Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Ρεκόρ τουριστικών αφίξεων φέτος το καλοκαίρι στη χώρα μας. Κι αυτό οφείλεται στην αντίστοιχη μείωση που είχε η γειτονική μας Τουρκία εξαιτίας των ταραχών και της ανασφάλειας εκεί.
Καλές τιμές και...
Ρεκόρ τουριστικών αφίξεων φέτος το καλοκαίρι στη χώρα μας. Κι αυτό οφείλεται στην αντίστοιχη μείωση που είχε η γειτονική μας Τουρκία εξαιτίας των ταραχών και της ανασφάλειας εκεί.
Καλές τιμές και...
για τα ακτινίδια τους περιμένουν οι ακτινιδιοπαραγωγοί, εξαιτίας κακών καιρικών συνθηκών και μειωμένης παραγωγής ακτινιδίων στη γειτονική Ιταλία.
Δηλαδή, παρακαλάμε να έχουν προβλήματα οι γείτονες, για να δούμε εμείς μια άσπρη μέρα…
Στη Σουηδία ο παραγωγός πριν ακόμα σπείρει έχει εξασφαλισμένη την παραγωγή του, ξέρει μέχρι δεκάρα πόσα ακριβώς θα πάρει γιατί έχει ήδη υπογράψει συμβόλαια τόσο με τους εμπόρους και τους ιδιώτες, όσο και με το κράτος σε περίπτωση αποζημίωσης.
Εδώ σε μας επικρατεί …πολεμικό κλίμα. Δύο μόλις μέρες πριν τη συγκομιδή των ακτινιδίων κανείς παραγωγός δεν ξέρει πόσο θα πουλήσει.
Και εάν πουλήσει, δεν ξέρει εάν και πότε θα πάρει τα λεφτά του, αφού οι έμποροι αντί να πληρώσουν αμέσως, δίνουν επιταγές, οι οποίες συχνά είναι ακάλυπτες.
Να σημειωθεί ότι, ποτέ, καμία τιμή στα αγροτικά προϊόντα, όσο ψηλή και να είναι, δεν αποζημιώνει τον παραγωγό για τους κόπους και τα έξοδα που έχει κάνει (οργώματα, λιπάσματα, ραντίσματα, ποτίσματα, εργατικά κ.ά.).
Συνήθως, όταν οι τιμές είναι “καλές”, έχει λίγα κιλά (λόγω κακών καιρικών συνθηκών, χαλάζι, αρρώστιες, κακής γονιμοποίησης κ.ά.).
Όταν πάλι πάει “καλά” η χρονιά και βγάλει πολλά κιλά, οι έμποροι τα αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές.
Παράδειγμα, πέρσι και πρόπερσι οι έμποροι αγόραζαν τα ακτινίδια προς 30 – 40 λεπτά το κιλό, ενώ τις προηγούμενες χρονιές 25 – 30 λεπτά.
Στην πραγματικότητα τα αγοράζουν πολύ πιο φτηνά, αφού στην εκκαθάριση “κόβουν” κι ένα σοβαρό ποσοστό ως φύρα, μικρά ή πλακέ (πεταλούδες).
Είναι αυτό που λέει το ποντιακό τραγούδι:
“Έρταν έμποροι να παίρεν τζάμπα τον καπνόν, τον χωρέτε κι ρωτούνε σο λογαριασμόν…”
Την ίδια ώρα στην Ευρώπη τα ελληνικά ακτινίδια, που είναι και τα πιο νόστιμα, πουλιούνται το κιλό 5-8 ευρώ! Δηλαδή 25 φορές ακριβότερα…
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με όλα τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα.
Δηλαδή, οι έμποροι και οι μεσάζοντες τα οικονομάνε, ενώ ο παραγωγός περιμένει και εύχεται να πάθουν ζημιές οι γείτονες για να ελπίζει να δει μια άσπρη μέρα, μήπως ξεχρεώσει κάπως αυτά που χρωστάει στην τράπεζα και τους φόρους που τον πνίγουν…
Δηλαδή, παρακαλάμε να έχουν προβλήματα οι γείτονες, για να δούμε εμείς μια άσπρη μέρα…
Στη Σουηδία ο παραγωγός πριν ακόμα σπείρει έχει εξασφαλισμένη την παραγωγή του, ξέρει μέχρι δεκάρα πόσα ακριβώς θα πάρει γιατί έχει ήδη υπογράψει συμβόλαια τόσο με τους εμπόρους και τους ιδιώτες, όσο και με το κράτος σε περίπτωση αποζημίωσης.
Εδώ σε μας επικρατεί …πολεμικό κλίμα. Δύο μόλις μέρες πριν τη συγκομιδή των ακτινιδίων κανείς παραγωγός δεν ξέρει πόσο θα πουλήσει.
Και εάν πουλήσει, δεν ξέρει εάν και πότε θα πάρει τα λεφτά του, αφού οι έμποροι αντί να πληρώσουν αμέσως, δίνουν επιταγές, οι οποίες συχνά είναι ακάλυπτες.
Να σημειωθεί ότι, ποτέ, καμία τιμή στα αγροτικά προϊόντα, όσο ψηλή και να είναι, δεν αποζημιώνει τον παραγωγό για τους κόπους και τα έξοδα που έχει κάνει (οργώματα, λιπάσματα, ραντίσματα, ποτίσματα, εργατικά κ.ά.).
Συνήθως, όταν οι τιμές είναι “καλές”, έχει λίγα κιλά (λόγω κακών καιρικών συνθηκών, χαλάζι, αρρώστιες, κακής γονιμοποίησης κ.ά.).
Όταν πάλι πάει “καλά” η χρονιά και βγάλει πολλά κιλά, οι έμποροι τα αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές.
Παράδειγμα, πέρσι και πρόπερσι οι έμποροι αγόραζαν τα ακτινίδια προς 30 – 40 λεπτά το κιλό, ενώ τις προηγούμενες χρονιές 25 – 30 λεπτά.
Στην πραγματικότητα τα αγοράζουν πολύ πιο φτηνά, αφού στην εκκαθάριση “κόβουν” κι ένα σοβαρό ποσοστό ως φύρα, μικρά ή πλακέ (πεταλούδες).
Είναι αυτό που λέει το ποντιακό τραγούδι:
“Έρταν έμποροι να παίρεν τζάμπα τον καπνόν, τον χωρέτε κι ρωτούνε σο λογαριασμόν…”
Την ίδια ώρα στην Ευρώπη τα ελληνικά ακτινίδια, που είναι και τα πιο νόστιμα, πουλιούνται το κιλό 5-8 ευρώ! Δηλαδή 25 φορές ακριβότερα…
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με όλα τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα.
Δηλαδή, οι έμποροι και οι μεσάζοντες τα οικονομάνε, ενώ ο παραγωγός περιμένει και εύχεται να πάθουν ζημιές οι γείτονες για να ελπίζει να δει μια άσπρη μέρα, μήπως ξεχρεώσει κάπως αυτά που χρωστάει στην τράπεζα και τους φόρους που τον πνίγουν…
