Όταν στο δημόσιο διάλογο τίθεται το θέμα της προοπτικής ή των ονείρων για τις νέες γενιές, κάθε πολίτης που ζει την ελληνική πραγματικότητα ανεξαρτήτως ηλικίας εκφράζει την ανάλογη συμπάθεια. Ποιος λογικός άνθρωπος δε θα συμπαθούσε ή δε θα «συνέπασχε» με μία νέα ή έναν νέο ο οποίος δε μπορεί να κάνει όνειρα για το μέλλον;
Εξάλλου...
Εξάλλου...
πώς θα ήταν δυνατόν να μην ίσχυε κάτι τέτοιο αφού η νέα γενιά αποτελεί τη φυσική συνέχεια των προηγούμενων! Είμαστε τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών που αγωνίζονται να επιβιώσουν και να μας εξασφαλίσουν το πιο αξιοπρεπές για το ζην και το ευ ζην μας.
Η ειδοποιός διαφορά της γενιάς μας, της γενιάς της Κρίσης, με τις προηγούμενες γενιές είναι θεμελιώδης . Οι άνθρωποι που μας έφεραν στη ζωή και οι προηγούμενοι από αυτούς, είχαν κάτι το οποίο εμείς το χάσαμε πριν καν προλάβουμε να το αποκτήσουμε. Είχαν όνειρα. Είχαν τη δυνατότητα και την προοπτική να κάνουν όνειρα.
Τα δικά μας όνειρα οι υπαίτιοι φρόντισαν με τη στάση τους και τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα, αξιώματα και χρήματα, να τα σκοτώσουν. Με τις παραλείψεις και τις πράξεις τους φρόντισαν να κλέψουν και να σκοτώσουν τα όνειρά μας πριν καν εμείς γεννηθούμε. Αποφάσισαν, πριν από εμάς για εμάς, πως δε δικαιούμαστε να έχουμε όνειρα.
Μιλάμε λοιπόν για μια γενιά που μεγάλωσε και μεγαλώνει χωρίς καμία απολύτως προοπτική. Μια γενιά που δεν έμαθε να ονειρεύεται. Μια γενιά που τα όνειρα της εντός αυτής της χώρας, αυτής της πατρίδας, είναι τουλάχιστον απαγορευτικά. Μια γενιά που με απλά λόγια για να ονειρευτεί, πρέπει να κοιτάξει μακριά από τους ανθρώπους της, μακριά από τον τόπο, μακριά από την πατρίδα της. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η γενιά μας δε δικαιούται να μην κατανοεί τον πρόσφυγα, το μετανάστη, τον κυνηγημένο και τον απελπισμένο.
Ζούμε σε μια πληγωμένη και παραπαίουσα κοινωνία η οποία βάλλεται πανταχόθεν. Οι προηγούμενες γενιές βλέπουν τα τελευταία οκτώ έτη της Κρίσης, να λεηλατούνται και να καταστρέφονται όλα όσα εκείνες μετά κόπου και μόχθου δημιούργησαν. Η δική μας γενιά είναι αυτή που δεν της επιτρέπεται ούτε να δημιουργήσει, ούτε καν να ονειρευτεί.
Η πρόκληση για εμάς είναι σε πρώτη φάση να αποβάλουμε την ηττοπάθεια και να παλέψουμε για αυτό που τώρα φαντάζει ακατόρθωτο. Αυτό δεν είναι άλλο από το να μάθουμε επιτέλους να ονειρευόμαστε. Σε δεύτερη και κρισιμότερη φάση είναι να αγωνιστούμε έτσι ώστε να κάνουμε την Ελλάδα μια χώρα ικανή να χωρέσει όνειρα που θα κάνουμε ή που ήδη κάνουμε, κρυφά.
Η ειδοποιός διαφορά της γενιάς μας, της γενιάς της Κρίσης, με τις προηγούμενες γενιές είναι θεμελιώδης . Οι άνθρωποι που μας έφεραν στη ζωή και οι προηγούμενοι από αυτούς, είχαν κάτι το οποίο εμείς το χάσαμε πριν καν προλάβουμε να το αποκτήσουμε. Είχαν όνειρα. Είχαν τη δυνατότητα και την προοπτική να κάνουν όνειρα.
Τα δικά μας όνειρα οι υπαίτιοι φρόντισαν με τη στάση τους και τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα, αξιώματα και χρήματα, να τα σκοτώσουν. Με τις παραλείψεις και τις πράξεις τους φρόντισαν να κλέψουν και να σκοτώσουν τα όνειρά μας πριν καν εμείς γεννηθούμε. Αποφάσισαν, πριν από εμάς για εμάς, πως δε δικαιούμαστε να έχουμε όνειρα.
Μιλάμε λοιπόν για μια γενιά που μεγάλωσε και μεγαλώνει χωρίς καμία απολύτως προοπτική. Μια γενιά που δεν έμαθε να ονειρεύεται. Μια γενιά που τα όνειρα της εντός αυτής της χώρας, αυτής της πατρίδας, είναι τουλάχιστον απαγορευτικά. Μια γενιά που με απλά λόγια για να ονειρευτεί, πρέπει να κοιτάξει μακριά από τους ανθρώπους της, μακριά από τον τόπο, μακριά από την πατρίδα της. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η γενιά μας δε δικαιούται να μην κατανοεί τον πρόσφυγα, το μετανάστη, τον κυνηγημένο και τον απελπισμένο.
Ζούμε σε μια πληγωμένη και παραπαίουσα κοινωνία η οποία βάλλεται πανταχόθεν. Οι προηγούμενες γενιές βλέπουν τα τελευταία οκτώ έτη της Κρίσης, να λεηλατούνται και να καταστρέφονται όλα όσα εκείνες μετά κόπου και μόχθου δημιούργησαν. Η δική μας γενιά είναι αυτή που δεν της επιτρέπεται ούτε να δημιουργήσει, ούτε καν να ονειρευτεί.
Η πρόκληση για εμάς είναι σε πρώτη φάση να αποβάλουμε την ηττοπάθεια και να παλέψουμε για αυτό που τώρα φαντάζει ακατόρθωτο. Αυτό δεν είναι άλλο από το να μάθουμε επιτέλους να ονειρευόμαστε. Σε δεύτερη και κρισιμότερη φάση είναι να αγωνιστούμε έτσι ώστε να κάνουμε την Ελλάδα μια χώρα ικανή να χωρέσει όνειρα που θα κάνουμε ή που ήδη κάνουμε, κρυφά.
Τσερτεκίδης Γεώργιος
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών
