ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
Αδημονώ, την πόλη μου, πότε θα αφήσω,
Άλλους ορίζοντες, μακριά, θέλω να κατακτήσω.
Να αφήσω πίσω μου, ότι με πληγώνει,
Τα όνειρα, η πόλη αυτή, ολημερίς σκοτώνει.
Βλέπω, τους <ΔΗΘΕΝ>, που το παίζουν καθώς πρέπει,
Την ησυχία τους, δεν θέλουν, κανείς να ανατρέπει.
Περνούν, πάντα τις μέρες τους, με συμβιβασμούς,
Και ζούνε, εικονικές ζωές, με θεατρινισμούς.
Πνιγμένοι στα Μνημόνια, βλέπουν τις ειδήσεις,
Ύστερα, τρέχουν στα Καφέ, δήθεν για αναλύσεις.
Τόση σοβαροφάνεια ,λυπάμαι, δεν αντέχω,
Σε ασκήσεις επί χάρτου, εγώ, δεν συμμετέχω.
Κι’αν, κάποιοι, ειρωνικά, σχολιάζουν, τα γραφτά μου,
Εγώ ποτέ δεν βάδισα, καβάλα επί καλάμου.
Ζω την πραγματικότητα, χωρίς , <ΔΗΘΕΝ> και <ΠΡΕΠΕΙ>.
Και την πορεία της ζωής μου, κανείς δεν την ΕΚΤΡΕΠΕΙ.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
