καμπανί, μιας και ρολόι δεν υπήρχε…
Το κουδούνι σε κάθε διάλειμμα μάς έκανε να πεταζόμαστε σαν ελατήρια στην αυλή για να παίξουμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια: Γκαμπλίτσες, τς μάνας τα λουριά, τριότ(ι), … για τα αγόρια και κτσό, τα μήλα και κυνηγητό για τα κορίτσια!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δασκάλους μας για όσα με επιμονή και υπομονή μας προσέφεραν στα πρώτα σημαντικότερα βήματα της ζωής μας και φυσικά ένα ευχαριστώ και στον νυν διευθυντή του Σχολείου κύριο Δημήτρη Μακαλέκα, που φιλοξένησε τη συνάντησή μας.
Η όμορφη βραδιά συνεχίστηκε σε ταβέρνα με χορό και τραγούδι και έληξε με μια υπόσχεση πως ίσως κάποτε ανταμώσουμε και πάλι... προχωρημένοι παππούδες και γιαγιάδες πια, που θα έχουν αφήσει πίσω τους τα ίχνη της δικής τους προσωπικής ιστορίας στα θρανία αυτού του ιστορικού Σχολείου…
Γ. Μάνος
