Η πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία από το Τμήμα Επειγόντων περιστατικών και την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΓΝ Κατερίνης, με αναγκάζουν να γράψω αυτές τις σειρές, με γεγονότα, που βίωσα στην πιο κρίσιμη Ιατρικά περίοδο της ζωής μου.
Μια Τετάρτη πρωί, κάνω εισαγωγή με έμφραγμα στα Επείγοντα του ΓΝ Κατερίνης. Η πρώτη εικόνα, σε ότι αφορά το...
προσωπικό, νεολαία. Αγόρια και κορίτσια, περιποιούνται κάποια προηγούμενα περιστατικά και συζητούν χαμηλόφωνα. Πονάω υποφερτά, δεν μου δίνουν και πολύ σημασία, όμως μετά από λίγο, μάλλον η όψη μου άλλαξε, ήρθαν τέσσερις και άρχισαν να με καλωδιώνουν, να μου κάνουν ερωτήσεις, να μου κάνουν κάποιες ενέσεις. Προσπαθώ μέσα στον πόνο μου να καταλάβω από την όψη τους, τις εκφράσεις τους και τις κινήσεις τους αν η κατάστασή μου είναι σοβαρή και πόσο. Μάταια όμως. Στο μισάωρο πέρασαν και κάποιοι πιο μεγάλοι, ηλικιακά, γιατροί. Όλοι τους ρωτούσαν για το ιστορικό μου, προσπαθώντας να βοηθηθούν για τα συμπεράσματά τους. Όλοι τους χαμογελαστοί, αλλά για μένα ήταν ανέκφραστοι, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω την κρισιμότητα της κατάστασής μου. Πολύ καλά εκπαιδευμένοι, σκέφτηκα, μπράβο τους. Γιατί έτσι δεν μου μετέδωσαν την εικόνα του επείγοντος ή του κρίσιμου περιστατικού.
Πριν συμπληρωθεί μία ώρα παραμονής μου στα Επείγοντα, πολύ ισχυροί πόνοι, ανάγκασαν τους γιατρούς να με μεταφέρουν στην Μονάδα Εντατικής θεραπείας, όπου ήδη υπήρχαν και άλλοι τέσσερις ασθενείς. Πάλι το ίδιο σκηνικό, με διαφορετικά πρόσωπα αυτήν την φορά. Επαγγελματικές κινήσεις, χωρίς ίχνος έκφρασης αγωνίας ή ανησυχίας ή έντασης ή οτιδήποτε ήθελα εγώ να δω για να καταλάβω την κρισιμότητα της κατάστασής μου. Περισσότερα καλώδια πάνω μου, περισσότερα υγρά στις φλέβες μου. Ήρεμες και απαλές κινήσεις και χαμηλόφωνες συζητήσεις. Αποτελεσματικοί όμως γιατί μετά από λίγο ο πόνος άρχισε να ηρεμεί. Πάλι οι ίδιες σκέψεις για αρτιότητα κατάρτισης. Μπράβο τους. Καμία τους αντίδραση δεν μου προκαλούσε ανησυχία.
Από όλη αυτήν την εικόνα μένω ήσυχος και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα είναι απλά, δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Χαλαρώνω και ηρεμώ, όσο μπορώ να το ελέγξω. Κάτι μου λέει πως είμαι σε καλά χέρια. Σε χέρια ανθρώπων, νέων ηλικιακά, αλλά με εμπειρία και σοβαρότητα στο έργο τους και άρτια εκπαιδευμένους. Χαμογελαστοί και καλοσυνάτοι κάθε φορά που ρωτούσαν «Πως νιώθετε τώρα?» «Νιώθετε καλύτερα?».
Μέσα στον πόνο μου, που ομολογουμένως ήταν πολύ δυνατός, ειδικά την δεύτερη φορά και μέσα στην αγωνία μου, για το τι μου συμβαίνει, προσπαθούσα να βρω τα ¨κενά¨, τα ¨στραβά και ανάποδα¨ , που κυκλοφορούν έξω, για τις ελλείψεις και τις παρατυπίες του ΓΝ Κατερίνης. Δύο μέρες έμεινα στην Μονάδα καλωδιωμένος και διαπίστωσα ότι οι γιατροί, μόνιμοι, συμβασιούχοι και εκπαιδευόμενοι ήταν στο Νοσοκομείο στην βάρδια τους περισσότερες ώρες, παρά στο σπίτι τους. Τους αξίζουν «Συγχαρητήρια» για τον αγώνα που δίνουν καθημερινά, σε ένα Νοσοκομείο που Εφημερεύει καθημερινά , που δέχεται τόσο κόσμο με τόσα περιστατικά και δίνουν χαμογελαστοί τον δικό τους αγώνα με όλη τους την ψυχή και την ενέργεια. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις σειρές γιατί ο κόσμος εκτός Νοσοκομείου, πρέπει να ξέρει ότι σε περιόδους λιτότητας, κρίσης και απαξίωσης , υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο και αγωνιστές. Αυτοί της Υγείας. Τους συγχαίρω και τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου
Μετά από δύο μέρες παραμονής στο ΓΝ Κατερίνης μεταφέρθηκα για Στεφανιογραφία σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Την γλύτωσα με ένα μπαλονάκι. «Πολύ καλή η δουλειά, που έγινε από τους συναδέλφους στην Κατερίνη. Έδωσαν στον οργανισμό σου ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν το περιστατικό. Μπράβο τους. Βρήκαμε 99% βουλωμένη κεντρική αρτηρία. Έδωσαν τη σωστή αγωγή και σε κράτησαν ζωντανό. Και πάλι μπράβο τους» μου είπαν οι γιατροί της Θεσσαλονίκης.
Και όταν το λένε και επιστήμονες άλλων Νοσοκομείων, χωρίς συμφέροντα, εγώ γιατί να μην το μοιραστώ με τον κόσμο της Πιερίας και όχι μόνο? Έδειξα εμπιστοσύνη στους γιατρούς του ΓΝ Κατερίνης, έδειξα εμπιστοσύνη στην Μονάδα Επειγόντων περιστατικών και δικαιώθηκα. Σας ευχαριστώ και πάλι για τον επαγγελματισμό σας και το κουράγιο σας.
Γ.Τ. ένας από τους ασθενείς σας
Πριν συμπληρωθεί μία ώρα παραμονής μου στα Επείγοντα, πολύ ισχυροί πόνοι, ανάγκασαν τους γιατρούς να με μεταφέρουν στην Μονάδα Εντατικής θεραπείας, όπου ήδη υπήρχαν και άλλοι τέσσερις ασθενείς. Πάλι το ίδιο σκηνικό, με διαφορετικά πρόσωπα αυτήν την φορά. Επαγγελματικές κινήσεις, χωρίς ίχνος έκφρασης αγωνίας ή ανησυχίας ή έντασης ή οτιδήποτε ήθελα εγώ να δω για να καταλάβω την κρισιμότητα της κατάστασής μου. Περισσότερα καλώδια πάνω μου, περισσότερα υγρά στις φλέβες μου. Ήρεμες και απαλές κινήσεις και χαμηλόφωνες συζητήσεις. Αποτελεσματικοί όμως γιατί μετά από λίγο ο πόνος άρχισε να ηρεμεί. Πάλι οι ίδιες σκέψεις για αρτιότητα κατάρτισης. Μπράβο τους. Καμία τους αντίδραση δεν μου προκαλούσε ανησυχία.
Από όλη αυτήν την εικόνα μένω ήσυχος και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα είναι απλά, δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Χαλαρώνω και ηρεμώ, όσο μπορώ να το ελέγξω. Κάτι μου λέει πως είμαι σε καλά χέρια. Σε χέρια ανθρώπων, νέων ηλικιακά, αλλά με εμπειρία και σοβαρότητα στο έργο τους και άρτια εκπαιδευμένους. Χαμογελαστοί και καλοσυνάτοι κάθε φορά που ρωτούσαν «Πως νιώθετε τώρα?» «Νιώθετε καλύτερα?».
Μέσα στον πόνο μου, που ομολογουμένως ήταν πολύ δυνατός, ειδικά την δεύτερη φορά και μέσα στην αγωνία μου, για το τι μου συμβαίνει, προσπαθούσα να βρω τα ¨κενά¨, τα ¨στραβά και ανάποδα¨ , που κυκλοφορούν έξω, για τις ελλείψεις και τις παρατυπίες του ΓΝ Κατερίνης. Δύο μέρες έμεινα στην Μονάδα καλωδιωμένος και διαπίστωσα ότι οι γιατροί, μόνιμοι, συμβασιούχοι και εκπαιδευόμενοι ήταν στο Νοσοκομείο στην βάρδια τους περισσότερες ώρες, παρά στο σπίτι τους. Τους αξίζουν «Συγχαρητήρια» για τον αγώνα που δίνουν καθημερινά, σε ένα Νοσοκομείο που Εφημερεύει καθημερινά , που δέχεται τόσο κόσμο με τόσα περιστατικά και δίνουν χαμογελαστοί τον δικό τους αγώνα με όλη τους την ψυχή και την ενέργεια. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις σειρές γιατί ο κόσμος εκτός Νοσοκομείου, πρέπει να ξέρει ότι σε περιόδους λιτότητας, κρίσης και απαξίωσης , υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο και αγωνιστές. Αυτοί της Υγείας. Τους συγχαίρω και τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου
Μετά από δύο μέρες παραμονής στο ΓΝ Κατερίνης μεταφέρθηκα για Στεφανιογραφία σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Την γλύτωσα με ένα μπαλονάκι. «Πολύ καλή η δουλειά, που έγινε από τους συναδέλφους στην Κατερίνη. Έδωσαν στον οργανισμό σου ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν το περιστατικό. Μπράβο τους. Βρήκαμε 99% βουλωμένη κεντρική αρτηρία. Έδωσαν τη σωστή αγωγή και σε κράτησαν ζωντανό. Και πάλι μπράβο τους» μου είπαν οι γιατροί της Θεσσαλονίκης.
Και όταν το λένε και επιστήμονες άλλων Νοσοκομείων, χωρίς συμφέροντα, εγώ γιατί να μην το μοιραστώ με τον κόσμο της Πιερίας και όχι μόνο? Έδειξα εμπιστοσύνη στους γιατρούς του ΓΝ Κατερίνης, έδειξα εμπιστοσύνη στην Μονάδα Επειγόντων περιστατικών και δικαιώθηκα. Σας ευχαριστώ και πάλι για τον επαγγελματισμό σας και το κουράγιο σας.
Γ.Τ. ένας από τους ασθενείς σας
