Γράφει ο Ραδιούργος
Η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, Μέι στη Βρετανία, Βίλντερς στην Ολλανδία, Λεπέν στη Γαλλία, Γκρίλο στην Ιταλία, σε συνδυασμό με τις διαφοροποιήσεις που εκφράζονται μέσα στην ΕΕ από...
την ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), που βγήκαν στη φόρα με αφορμή την αντίθεση στην εγκατάσταση προσφύγων, αλλά έχουν σχέση με ευρύτερα ζητήματα, είναι μια άλλη αστική εναλλακτική.
Τμήματα της αστικής τάξης
θεωρούν ότι τα προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία αλλά και οι
γεωστρατηγικοί τους στόχοι δεν μπορούν να ξεπεραστούν με την ΕΕ όπως έχει
σήμερα και αναζητούν είτε μέτρα χαλάρωσης της ένωσης ή ακόμα και την αποχώρηση
των κρατών τους από αυτήν.
Από αυτή την σκοπιά, οι
ερωσκεπτικιστές, αποτελούν μια άλλη μορφή αστικής διαχείρισης του
καπιταλιστικού συστήματα και το περιεχόμενο της πολιτικής τους, ούτε ουδέτερο
είναι, ούτε υπερταξικό, αλλά προωθούν
συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου και η πολιτική
τους υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα, έναντι των λαϊκών συμφερόντων και αναγκών.
Το όποιο περιτύλιγμα περί
<< εθνικής ανεξαρτησίας >> που προβάλουν αυτές οι δυνάμεις, είναι
αποπροσανατολιστικό και αποτελεί φύλλο συκής για να συγκαλύψουν τα βαθύτερα
ταξικά – οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν,
που υπονομεύουν της λαϊκώς
ανάγκες, τα λαϊκά συμφέροντα, διαιωνίζοντας το σύστημα του καπιταλισμού. Η
Εθνοκαπηλεία χαρακτηρίζει αυτές της δυνάμεις.
Τέτοιες δυνάμεις στην χώρα μας
είναι η << χρυσή αυγή >>, το ΕΠΑΜ κ.α., που ερωτοτροπούν, άλλοι
άμεσα και άλλοι έμμεσα με τους ευρωσκεπτικιστές.
