ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΛΕΥΕΙΣ ΣΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΓΧΩΡΙΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥΣ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ - ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η οικονομική κρίση, η ύφεση στην οικονομία, είναι σύμφυτη με το οικονομικοκοινωνικό σύστημα που ζούμε, τον καπιταλισμό. Σε αυτή την περίοδο οξύνονται όλες οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του συστήματος και...
η πολιτική διαχείριση της κρίσης προς όφελος του συστήματος δυσκολεύει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χώρα μας, που ενώ την δεκαετία του 2000 και πιο πριν, είχε από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανάπτυξης στην Ε.Ε. στο 4.3% και παράχθηκε πάρα πολλής πλούτος, αυτό δεν μπόρεσε να αποτρέψει την κρίση, αφού ο πλούτος που παράχθηκε δεν είχε στόχο να καλύψει της σύγχρονες λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες, αλλά να συσσωρευτεί σε διάφορα τραπεζικά ιδρύματα ανά τον κόσμο, από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, τους καπιταλιστές, με στόχο την αναπαραγωγή του και να φέρει νέα κέρδη σε αυτούς.
Αυτή είναι μια αντίθεση που αντανακλάται από την βασική αντίθεση που βρίσκεται στην καρδιά αυτού του οικονομικού συστήματος, μεταξύ κεφαλαίου – εργασίας, με της παραγωγικές σχέσεις να αναπτύσσουν όλο και περισσότερες της παραγωγικές δυνάμεις ( ανθρώπινο εργατικό δυναμικό, μηχανήματα κ.α.) και αντί αυτό να αποτιμείται με θετικό πρόσημο στον λαό, στην κοινωνία, χειροτερεύει την θέση του εργαζόμενου λαού, αφού σκοπός της παραγωγής είναι η αυξανόμενη τάση κερδοφορίας των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, χάριν του ανταγωνισμού και όχι η ικανοποίηση των λαϊκών - κοινωνικών αναγκών.
Άλλη μια αντίθεση που έχει αντικειμενική βάση στο οικονομικοκοινωνικό σύστημα που ζούμε και που δυσκολεύεται να διαχειριστεί το σύστημα κυρίως σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών και θα αλλάξει μόνο όταν οι παραγωγικές σχέσεις αντιστοιχηθούν με της παραγωγικές δυνάμεις και αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής, φεύγοντας από την μέση το κέρδος του καπιταλιστή.
Σε αυτή την προοπτική που θα δώσει λύση στα σημερινά λαϊκά αδιέξοδα, πρέπει να αλλάξει ταξικά χέρια η οικονομία – εξουσία, να κοινωνικοποιηθεί η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που κατέχουν οι καπιταλιστές, που είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής κλοπής υπεραξίας, που συντελείται στην γραμμή παραγωγής, εκεί που παράγεται ο κοινωνικός πλούτος από τους εργαζόμενους.
Αυτός ο αγώνας, σε αυτή την προοπτική, αποτελεί σήμερα και πατριωτικό καθήκον στην διαλεκτική του σχέση για τον εργαζόμενο λαό, των μικρών και μεσαίων της πόλης και του χωριού, της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας, ώστε να μην θυσιάζεται άδικα για τα κέρδη μιας κοινωνικής μειοψηφίας, την αστική τάξη, τους καπιταλιστές, που φαντάζουν δυνατοί, γιατί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του είναι μαζί τους.
Πατριωτισμός δεν είναι να διαλέξεις ιμπεριαλιστή και να στοιχηθείς από πίσω του. Αυτό είναι επιλογή των καπιταλιστών για να θωρακίσουν και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους με την εξαγωγή κεφαλαίων.
Οι ιμπεριαλιστές σε σχέση αλληλεξάρτησης με της εγχώριες αστικές τάξεις, προωθούν και προασπίζονται μονοπωλιακά οικονομικά συμφέροντα και δεν διστάζουν να θυσιάζουν τους λαούς για αυτά τα συμφέροντα. Ότι δεν λύνουν με πολιτικά μέσα τα λύνουν με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους πνίγοντας τους λαούς στο αίμα.
Ονομάζουν << Εθνικό >> καθήκον που πρέπει να υλοποιήσουν, συσκοτίζοντας τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους που απορρέει από της παραγωγικές σχέσεις στο πεδίο της οικονομίας, όλα εκείνα τα μέτρα που υποσκάπτουν το βιοτικό επίπεδο του λαού, με κατάργηση των εργασιακών -λαϊκών δικαιωμάτων , με την υπονόμευση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, την ασφάλιση.
Για αυτό λένε εμπαίζοντας τον Ελληνικό λαό, ότι με αυτό τον τρόπο σώζουν την Ελλάδα, αλλά δεν λένε ποια Ελλάδα σώζουν. Όχι την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που στενάζει από αυτά τα μέτρα και συνέχεα θα του φορτώνουν και άλλα, αλλά την Ελλάδα της κοινωνικής μειοψηφίας, των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, των βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών, των ολιγαρχών του πλούτου.
Αυτή την Ελλάδα σώζουν που από την στρατηγική σκοπιά και κυρίως σε συνθήκες κρίσης και ύφεσης στην οικονομία της αγοράς, προϋπόθεση αποτελεί να πνίξουν στον βούρκο όλους τους υπόλοιπους την πλειοψηφία, να τους μετατρέψουν σε σύγχρονους δούλους για να ανακάμψουν τα κέρδη των καπιταλιστών.
Το σύνθημα της << Εθνικής >> ενότητας είναι ψευδεπίγραφο, κρύβει την αξίωση της εγχώριας άρχουσας τάξης να υποτάξει την πλειοψηφία του λαού και να ανέχεται αδιαμαρτύρητα όλα εκείνα τα μέτρα που του κάνουν την ζωή κόλαση.
Σε ένα κράτος ταξικά διαστρωματομένο με της εκμεταλλευτικές σχέσεις στην παραγωγή να είναι κυρίαρχες στο πεδίο της οικονομίας, όποιος επικαλείται την << Εθνική >> ενότητα εμπαίζει τον λαό και τον ετοιμάζει συνειδησιακά να γίνει κρέας στα πολεμοκάπηλα σχέδια αστών και ιμπεριαλιστών. Αφού ότι δεν λύνουν οι αστοί, οι καπιταλιστές, οι ιμπεριαλιστές με πολιτικά μέσα, τα λύνουν με πολέμους οδηγώντας τους λαούς σε σφαγή για τα δικά τους οικονομικά – ταξικά συμφέροντα.
Για αυτό δεν είναι πατριωτισμός να συντάσσεσαι με ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και πόλους και να ζητάς αυτό από τον λαό σου, όπως κάνουν τα αστικά – μικροαστικά κόμματα, οπορτουνιστικά και οι ναζί της << χρυσής αυγής >> που συντάσσονται ανοιχτά με τον Ρώσικο Ιμπεριαλισμό ζητώντας να πάρουμε πιο ενεργό ρόλο πλάι τους, συμμετέχοντας στο κουβάρι των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών για τα πετρέλαια, της ενεργειακές πηγές και δρόμους μεταφοράς τους που ήδη οι λαοί χύνουν πολλή αίμα κυρίως στην Μέση Ανατολή.
Ο πατριωτισμός έχει ταξικό περιεχόμενο και δεν πρέπει να έχει προσωπεία μέσα από εθνικοκάπηλες ρητορείες για να υποτάσσουν τους λαούς για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτός ο πατριωτισμός είναι του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου και του Εθνικισμού που είναι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ο αληθινός και γνήσιος πατριωτισμός είναι ο λαϊκός αγώνας σήμερα, τώρα για την αποτροπή των μέτρων που φτωχαίνουν και εξαθλιώνουν τον λαό, να διεκδικήσει με βάση της σύγχρονες λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες, το επιτρέπει η αυξανόμενη τεχνολογική εξέλιξη, τα σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα και παράλληλα να χειραφετείται ο λαός από την αστική ιδεολογία και αστική πολιτική που υπονομεύουν τα ταξικά του οικονομικά συμφέροντα στην ουσία την ίδια του την ζωή σαν εξέλιξη και κοινωνική πρόοδο.
Με την ταξική ενότητα των εργαζομένων, την κοινωνική συμμαχία των μικρών και μεσαίων της πόλης και του χωριού ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, ο λαός μας μπορεί να είναι νικητής, να βγει από τον φαύλο κύκλο της φτώχειας , της ανεργίας, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει για την κοινωνία και την πρόοδο.
Η συμπόρευση με το ΚΚΕ η ισχυροποίηση του θα φέρει πιο γρήγορα την λαϊκή νίκη σε επίπεδο οικονομίας – εξουσίας, με τον ίδιο τον λαό να κάνει κουμάντο σε αυτό, για την ευημερία και την πρόοδο χωρίς οικονομικές κρίσεις, πολέμους και φτώχειες.
Σαββίδης Παναγιώτης
