Πριν από την εμφάνιση των ανθρώπων στη γη, μεγάλο μέρος της βορειοανατολικής Ευρώπης καλυπτόταν από αρχέγονα δάση που εκτείνονταν για χιλιάδες χιλιόμετρα στις ευρωπαϊκές πεδιάδες. Σήμερα...
έχουν εξαφανιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου μόνο με μερικά δείγματα παλαιών δέντρων να υπάρχουν στις πιο απομακρυσμένες γωνιές των Καρπαθίων. Το δάσος Bialowieza, που εκτείνεται στα σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Λευκορωσίας, αποτελεί εξαίρεση.
Καλύπτει μόλις 1.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αντιπροσωπεύει το τελευταίο αρχέγονο δάσος στην Ευρώπη. Σήμερα φιλοξενεί τεράστιες ερυθρελάτες, βελανιδιές και πάνω από 20.000 είδη ζώων, συμπεριλαμβανομένου και του βαρύτερου χερσαίου ζώου της Ευρώπης, τον ευρωπαϊκό βίσονα, που έφτασε πολύ κοντά στην εξαφάνιση στις αρχές του 20ού αιώνα.
Το κυνήγι στο δάσος Bialowieza ανάγεται στον 14ο αιώνα, όταν ο τότε Πολωνός βασιλιάς έδωσε περιορισμένες άδειες κυνηγιού. Μέχρι τον 15ο αιώνα, οι κυνηγοί αυξήθηκαν, ενώ και ο ίδιος ο Πολωνός βασιλιάς Władysław Jagiełło κυνηγούσε εκεί. Στη μέση του δάσους, μάλιστα, κατασκεύασε για τον εαυτό του ένα ξύλινο κυνηγετικό καταφύγιο, βαμμένο σε άσπρο χρώμα το οποίο έγινε σιγά-σιγά σύμβολο για το δάσος. Bialowieza, που σημαίνει “Λευκός Πύργος” στα Πολωνικά. Όταν βασιλιάς έγινε ο Sigismund the Old, απαγόρευσε το κυνήγι μέσα στο δάσος, που παρέμεινε ανενόχλητο και άθικτο μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα, όταν άρχισαν να δημιουργούνται μικρά χωριά στο εσωτερικό του με τους κατοίκους να κάνουν εξόρυξη των κοιτασμάτων σιδηρομεταλλεύματος που υπήρχαν εκεί.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Τσάρος Παύλος Ι κατάργησε κάθε προστασία και το δάσος Bialowieza γέμισε και πάλι με κυνηγούς βισόνων, ενώ σε μόλις 15 χρόνια, ο αριθμός τους μειώθηκε από 500 σε λιγότερο από 200. Οι δεκαετίες του 1800 κύλησαν με εναλλάξ αποφάσεις, υπέρ και κατά του κυνηγιού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, με τους Ρώσους τσάρους υπό έλεγχο, το δάσος δέχτηκε μια μεγάλη επίθεση από κυνηγούς. Χιλιάδες ελάφια και αγριόχοιροι σκοτώθηκαν, με τον τελευταίο άγριο ευρωπαϊκό βίσωνα να πυροβολείται το 1921.
Αφού οι Τσάροι ανατράπηκαν και η Πολωνία ανέκτησε τον έλεγχο της περιοχής, μετά το τέλος του πολωνικού-σοβιετικού πολέμου το 1921, το δάσος Bialowieza χαρακτηρίστηκε Εθνικό Αποθεματικό. Το 1929, η πολωνική κυβέρνηση αγόρασε τέσσερις βίσονες από διάφορους ζωολογικούς κήπους και τους απελευθέρωσε στο δάσος. Σε μόλις δέκα χρόνια, ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 16. Και ενώ όλα φαινόταν να είναι εντάξει, άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Με τον Χίτλερ να διεξάγει εθνοκάθαρση, το δάσος Bialowieza έγινε τόπος προσφύγων, τόσο για τους Πολωνούς όσο και για τους Σοβιετικούς συμπατριώτες.
Μετά τον πόλεμο, το δάσος Bialowieza χωρίστηκε μεταξύ της Πολωνίας και της Σερβοβιετικής Λευκορωσίας SSR. Το σοβιετικό μέρος τέθηκε υπό δημόσια διοίκηση ενώ η Πολωνία άνοιξε ξανά το Εθνικό Πάρκο Bialowieza το 1947. Το 1992, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη συγκρότηση της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, το δάσος συμπεριλήφθη στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ανήκει από κοινού και στις δύο χώρες.
perierga.gr
Καλύπτει μόλις 1.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αντιπροσωπεύει το τελευταίο αρχέγονο δάσος στην Ευρώπη. Σήμερα φιλοξενεί τεράστιες ερυθρελάτες, βελανιδιές και πάνω από 20.000 είδη ζώων, συμπεριλαμβανομένου και του βαρύτερου χερσαίου ζώου της Ευρώπης, τον ευρωπαϊκό βίσονα, που έφτασε πολύ κοντά στην εξαφάνιση στις αρχές του 20ού αιώνα.
Το κυνήγι στο δάσος Bialowieza ανάγεται στον 14ο αιώνα, όταν ο τότε Πολωνός βασιλιάς έδωσε περιορισμένες άδειες κυνηγιού. Μέχρι τον 15ο αιώνα, οι κυνηγοί αυξήθηκαν, ενώ και ο ίδιος ο Πολωνός βασιλιάς Władysław Jagiełło κυνηγούσε εκεί. Στη μέση του δάσους, μάλιστα, κατασκεύασε για τον εαυτό του ένα ξύλινο κυνηγετικό καταφύγιο, βαμμένο σε άσπρο χρώμα το οποίο έγινε σιγά-σιγά σύμβολο για το δάσος. Bialowieza, που σημαίνει “Λευκός Πύργος” στα Πολωνικά. Όταν βασιλιάς έγινε ο Sigismund the Old, απαγόρευσε το κυνήγι μέσα στο δάσος, που παρέμεινε ανενόχλητο και άθικτο μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα, όταν άρχισαν να δημιουργούνται μικρά χωριά στο εσωτερικό του με τους κατοίκους να κάνουν εξόρυξη των κοιτασμάτων σιδηρομεταλλεύματος που υπήρχαν εκεί.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Τσάρος Παύλος Ι κατάργησε κάθε προστασία και το δάσος Bialowieza γέμισε και πάλι με κυνηγούς βισόνων, ενώ σε μόλις 15 χρόνια, ο αριθμός τους μειώθηκε από 500 σε λιγότερο από 200. Οι δεκαετίες του 1800 κύλησαν με εναλλάξ αποφάσεις, υπέρ και κατά του κυνηγιού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, με τους Ρώσους τσάρους υπό έλεγχο, το δάσος δέχτηκε μια μεγάλη επίθεση από κυνηγούς. Χιλιάδες ελάφια και αγριόχοιροι σκοτώθηκαν, με τον τελευταίο άγριο ευρωπαϊκό βίσωνα να πυροβολείται το 1921.
Αφού οι Τσάροι ανατράπηκαν και η Πολωνία ανέκτησε τον έλεγχο της περιοχής, μετά το τέλος του πολωνικού-σοβιετικού πολέμου το 1921, το δάσος Bialowieza χαρακτηρίστηκε Εθνικό Αποθεματικό. Το 1929, η πολωνική κυβέρνηση αγόρασε τέσσερις βίσονες από διάφορους ζωολογικούς κήπους και τους απελευθέρωσε στο δάσος. Σε μόλις δέκα χρόνια, ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 16. Και ενώ όλα φαινόταν να είναι εντάξει, άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Με τον Χίτλερ να διεξάγει εθνοκάθαρση, το δάσος Bialowieza έγινε τόπος προσφύγων, τόσο για τους Πολωνούς όσο και για τους Σοβιετικούς συμπατριώτες.
Μετά τον πόλεμο, το δάσος Bialowieza χωρίστηκε μεταξύ της Πολωνίας και της Σερβοβιετικής Λευκορωσίας SSR. Το σοβιετικό μέρος τέθηκε υπό δημόσια διοίκηση ενώ η Πολωνία άνοιξε ξανά το Εθνικό Πάρκο Bialowieza το 1947. Το 1992, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη συγκρότηση της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, το δάσος συμπεριλήφθη στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ανήκει από κοινού και στις δύο χώρες.
perierga.gr
