Το συγκλονιστικό κείμενο του Νίκου Υποφάντη για τα ανείπωτα που συνέβησαν μπροστά στα μάτια του στο μαρτυρικό Μάτι
Είναι δύσκολο να γράψεις αυτά που ένας ρεπόρτερ της πρώτης γραμμής βλέπει σε μια εθνική τραγωδία. Είναι...
η ώρα που στον απολογισμό, δε σε ενδιαφέρει η καταστροφή στις περιουσίες αλλά η ίδια η ζωή. Ζωή που χάθηκε για συνανθρώπους μας, που δεν μπόρεσαν να παλέψουν. Να διαφύγουν. Να τους δοθεί μια ευκαιρία.
Είναι το μεσημέρι της Δευτέρας 23 Ιουλίου. Βρίσκομαι μετά από καραμπόλα στους ρεπόρτερ στην Κινέτα. Η φωτιά πραγματικά είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Σπίτια καταστρέφονται, δάσος καίγεται με απίστευτη ταχύτητα. Πυροσβέστες υποχωρούν μέσα στην κόλαση, καθώς ούτε ο εθνικός δρόμος μπορεί να τους προστατεύσει. Η φωτιά θα σταματήσει στην θάλασσα. Αδυναμία να παρέμβει ο άνθρωπος. Έσχατο σημείο η υποχώρηση όλων μας. «Ας καούν τα σπίτια να πεις», φωνάζει ο αξιωματικός της πυροσβεστικής. «Πες να μας καλέσουν στο 199 μόνο όσοι έχουν εγκλωβιστεί» μου ζητά να μεταδώσω. Εκείνη την ώρα δυο οχήματα από την Ανατολική Αττική που έχουν έρθει ως ενίσχυση με τους πυροσβέστες, παλικάρια που δίνουν την μάχη, τους ζητούν να φύγουν και να μεταβούν σε άλλο σημείο. Κοντά στους Αγίους Θεοδώρους και σε οικισμό που έχει μπει η φωτιά. Καίγονται σπίτια ...
Μια ηλικιωμένη αρνείται να αφήσει το σπίτι της. Μπαίνουμε μέσα στην φωτιά στον οικισμό. Εκρήξεις. Αυτοκίνητα να σκάνε ... σπίτια να καίγονται. Στάχτες και φλόγες παντού. Ανοίγω την πόρτα και παίρνουμε την κυρία. Θα έμενε στο φλεγόμενο σπίτι! Δεν την αφήνω και συνεχίζω την μετάδοση. Βρίσκω ένα όχημα και την παραδίνω στους πυροσβέστες. Φεύγω... δεν υπάρχει ασφάλεια εκεί. Ώρα τέσσερις το απόγευμα. Οι κάτοικοι στο Μάτι, τον Βουτζά, την Νέα Μάκρη και την Ραφήνα βλέπουν την μετάδοση από τους δεκτές τους τηλεοπτικούς. Περιγράφω με ψυχραιμία και ελπίζω να τα καταφέρουν. Να φύγουν από τις φλόγες. Ανοιχτοί οι δρόμοι... Μπαίνω βγαίνω μέσα στις φλόγες για να μπορέσω να πάρω εξοπλισμό... «Θα τα καταφέρουμε και εμείς» λέω στον οπερατέρ που έχει τσαγανό. Βγάζω μια φωτογραφία τιμή σε αυτόν τον αφανή επαγγελματία που με ακολουθεί στο ρεπορτάζ. Που ξέρεις .. μπορεί να είναι η τελευταία!
Λίγο πριν τις 5 και μετά από το ρεπορτάζ στα διυλιστήρια, που τα κατάφεραν να μην μπει η φωτιά, ακούμε από το συντονιστικό την ανάκληση των οχημάτων της Ανατολικής Αττικής. Φωτιά στην Πεντέλη... «Ωχ Θεέ μου» η αντίδραση των πυροσβεστών. Νεύρα ...σπασμένα. «Και το έλεγα εγώ» λέει ένας από αυτούς. «Γιατί δεν έστειλε τον Πειραιά εδώ». Μιλούσε για τα οχήματα από εκείνη την περιοχή .
Ώρα 8. Τηλέφωνο στο κινητό. Φίλος πυροσβέστης από το κλιμάκιο του Μαρκόπουλου. «Νίκο έχω μετρήσει 4 άτομα σε ένα αυτοκίνητο απανθρακωμένους στον Βουτζά». Το δίνω στο ραδιόφωνο με επιφύλαξη. Η φωτιά πέρασε στο Μάτι. Ζούσα εκεί .. την ξέρω την περιοχή. Φίλοι προσπαθούσαν να μείνουν στα σπίτια τους και να τα σώσουν. Άλλοι προσπαθούσαν να φυγαδεύσουν τα παιδιά τους. Πληροφορίες συνέχεια για σωρούς.
Ώρα 12.30. Τηλέφωνο, «Νίκο. Δεν μπορώ να τους μετρήσω», Έχουν καεί τα πάντα, μου λέει ο πυροσβέστης. Αλλαγή πορείας λοιπόν και από την δυτική που από τύχη δεν έχουμε θύματα, στο Κόκκινο Λιμανάκι. Κλειστά όλα, αλλά γνωρίζω την περιοχή.
Κάηκαν τα πρώτα σπίτια στην Ραφήνα. Παντού φλόγες που σιγοκαίγανε. Καμένα σπίτια ερείπια. Αυτοκίνητα λιωμένα. Διασώστες να προσπαθούν να ξεχωρίσουν αν είναι δέντρα καμμένα ή σωροί ανθρώπων που έχουν καεί δίπλα από τα αυτοκίνητα ή σε οικόπεδα. Δυστυχώς... στην αρχή δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις. Μετά...ζητούσαν σάκους. Μια κυρία σε μια πυλωτή ... νεκρή από αναπνευστικό. Λίγο πιο κάτω στην κατασκήνωση του Ε.Ο.Φ τέσσερις άντρες απανθρακωμένοι. Βλέπω έναν που δεν έχει σκεπαστεί. Δεν μπορώ να το μεταδώσω. Δυο γωνιές παραπάνω. Το σπίτι κατέρρευσε. Μέσα στην αγκαλιά της μητέρας η κόρη. Βγαίνουν στον ίδιο σάκο. Περιγράφω με δάκρυα. Τηλεφωνικά. Έκλαιγαν και οι διασώστες. Πόνος. Παντού καταστροφή. Ψάχνουν στο οικόπεδο για τους 26. Βγαίνουν οι αστυνομικοί με δάκρυα και αυτοί. «Είμαι 28 χρόνια στο σώμα και αυτό δεν το έχω ξαναδεί» λέει ένας έμπειρος. «Έλα μαζί» μου λέει.
Με πάει σε σημείο που υπάρχει οπτική επαφή. Δεν υπάρχει αυτό... Αγκαλιά μητέρες πιθανότατα, με παιδιά. Δεν μπορούσες να καταλάβεις. Όσοι δεν είχαν ολοκληρωτικά αποτεφρωθεί, έβλεπες τα πρόσωπα τους. Προσπάθησαν παιδιά, γονείς, παππούδες να κατέβουν στην θάλασσα. Δεν βρήκαν το πορτάκι για να κατέβουν... Θάνατος.
Περπατώ και προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει... να κατανοήσω την δεύτερη ημέρα, Αλέξη, γιατί;
Γιατί αφέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι μόνοι τους να παλεύουν να σωθούν; Από την μια οι φλόγες να τους κυνηγούν και από την άλλη ο γκρεμός. Γιατί δεν κατάφερες να τους δώσεις μια ελπίδα για ζωή; Γιατί έφυγαν, χωρίς να έχουν έστω και μια μικρή πιθανότητα να ξεφύγουν;
Είδα Αλέξη πόνο... απελπισία. Απόγνωση στα μάτια ενός άντρα που έχασε την αδελφή του σε ένα σπίτι που καταστράφηκε πάνω στην Μαραθώνος. Είδα την απόγνωση ανθρώπων που τελείωσε η πορεία τους, τα έχασαν όλα. Έχασαν συγγενείς, παιδιά, φίλους και γείτονες...
Είδα Αλέξη αυτό που δεν είδες εσύ ή δε θέλησες να πεις την αλήθεια στους πολίτες που διοικείς...
Είδα ότι δεν μπορείς να διοικείς και να λαμβάνεις αποφάσεις, Αλέξη...
Είδα ότι η αλήθεια σου προκαλεί φόβο Αλέξη και το φονικό των συνανθρώπων μας ενοχές ... μέχρι να αναλάβεις την πολιτική ευθύνη και να τα βάλεις με την «μάντρα»!
Είδα ανθρωπάκια υπουργούς να ζητούν τα ρέστα από ανθρώπους που έχασαν σπίτια και ιστορία αλλά ήταν τυχεροί ...
Είδα την καταστροφή Αλέξη ... και κατάφερα με όσες λέξεις είχα να την περιγράψω στην τηλεόραση, αφήνοντας να μιλούν οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας.
Εκεί που δεν κατάφερε να πατήσει ο νους πάτησε ο θάνατος...Αλέξη.
Ν.Υ
Υ.Γ Το παρόν κείμενο μπορεί να έχει δεκάδες περιπτώσεις από αυτά που μετέφερα 5 ημέρες στο κοινό. Μπορεί να έχει και ένα επόμενο. Όμως ξεκαθαρίζω με δημόσια δήλωση. Επειδή η αλήθεια και η δύναμη της εικόνας επηρέασαν τα υπόγεια του Μαξίμου, ξεκίνησε μια απίστευτη αήθης επίθεση, από τα μέσα που ελέγχει η κυβέρνηση σε πλήρη συντονισμό, εναντίον μου. Πρόκειται για δημοσιεύσεις στο Documento με προσωπική επίθεση από τον Κώστα Βαξεβάνη. Την εφημερίδα και ιστοσελίδα Νέα Σελίδα, την Αυγή και μια σειρά από ιστότοπους που παρακίνησαν τα τρολ του 0,60€, με μια απίστευτη ενορχήστρωση, να επιτίθενται εναντίον μου. Από τότε δέχομαι προσωπικά απειλητικά μηνύματα μέσα από την κοινωνική δικτύωση, που κινούνται σε επίπεδο προσφυγής μου στην δικαιοσύνη. Ξεκαθαρίζω, μέσα από την ανάρτηση αυτού του κειμένου, ότι δε θα με κάμψουν και θα συνεχίσω να λέω ό,τι βλέπω. Σε περίπτωση που συμβεί σε εμένα ή την οικογένειά μου οτιδήποτε, να γνωρίζουν τους ηθικούς αυτουργούς, οι αρχές.
Οι νεκροί από την εθνική τραγωδία ζητούν δικαίωση και όχι συγκάλυψη. Δε θα σταματήσω να μιλάω.
meaculpa
