Αθήνα, 13/06/2018
Η σημερινή μέρα θα γραφθεί με χρώμα μελανό στα βιβλία της Ιστορίας, καθότι αποτελεί μια μεγάλη ιστορική ήττα για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ανοίξει τα χαρτιά της και διαπραγματεύεται με τα μάτια κλειστά, έχοντας αφήσει τη συνείδησή της και τις ευθύνες απέναντι σε τούτα τα ιερά χώματα και τους πολίτες στο συρτάρι. Ευαγγελίζεται πως...
Η σημερινή μέρα θα γραφθεί με χρώμα μελανό στα βιβλία της Ιστορίας, καθότι αποτελεί μια μεγάλη ιστορική ήττα για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ανοίξει τα χαρτιά της και διαπραγματεύεται με τα μάτια κλειστά, έχοντας αφήσει τη συνείδησή της και τις ευθύνες απέναντι σε τούτα τα ιερά χώματα και τους πολίτες στο συρτάρι. Ευαγγελίζεται πως...
μετά από πολύμηνες και πολύπονες διαπραγματεύσεις, η Ελλάδα θα εξέλθει -επιτέλους- από το τέλμα με τη γείτονα χώρα.
Το ζήτημα του ονοματολογικού αποτελούσε τροχοπέδη στις σχέσεις των δύο χωρών για σχεδόν μια τριακονταετία. Οι ιθύνοντες δε νοούν, ή σκοπίμως αποφεύγουν να νοήσουν, πως αυτή η «λύση», θα θέσει νάρκες στο μέλλον για τις γενεές που θα έρθουν. Το πρόβλημα δε λύνεται τώρα, τουναντίον, τώρα ξεκινά να γιγαντώνεται. Δε χρειαζόμαστε απανταχού Κασσάνδρες που θα προφητεύουν τι μέλλει γενέσθαι. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως οι επικείμενες συνέπειες της κίνησης αυτής, μόνο δυσχερείς μπορούν να είναι για τη χώρα μας. Δεν κλείνει καμία πόρτα στους αλυτρωτισμούς των Σκοπίων∙ η πόρτα τώρα ανοίγει διάπλατα και για τα Σκόπια, αλλά και μέσω αυτής της πράξης τροφοδοτούνται εκ νέου κι άλλες αλυτρωτικές διαθέσεις εναντίον της Ελλάδας και από άλλους γείτονές της στα Βαλκάνια.
Είναι η πρώτη φορά που στην παγκόσμια ιστορία, τα νήματα δεν κινούνται από τον ισχυρό: τους όρους έχει θέσει ο πιο αδύνατος κρίκος. Το θουκυδίδειο δόγμα ανατρέπεται και έχει τη μορφή, «ο αδύνατος επιβάλλει όσα του επιτρέπει η δύναμή του, και ο δυνατός υποχωρεί όσο του επιτρέπει η αδυναμία του». Τοιουτοτρόπως, η Ελλάδα καθίσταται ένα φερέφωνο στα χέρια της διεθνούς κοινότητας, καθίσταται το μικρό ψάρι που θα αποτελεί το γεύμα του μεγάλου, έστω κι αν αυτός ο «μεγάλος» δεν είναι τω όντι μεγαλύτερος. Η χώρα μας κυριολεκτικά γράφει Ιστορία με την κίνηση αυτή, αλλά μόνον υπέρ της δεν είναι αυτό το γεγονός.
Το μεγάλο «ναι» που πήρε η γειτονική κυβέρνηση, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένδειξη «καλής γειτονίας», πόσω δε μάλλον δεν παρουσιάζει την Ελλάδα ως κορωνίδα των Βαλκανίων, ως χώρα φιλειρηνική και συνεργατική. Στα μάτια του ελληνικού λαού, υπέρ του οποίου θα έπρεπε να λαμβάνονται οι αποφάσεις από τους πολιτικούς μας ταγούς, οι τελευταίοι φαίνονται εξωνημένοι, εθνικοί μειοδότες και προδότες, ανθέλληνες.
Αυτή η πράξη δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη. Ας πάψουμε να είμαστε έρμαια των περιστάσεων.
Πρέπει να τεθεί τώρα τέλος στη «βασιλεία» την πολιτικής αλητείας.
Το ζήτημα του ονοματολογικού αποτελούσε τροχοπέδη στις σχέσεις των δύο χωρών για σχεδόν μια τριακονταετία. Οι ιθύνοντες δε νοούν, ή σκοπίμως αποφεύγουν να νοήσουν, πως αυτή η «λύση», θα θέσει νάρκες στο μέλλον για τις γενεές που θα έρθουν. Το πρόβλημα δε λύνεται τώρα, τουναντίον, τώρα ξεκινά να γιγαντώνεται. Δε χρειαζόμαστε απανταχού Κασσάνδρες που θα προφητεύουν τι μέλλει γενέσθαι. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως οι επικείμενες συνέπειες της κίνησης αυτής, μόνο δυσχερείς μπορούν να είναι για τη χώρα μας. Δεν κλείνει καμία πόρτα στους αλυτρωτισμούς των Σκοπίων∙ η πόρτα τώρα ανοίγει διάπλατα και για τα Σκόπια, αλλά και μέσω αυτής της πράξης τροφοδοτούνται εκ νέου κι άλλες αλυτρωτικές διαθέσεις εναντίον της Ελλάδας και από άλλους γείτονές της στα Βαλκάνια.
Είναι η πρώτη φορά που στην παγκόσμια ιστορία, τα νήματα δεν κινούνται από τον ισχυρό: τους όρους έχει θέσει ο πιο αδύνατος κρίκος. Το θουκυδίδειο δόγμα ανατρέπεται και έχει τη μορφή, «ο αδύνατος επιβάλλει όσα του επιτρέπει η δύναμή του, και ο δυνατός υποχωρεί όσο του επιτρέπει η αδυναμία του». Τοιουτοτρόπως, η Ελλάδα καθίσταται ένα φερέφωνο στα χέρια της διεθνούς κοινότητας, καθίσταται το μικρό ψάρι που θα αποτελεί το γεύμα του μεγάλου, έστω κι αν αυτός ο «μεγάλος» δεν είναι τω όντι μεγαλύτερος. Η χώρα μας κυριολεκτικά γράφει Ιστορία με την κίνηση αυτή, αλλά μόνον υπέρ της δεν είναι αυτό το γεγονός.
Το μεγάλο «ναι» που πήρε η γειτονική κυβέρνηση, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένδειξη «καλής γειτονίας», πόσω δε μάλλον δεν παρουσιάζει την Ελλάδα ως κορωνίδα των Βαλκανίων, ως χώρα φιλειρηνική και συνεργατική. Στα μάτια του ελληνικού λαού, υπέρ του οποίου θα έπρεπε να λαμβάνονται οι αποφάσεις από τους πολιτικούς μας ταγούς, οι τελευταίοι φαίνονται εξωνημένοι, εθνικοί μειοδότες και προδότες, ανθέλληνες.
Αυτή η πράξη δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη. Ας πάψουμε να είμαστε έρμαια των περιστάσεων.
Πρέπει να τεθεί τώρα τέλος στη «βασιλεία» την πολιτικής αλητείας.
