«Περιβάλλον – Μητέρα Φύση»
Διψά να χορτάσει η γη
απ' τις σταγόνες του προσώπου
που αργά πέφτουν επάνω της
και προσευχητικά τη σπέρνουν
σπορά άφθαρτη, αέναη ανθοφορία…
Πολλοί πατούν επάνω της και της μιλούν.
Ήχοι πολλοί, κρότοι ισχυροί…
Μα, ποιος τη φωνή της ακούει;
Ποιος αφουγκράζεται τη γλώσσα που μιλεί;
Η φωνή της ως μελωδία αύρας λεπτής
που οι πιο πολλοί αδυνατούν ν' ακούσουν.
Καλύφτηκε με πέπλο η ακοή τους,
βαρύνθηκε με αλλόκοτες κραυγές.
Ποιος απ' τη λήθη θα εγερθεί να ξεχωρίσει
της Μάνας Φύσης το βαθύ ανασαμό;
Να, κάποιος στέκει εκεί και σιγοακούει
μες την καρδιά του τη φωνή της γης.
Την εγκεντρίζει στο κεκαθαρμένο του είναι
της φτιάχνει εντός του σκήνωμα να ζει.
Κι η Μάνα Φύση βρίσκει πια τον εαυτό της
και ξεδιπλώνει τη λαμπρή της φορεσιά,
-αυτήν που τόσοι πριν την είχαν αμαυρώσει,-
σ' ολόκληρο το σύμπαν ν' απλωθεί.
Ιερουργεί τότε τους ώριμους καρπούς της,
αυτούς που τρέφουν και αυξάνουν τη ζωή.
Καμμία πια κραυγή ή δυσαρμονία,
καμμία ανεκπλήρωτη φωνή…
Μες την καρδιά του ανθρώπου, μες στο «όλον»
η Μάνα Φύση αιωνίζει τη Ζωή!
