Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι ξένοι τουρίστες έρχονται για τα αρχαία μας, Ακρόπολη, Ολυμπία, Δίον, Βεργίνα, Κνωσό κλπ. Άλλοι πάλι...
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι ξένοι τουρίστες έρχονται για τα αρχαία μας, Ακρόπολη, Ολυμπία, Δίον, Βεργίνα, Κνωσό κλπ. Άλλοι πάλι...
νομίζουν ότι έρχονται για τα αξιοθέατα, Μετέωρα, Άγιο Όρος, Σαντορίνη, Ενετικά κάστρα, σπήλαια κλπ.
Αυτό είναι λάθος. Περισσότερο έρχονται για τον ήλιο, τη θάλασσα και το φαγητό. Ναι, έρχονται για να φάνε!
Όλοι τους ξέρουν τη λεγόμενη “μεσογειακή διατροφή” του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, και από τη μυθολογία την αμβροσία και το νέκταρ των αρχαίων Ελλήνων θεών. Προγραμματίζουν, λοιπόν, να έλθουν στη χώρα μας για να απολαύσουν γεύσεις που δεν υπάρχουν στη δική τους. Στα περισσότερα μάλιστα ξενοδοχεία μας προτιμούν ελληνικό μπουφέ με ντόπια παραδοσιακά προϊόντα.
Κανένα εστιατόριο στις χώρες τους δεν σερβίρει χωριάτικη σαλάτα, ταραμοκεφτέδες, μελιτζανόπιτα, φάβα, ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα, γίγαντες στο φούρνο, χταποδάκι με κοφτό μακαρονάκι, φλομάρια με κόκορα, σαγανάκι με μύδια ή γαρίδες, καλαμαράκια γεμιστά με μυρωδικά και τυριά, τηγανητά κολοκυθάκια με τζατζίκι, σαρδέλα παντρεμένη, γαύρο, ιμάμ μπαϊλντί, κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι στις περισσότερες χώρες της Δύσης δεν μαγειρεύουν σχεδόν καθόλου. Ψευτοτρώνε βιαστικά το μεσημέρι στην καντίνα του εργοστασίου, και το βράδυ στο σπίτι κάτι πρόχειρο από το ψυγείο ή τον καταψύκτη, ζεσταμένο στο φούρνο μικροκυμάτων.
Οι Ελληνίδες νοικοκυρές, αντίθετα, ξοδεύουν την ημέρα κατά μέσο όρο 2 ½ ώρες για να μαγειρέψουν τα νόστιμα γεμιστά, σαρμαδάκια, παστίτσιο, μουσακά, παπουτσάκια, ιμάμ μπαϊλντί, μπριάμ, γεμιστά κολοκυθάκια αυγολέμονο, κλπ., ενώ οι ταβέρνες μας είναι σκέτη γευστική πρόκληση με τα θαλασσινά, σουβλάκια, κοκορέτσια, πανσέτες, ζυγούρια, σπεντζοφάι, ψάρια στα κάρβουνα, μοσχαράκι στο πήλινο, αγριογούρουνο στη γάστρα, και τις άλλες νοστιμιές.
Για μας τους Έλληνες το φαγητό είναι ιεροτελεστία και απόλαυση. Κυριολεκτικά ζούμε για να τρώμε. Έχουμε αμέτρητα “φαγάδικα” – ταβέρνες, γυράδικα, ψαροταβέρνες, ψησταριές, χασαποταβέρνες, πιτσαρίες, ουζερί, μεζεδοπωλεία, τα οποία όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν από την κρίση, αλλά αντίθετα περίσσεψαν και δουλεύουν στο φουλ. Κι όταν εδώ στην Ελλάδα λέμε ότι “θα βγούμε έξω”, εννοούμε ότι πάμε για μάσα και θα καταλήξουμε σε κάποιο τραπέζι.
Στα πιο μεγάλα ξενοδοχεία μας σε Ρόδο, Σαντορίνη, Κρήτη, Κέρκυρα κ.ά. ο πλούσιος μπουφές και το εστιατόριο είναι μια από τις ατραξιόν, με κάθε είδους νοστιμιές που μπορεί να φανταστεί κανείς, από εισαγόμενες γλώσσες, φιλέτα, αστακούς, χαβιάρια, κυνήγι, εξωτικά φρούτα κ.ά. Ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για τα αρχαία μας, τη λαογραφία, να γνωρίσουν το νησί κλπ. Όλη μέρα μπάνιο στη θάλασσα και ηλιοθεραπεία. Και δεν βλέπουν την ώρα πότε θα απολαύσουν τα πλούσια γεύματα.
Να μη ξεχνάμε ότι μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις, ο Βόλος, είναι γνωστός για τις αμέτρητες παραλιακές του ταβέρνες, τα περίφημα τσιπουράδικα, όπου σερβίρονται 148 διαφορετικοί μεζέδες.
Επίσης, να μη ξεχνάμε ότι κάθε μέρος της Ελλάδας παράγει και είναι ξακουστό για κάποιο νόστιμο τοπικό προϊόν Π.Ο.Π., όπως λ.χ. φασόλια Πρεσπών, πατάτες Νευροκοπίου, πιπεριές Φλωρίνης, φέτα καλαθάκι Λήμνου, κρεμμύδια Θηβών, ελιές Θάσου και Καλαμάτας, αντσούγιες Καλλονής Λέσβου, αυγοτάραχο Μεσολογγίου, φάβα και τοματοκεφτέδες Σαντορίνης, μπουρδέτο Κερκύρας, σπεντζοφάι Πηλίου, γαρδούμπα Τριπόλεως, κεφαλογραβιέρα Μετσόβου, λαδοτύρι Μυτιλήνης, ακτινίδια Πιερίας, φιρίκια Ζαγοράς, φυστίκια Αίγινας, μαυροδάφνη Πατρών, χαλβάς Φαρσάλων, ρεβανί Βεροίας, κουραμπιέδες Νέας Καρβάλης, κ.ά.
Τέλος, να μη ξεχνάμε και τα καλοκαιρινά μας πανηγύρια με τις σούβλες και τα ψητά στα κάρβουνα, που συνοδεύονται με χαλβά Φαρσάλων και λουκουμάδες με μέλι.
Γι’ αυτό νομίζω ότι το πιο πετυχημένο σλόγκαν που διαφημίζει τη χώρα μας στο εξωτερικό είναι,
“Θες καλά να φας; - Στην Ελλάδα να πας”!
Αυτό είναι λάθος. Περισσότερο έρχονται για τον ήλιο, τη θάλασσα και το φαγητό. Ναι, έρχονται για να φάνε!
Όλοι τους ξέρουν τη λεγόμενη “μεσογειακή διατροφή” του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, και από τη μυθολογία την αμβροσία και το νέκταρ των αρχαίων Ελλήνων θεών. Προγραμματίζουν, λοιπόν, να έλθουν στη χώρα μας για να απολαύσουν γεύσεις που δεν υπάρχουν στη δική τους. Στα περισσότερα μάλιστα ξενοδοχεία μας προτιμούν ελληνικό μπουφέ με ντόπια παραδοσιακά προϊόντα.
Κανένα εστιατόριο στις χώρες τους δεν σερβίρει χωριάτικη σαλάτα, ταραμοκεφτέδες, μελιτζανόπιτα, φάβα, ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα, γίγαντες στο φούρνο, χταποδάκι με κοφτό μακαρονάκι, φλομάρια με κόκορα, σαγανάκι με μύδια ή γαρίδες, καλαμαράκια γεμιστά με μυρωδικά και τυριά, τηγανητά κολοκυθάκια με τζατζίκι, σαρδέλα παντρεμένη, γαύρο, ιμάμ μπαϊλντί, κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι στις περισσότερες χώρες της Δύσης δεν μαγειρεύουν σχεδόν καθόλου. Ψευτοτρώνε βιαστικά το μεσημέρι στην καντίνα του εργοστασίου, και το βράδυ στο σπίτι κάτι πρόχειρο από το ψυγείο ή τον καταψύκτη, ζεσταμένο στο φούρνο μικροκυμάτων.
Οι Ελληνίδες νοικοκυρές, αντίθετα, ξοδεύουν την ημέρα κατά μέσο όρο 2 ½ ώρες για να μαγειρέψουν τα νόστιμα γεμιστά, σαρμαδάκια, παστίτσιο, μουσακά, παπουτσάκια, ιμάμ μπαϊλντί, μπριάμ, γεμιστά κολοκυθάκια αυγολέμονο, κλπ., ενώ οι ταβέρνες μας είναι σκέτη γευστική πρόκληση με τα θαλασσινά, σουβλάκια, κοκορέτσια, πανσέτες, ζυγούρια, σπεντζοφάι, ψάρια στα κάρβουνα, μοσχαράκι στο πήλινο, αγριογούρουνο στη γάστρα, και τις άλλες νοστιμιές.
Για μας τους Έλληνες το φαγητό είναι ιεροτελεστία και απόλαυση. Κυριολεκτικά ζούμε για να τρώμε. Έχουμε αμέτρητα “φαγάδικα” – ταβέρνες, γυράδικα, ψαροταβέρνες, ψησταριές, χασαποταβέρνες, πιτσαρίες, ουζερί, μεζεδοπωλεία, τα οποία όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν από την κρίση, αλλά αντίθετα περίσσεψαν και δουλεύουν στο φουλ. Κι όταν εδώ στην Ελλάδα λέμε ότι “θα βγούμε έξω”, εννοούμε ότι πάμε για μάσα και θα καταλήξουμε σε κάποιο τραπέζι.
Στα πιο μεγάλα ξενοδοχεία μας σε Ρόδο, Σαντορίνη, Κρήτη, Κέρκυρα κ.ά. ο πλούσιος μπουφές και το εστιατόριο είναι μια από τις ατραξιόν, με κάθε είδους νοστιμιές που μπορεί να φανταστεί κανείς, από εισαγόμενες γλώσσες, φιλέτα, αστακούς, χαβιάρια, κυνήγι, εξωτικά φρούτα κ.ά. Ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για τα αρχαία μας, τη λαογραφία, να γνωρίσουν το νησί κλπ. Όλη μέρα μπάνιο στη θάλασσα και ηλιοθεραπεία. Και δεν βλέπουν την ώρα πότε θα απολαύσουν τα πλούσια γεύματα.
Να μη ξεχνάμε ότι μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις, ο Βόλος, είναι γνωστός για τις αμέτρητες παραλιακές του ταβέρνες, τα περίφημα τσιπουράδικα, όπου σερβίρονται 148 διαφορετικοί μεζέδες.
Επίσης, να μη ξεχνάμε ότι κάθε μέρος της Ελλάδας παράγει και είναι ξακουστό για κάποιο νόστιμο τοπικό προϊόν Π.Ο.Π., όπως λ.χ. φασόλια Πρεσπών, πατάτες Νευροκοπίου, πιπεριές Φλωρίνης, φέτα καλαθάκι Λήμνου, κρεμμύδια Θηβών, ελιές Θάσου και Καλαμάτας, αντσούγιες Καλλονής Λέσβου, αυγοτάραχο Μεσολογγίου, φάβα και τοματοκεφτέδες Σαντορίνης, μπουρδέτο Κερκύρας, σπεντζοφάι Πηλίου, γαρδούμπα Τριπόλεως, κεφαλογραβιέρα Μετσόβου, λαδοτύρι Μυτιλήνης, ακτινίδια Πιερίας, φιρίκια Ζαγοράς, φυστίκια Αίγινας, μαυροδάφνη Πατρών, χαλβάς Φαρσάλων, ρεβανί Βεροίας, κουραμπιέδες Νέας Καρβάλης, κ.ά.
Τέλος, να μη ξεχνάμε και τα καλοκαιρινά μας πανηγύρια με τις σούβλες και τα ψητά στα κάρβουνα, που συνοδεύονται με χαλβά Φαρσάλων και λουκουμάδες με μέλι.
Γι’ αυτό νομίζω ότι το πιο πετυχημένο σλόγκαν που διαφημίζει τη χώρα μας στο εξωτερικό είναι,
“Θες καλά να φας; - Στην Ελλάδα να πας”!
