ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ Η χώρα ζει τον τελευταίο καιρό στον αστερισμό του Αρτέμη Σώρρα ,του μεγάλου σωτήρα που ήρθε ουρανοκατέβατος, ως άλλος «από μηχανής θεός» της αρχαίας τραγωδίας, να ελευθερώσει την Ελλάδα και τους κατοίκους της από τα δεσμά το χρέους και να δώσει νέα πνοή στον τόπο με τα 600 δισεκατομμύρια που κατέθεσε σε Αμερικανικές Τράπεζες επ ονόματι της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Και ενώ η υπόθεση Σώρρα αποτελεί στις μέρες μας κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων των περισσότερων τηλεοπτικών καναλιών τα οποία συνηγορούν με στοιχεία που παραθέτουν ότι πρόκειται για σαπουνόφουσκα και απάτη, καθόσον τα θρυλούμεθα δισεκατομμύρια είναι «αέρας κοπανιστός» και...
ο εν λόγω «σωτήρας» ήρθε από το πουθενά, εξαπατώντας ακόμα και τον κουμπάρο του –Δικηγόρο, εν τούτοις ένας σημαντικός αριθμός πολιτών τον εμπιστεύεται και τον ακολουθεί με την εγγραφή στο κόμμα που έχει συστήσει, την πληρωμή εισφορών και την συμμετοχή στις εκδηλώσεις που διοργανώνονται σε όλη την επικράτεια, όπου υπάρχουν και τα σχετικά παραρτήματα.
«Αρτέμηδες» ,όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν έλειψαν να εμφανίζονται καθ’όλη την διάρκεια της νεώτερης ιστορίας μας με διάφορα εκάστοτε προσωπεία, όπως η περίπτωση του διαβόητου Κοσκωτά ,που φθάνοντας αυτόκλητος «εθνοσωτήρας» από την Αμερική, μοίραζε σε επώνυμους πολιτικούς εκατομμύρια, πακεταρισμένα μέσα σε κουτιά πάμπερς και εξαγόραζε τράπεζες και επιχειρήσεις. Στην ίδια κατηγορία μπορεί να υπαχθούν και εκείνοι των σύγχρονων ,μετά κρίση, πολιτικών μας με τις ασύστολες ψευδολογίες περί του ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια μόλις αναλάβουν την εξουσία. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι πωλούσαν, στους στερούμενους κριτικής αντίληψης ψηφοφόρους τους ,φούμαρα και αερολογίες καίτοι γνώριζαν ότι τα υποσχόμενα ήταν ανέφικτα. Ατυχώς οι περισσότεροι Έλληνες ζούμε στο χώρο του μύθου και του φαντασιακού , αρεσκόμενοι να μας χαϊδεύουν τα αυτιά με ταξίματα και ανεκπλήρωτες, ως εκ της φύσεως τους, υποσχέσεις , που μας σερβίρουν κατά διαστήματα οι καιροσκόποι τσαρλατάνοι της πολιτικής.
Βέβαια η απόγνωση και απελπισία, που μαστίζει το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού λαού από την βαθειά οικονομική κρίση, στην οποία περιήλθε η χώρα εξ αιτίας της κακοδιαχείρισης των ανάξιων εκπροσώπων της, δικαιολογεί μέχρις ενός σημείου την εναπόθεση των ελπίδων κάποιων ανθρώπων σε έναν νεοφανή «Μεσσία», που τάζει λύτρωση από τα χρέη και ανίδρωτη ευμάρεια σε όλους. Ιδιαίτερα βέβαια δικαιολογείται η στάση τους σε περίοδο που δεν έχουν που να στηριχθούν, αφού στερούνται κάθε προοπτικής ανάκαμψης και οράματος για το μέλλον. Όμως το να πιστεύει κανείς με σιγουριά, πως ένας άγνωστος μέχρι προ τινος άνθρωπος, που εμφανίστηκε ξαφνικά στο προσκήνιο ως μεγιστάνας του πλούτου ,μεγαλύτερος νομίζω παγκοσμίως, χωρίς να έχει δώσει, όπως αναφέρθηκε σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, μέχρι σήμερα ούτε ένα ευρώ σε μια συγκεκριμένη κοινότητα ή σε ένα φιλανθρωπικό σύλλογο, ως ελάχιστο δείγμα της ευπορίας του, τείνει να χαρακτηρισθεί ως αιθεροβάμων και παράλογος.
Ευλόγως βέβαια θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο ευκολόπιστος και πάντα προδομένος ελληνικός λαός πίστεψε σε φρούδες και απατηλές υποσχέσεις από παρόμοιους επαγγελματίες της πολιτικής του ψεύδους προς εξασφάλιση της ψήφου των αφελών και ανυποψίαστων ανθρώπων πάντοτε με γνώμονα την προσωπική τους.. εξασφάλιση . Παρά ταύτα οι περισσότεροι δεν βάλαμε μυαλό και εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε στον κάθε τυχάρπαστο και να ελπίζουμε ότι θα λυτρωθούμε, όπως στην τρέχουσα περίπτωση Σώρρα. Προφανώς πολλούς μας καλύπτει η γνωστή λαϊκή ρήση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Νωρίτερα ,όμως, από τον θάνατό της θα έχομε τελειώσει εμείς.
«Αρτέμηδες» ,όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν έλειψαν να εμφανίζονται καθ’όλη την διάρκεια της νεώτερης ιστορίας μας με διάφορα εκάστοτε προσωπεία, όπως η περίπτωση του διαβόητου Κοσκωτά ,που φθάνοντας αυτόκλητος «εθνοσωτήρας» από την Αμερική, μοίραζε σε επώνυμους πολιτικούς εκατομμύρια, πακεταρισμένα μέσα σε κουτιά πάμπερς και εξαγόραζε τράπεζες και επιχειρήσεις. Στην ίδια κατηγορία μπορεί να υπαχθούν και εκείνοι των σύγχρονων ,μετά κρίση, πολιτικών μας με τις ασύστολες ψευδολογίες περί του ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια μόλις αναλάβουν την εξουσία. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι πωλούσαν, στους στερούμενους κριτικής αντίληψης ψηφοφόρους τους ,φούμαρα και αερολογίες καίτοι γνώριζαν ότι τα υποσχόμενα ήταν ανέφικτα. Ατυχώς οι περισσότεροι Έλληνες ζούμε στο χώρο του μύθου και του φαντασιακού , αρεσκόμενοι να μας χαϊδεύουν τα αυτιά με ταξίματα και ανεκπλήρωτες, ως εκ της φύσεως τους, υποσχέσεις , που μας σερβίρουν κατά διαστήματα οι καιροσκόποι τσαρλατάνοι της πολιτικής.
Βέβαια η απόγνωση και απελπισία, που μαστίζει το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού λαού από την βαθειά οικονομική κρίση, στην οποία περιήλθε η χώρα εξ αιτίας της κακοδιαχείρισης των ανάξιων εκπροσώπων της, δικαιολογεί μέχρις ενός σημείου την εναπόθεση των ελπίδων κάποιων ανθρώπων σε έναν νεοφανή «Μεσσία», που τάζει λύτρωση από τα χρέη και ανίδρωτη ευμάρεια σε όλους. Ιδιαίτερα βέβαια δικαιολογείται η στάση τους σε περίοδο που δεν έχουν που να στηριχθούν, αφού στερούνται κάθε προοπτικής ανάκαμψης και οράματος για το μέλλον. Όμως το να πιστεύει κανείς με σιγουριά, πως ένας άγνωστος μέχρι προ τινος άνθρωπος, που εμφανίστηκε ξαφνικά στο προσκήνιο ως μεγιστάνας του πλούτου ,μεγαλύτερος νομίζω παγκοσμίως, χωρίς να έχει δώσει, όπως αναφέρθηκε σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, μέχρι σήμερα ούτε ένα ευρώ σε μια συγκεκριμένη κοινότητα ή σε ένα φιλανθρωπικό σύλλογο, ως ελάχιστο δείγμα της ευπορίας του, τείνει να χαρακτηρισθεί ως αιθεροβάμων και παράλογος.
Ευλόγως βέβαια θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο ευκολόπιστος και πάντα προδομένος ελληνικός λαός πίστεψε σε φρούδες και απατηλές υποσχέσεις από παρόμοιους επαγγελματίες της πολιτικής του ψεύδους προς εξασφάλιση της ψήφου των αφελών και ανυποψίαστων ανθρώπων πάντοτε με γνώμονα την προσωπική τους.. εξασφάλιση . Παρά ταύτα οι περισσότεροι δεν βάλαμε μυαλό και εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε στον κάθε τυχάρπαστο και να ελπίζουμε ότι θα λυτρωθούμε, όπως στην τρέχουσα περίπτωση Σώρρα. Προφανώς πολλούς μας καλύπτει η γνωστή λαϊκή ρήση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Νωρίτερα ,όμως, από τον θάνατό της θα έχομε τελειώσει εμείς.
