Αν έλεγες πριν από 30 χρόνια ότι θα πας το βράδυ στο Γκάζι, θα εισέπραττες μάλλον...
καχύποπτα –άντε, στην καλύτερη απορημένα− βλέμματα. Βλέπεις, η γειτονιά που ήκμασε και παρήκμασε στα καθ’ ημάς την τελευταία 15ετία, ήταν σχεδόν σε όλη την ιστορία της βρώμικη, φτωχική και κακόφημη.
Το εργοστάσιο που έδωσε στην περιοχή το όνομά του ξεκίνησε να λειτουργεί το 1857, και συνέχισε να φωτίζει την Αθήνα μέχρι το 1983 που το ηλεκτρικό ρεύμα μπήκε για τα καλά στις ζωές μας. Οι περισσότεροι σήμερα το λέμε «Τεχνόπολη».
Η ρύπανση του εργοστασίου προκαλούσε τις αντιδράσεις των κατοίκων, όπως φαίνεται και από το γκράφιτι στον τοίχο.
Η γειτονιά γύρω από το εργοστάσιο, διαβόητη κατά βάση για τα σπίτια-παραπήγματα και τις μεταδοτικές αρρώστιες που ξεκλήριζαν τον πληθυσμό της, έγινε γνωστή ως Γκαζοχώρι.
Τα σπίτια της χτίστηκαν περί τα τέλη του 19ου αιώνα, για να στεγάσουν τους εργάτες του εργοστασίου.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή άρχισε κάπως να βελτιώνεται –αν και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες ήταν κυρίως ταυτισμένη με περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, με τα πορνεία και το εμπόριο χασίς, είχε τουλάχιστον κατά τι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Σήμερα στα σπίτια του Γκαζοχωρίου ζουν κυρίως Έλληνες μουσουλμάνοι που ήρθαν από την Θράκη τη δεκαετία του ‘80 και εγκαταστάθηκαν εδώ. Ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 500 περίπου οικογένειες –μια πολύ ενδιαφέρουσα σχετική έρευνα έχει η Κλίμακα, εδώ.
Στη γωνία Πειραιώς και Ιεράς Οδού βρισκόταν κάποτε (από το 1902, για την ακρίβεια) η Λαχαναγορά της Αθήνας, οι εννέα στοές της οποίας κατεδαφίστηκαν το 1966.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η οδός Ιάκχου ακριβώς πίσω από το εργοστάσιο του Γκαζιού φιλοξενούσε κάθε Κυριακή το Γαϊδουροπάζαρο, στο οποίο πωλούνταν εκτός από τα συμπαθή τετράποδα και άμαξες.
Πηγή
Το εργοστάσιο που έδωσε στην περιοχή το όνομά του ξεκίνησε να λειτουργεί το 1857, και συνέχισε να φωτίζει την Αθήνα μέχρι το 1983 που το ηλεκτρικό ρεύμα μπήκε για τα καλά στις ζωές μας. Οι περισσότεροι σήμερα το λέμε «Τεχνόπολη».
Η ρύπανση του εργοστασίου προκαλούσε τις αντιδράσεις των κατοίκων, όπως φαίνεται και από το γκράφιτι στον τοίχο.
Η γειτονιά γύρω από το εργοστάσιο, διαβόητη κατά βάση για τα σπίτια-παραπήγματα και τις μεταδοτικές αρρώστιες που ξεκλήριζαν τον πληθυσμό της, έγινε γνωστή ως Γκαζοχώρι.
Τα σπίτια της χτίστηκαν περί τα τέλη του 19ου αιώνα, για να στεγάσουν τους εργάτες του εργοστασίου.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή άρχισε κάπως να βελτιώνεται –αν και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες ήταν κυρίως ταυτισμένη με περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, με τα πορνεία και το εμπόριο χασίς, είχε τουλάχιστον κατά τι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Σήμερα στα σπίτια του Γκαζοχωρίου ζουν κυρίως Έλληνες μουσουλμάνοι που ήρθαν από την Θράκη τη δεκαετία του ‘80 και εγκαταστάθηκαν εδώ. Ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 500 περίπου οικογένειες –μια πολύ ενδιαφέρουσα σχετική έρευνα έχει η Κλίμακα, εδώ.
Στη γωνία Πειραιώς και Ιεράς Οδού βρισκόταν κάποτε (από το 1902, για την ακρίβεια) η Λαχαναγορά της Αθήνας, οι εννέα στοές της οποίας κατεδαφίστηκαν το 1966.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η οδός Ιάκχου ακριβώς πίσω από το εργοστάσιο του Γκαζιού φιλοξενούσε κάθε Κυριακή το Γαϊδουροπάζαρο, στο οποίο πωλούνταν εκτός από τα συμπαθή τετράποδα και άμαξες.
Πηγή
