Γράφει ο Τσερτεκίδης Γεώργιος
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών
Το βράδυ του Σαββάτου 6 Μαΐου έλαβε χώρα ο τελικός του ελληνικού κυπέλου ποδοσφαίρου. Ένα ακόμη αθλητικό γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν τιμά το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον ελληνικό αθλητισμό και την ελληνική Πολιτεία συλλήβδην. Υπήρξε κάποιος ο οποίος πραγματικά εξεπλάγη από όσα συνέβησαν στο Πανθεσσαλικό Στάδιο Βόλου; Τι...
ήταν αυτό το οποίο θα μπορούσε να σοκάρει κάποιον; Η ελληνική ανοργανωσιά και η λογική της τελευταίας στιγμής και της «πατέντας»; Τα κατά κάποιους λάθη και κατά άλλους «λάθη» της διαιτησίας ή το σκηνικό γενικής σύρραξης που επικρατούσε από οπαδούς των δύο ποδοσφαιρικών ομάδων; Τι από όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρο για την ελληνική πραγματικότητα;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ρητορικά, κατά τα άλλα, ερωτήματα είναι κάτι περισσότερο από πασιφανείς. Αυτό που συνέβη στην ουσία είναι αρκετά απλό και ευνόητο. Όλη η χώρα, παρακολούθησε μία σχεδόν τυπική αλλαγή φρουράς. Ένα μέλος της οικονομικής ελίτ μένει λίγο πίσω για να το διαδεχθεί είτε πιο προσωρινά, είτε πιο μόνιμα στην πρωτοκαθεδρία κάποιο άλλο. Κάπως έτσι «εξυγιαίνεται» το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δίνοντας χώρο σε άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα για περαιτέρω δράση, θεμιτή και μη.
Είναι τέτοια η κρατούσα κατάσταση στο ελληνικό επαγγελματικό κυρίως ποδόσφαιρο, που η όποια αλλαγή της φαίνεται πλέον να είναι σε επίπεδο μορφής και όχι φύσης. Ένα κράτος εν κράτει. Ή μάλλον ακριβέστερα, ένα ακόμη κράτος εν κράτει από τα πολλά που χαίρουν της σιωπηρής συνήθως κρατικής ανοχής.
Ουκ ολίγα τα άτομα, οι διάφορες κλειστές κοινωνικές ομάδες, τα λόμπι, τα καρτέλ, οι «κύκλοι» οι οποίοι δρουν ανενόχλητοι και παραβιάζουν κατά συρροή την νομιμότητα. Μία άτυπη και συνάμα οφθαλμοφανής ασυλία χαρακτηρίζει όλες αυτές τις «ιερές αγελάδες» της κοινωνίας είτε αυτές δραστηριοποιούνται υπό το φως της ημέρας είτε υπό τη βολική κάλυψη του σκότους της νύχτας.
Η πραγματικότητα όπως γίνεται ξεκάθαρη μέσω μιας στοιχειώδους δημοσιογραφικής έρευνας αποδεικνύει εύκολα το τρομακτικό μέγεθος της ασυδοσίας στην ελληνική επικράτεια. Η Ελλάδα ίσως να αποτελεί μία από τις αγαπημένες ευρωπαϊκές χώρες, και δη της Ένωσης, των διεθνών δικτύων οργανωμένου εγκλήματος που δραστηριοποιούνται στο human trafficking, στη διακίνηση ναρκωτικών, παράνομων καυσίμων, ποτών, καπνικών ειδών και παράνομης διακίνησης μεταναστών.
Είναι σαφές πως ένα επιτυχημένο, κυρίαρχο και σοβαρό κράτος επιβάλλει ή έστω πράττει τα μέγιστα για την επιβολή της νομιμότητας, μέσω της πρόληψης, του ελέγχου και της πάταξης αντιδεοντολογικών, αντικανονικών και παράνομων πρακτικών σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και δραστηριοποίησης πολιτών, επιχειρήσεων και συλλογικοτήτων.
Με μια δόση καλόγουστου ή μη αριστοφανισμού στο συνειρμό, μήπως το ιστορικό και περήφανο εθνικό σύνθημα χρήζει αλλαγής από «Ελευθερία ή Θάνατος» σε «Ασυδοσία ή Θάνατος»; Η σημερινή εικόνα του μέσου Έλληνα πολίτη, της κοινωνίας εν συνόλω και του Κράτους ίσως να αντιπροσωπευόταν πιο εύστοχα.
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ρητορικά, κατά τα άλλα, ερωτήματα είναι κάτι περισσότερο από πασιφανείς. Αυτό που συνέβη στην ουσία είναι αρκετά απλό και ευνόητο. Όλη η χώρα, παρακολούθησε μία σχεδόν τυπική αλλαγή φρουράς. Ένα μέλος της οικονομικής ελίτ μένει λίγο πίσω για να το διαδεχθεί είτε πιο προσωρινά, είτε πιο μόνιμα στην πρωτοκαθεδρία κάποιο άλλο. Κάπως έτσι «εξυγιαίνεται» το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δίνοντας χώρο σε άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα για περαιτέρω δράση, θεμιτή και μη.
Είναι τέτοια η κρατούσα κατάσταση στο ελληνικό επαγγελματικό κυρίως ποδόσφαιρο, που η όποια αλλαγή της φαίνεται πλέον να είναι σε επίπεδο μορφής και όχι φύσης. Ένα κράτος εν κράτει. Ή μάλλον ακριβέστερα, ένα ακόμη κράτος εν κράτει από τα πολλά που χαίρουν της σιωπηρής συνήθως κρατικής ανοχής.
Ουκ ολίγα τα άτομα, οι διάφορες κλειστές κοινωνικές ομάδες, τα λόμπι, τα καρτέλ, οι «κύκλοι» οι οποίοι δρουν ανενόχλητοι και παραβιάζουν κατά συρροή την νομιμότητα. Μία άτυπη και συνάμα οφθαλμοφανής ασυλία χαρακτηρίζει όλες αυτές τις «ιερές αγελάδες» της κοινωνίας είτε αυτές δραστηριοποιούνται υπό το φως της ημέρας είτε υπό τη βολική κάλυψη του σκότους της νύχτας.
Η πραγματικότητα όπως γίνεται ξεκάθαρη μέσω μιας στοιχειώδους δημοσιογραφικής έρευνας αποδεικνύει εύκολα το τρομακτικό μέγεθος της ασυδοσίας στην ελληνική επικράτεια. Η Ελλάδα ίσως να αποτελεί μία από τις αγαπημένες ευρωπαϊκές χώρες, και δη της Ένωσης, των διεθνών δικτύων οργανωμένου εγκλήματος που δραστηριοποιούνται στο human trafficking, στη διακίνηση ναρκωτικών, παράνομων καυσίμων, ποτών, καπνικών ειδών και παράνομης διακίνησης μεταναστών.
Είναι σαφές πως ένα επιτυχημένο, κυρίαρχο και σοβαρό κράτος επιβάλλει ή έστω πράττει τα μέγιστα για την επιβολή της νομιμότητας, μέσω της πρόληψης, του ελέγχου και της πάταξης αντιδεοντολογικών, αντικανονικών και παράνομων πρακτικών σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και δραστηριοποίησης πολιτών, επιχειρήσεων και συλλογικοτήτων.
Με μια δόση καλόγουστου ή μη αριστοφανισμού στο συνειρμό, μήπως το ιστορικό και περήφανο εθνικό σύνθημα χρήζει αλλαγής από «Ελευθερία ή Θάνατος» σε «Ασυδοσία ή Θάνατος»; Η σημερινή εικόνα του μέσου Έλληνα πολίτη, της κοινωνίας εν συνόλω και του Κράτους ίσως να αντιπροσωπευόταν πιο εύστοχα.
