της Έφης Μπάσδρα
Την περασμένη Παρασκευή παρέλαβα στο ταχυδρομείο του πανεπιστημίου ένα θεματικό τεύχος ενός μεγάλου διεθνούς περιοδικού που αναφέρεται στη μεταφραστική έρευνα στην ιατρική. Το τεύχος αυτό, εστιασμένο στη Μοριακή Ιατρική, ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένο σε ένα ελληνικό εργαστήριο, ενός ελληνικού πανεπιστημίου στην Ελλάδα της κρίσης. Δεκαεννιά...
άρθρα ανασκόπησης σε διάφορα πεδία της Ιατρικής γραμμένα από έλληνες διδακτορικούς και μεταδιδακτορικούς φοιτητές, ερευνητές και μέλη ΔΕΠ. Επαναλαμβάνω, στην Ελλάδα της κρίσης. Στα πιο έγκριτα περιοδικά στον κόσμο!
Και δεν είναι οι μόνοι. Χιλιάδες λαμπροί φοιτητές μας διακρίνονται κάθε μέρα με διεθνείς πατέντες, νέες εφαρμογές, νέες ανακαλύψεις, πρωτοποριακές δημοσιεύσεις εντελώς δυσανάλογα με το μέγεθος της χώρας μας και κύριως με την κρίση που μαστίζει τη νέα γενιά και τους νέους επιστήμονες, δέκα χρόνια τώρα και τους αποδιώχνει στο εξωτερικό αν δεν τους απογοητεύει και δεν τους αποστερεί εντελώς από όνειρα και ελπίδες.
Χιλιάδες άριστοι νέοι, κόντρα στο μοντέλο της αυτάρεσκης «καθαρίστριας», συγγνώμη σήμερα υπουργού, κας. Νοτοπούλου και του συμβούλου Καρανίκα, δουλεύουν δυό και τρεις δουλειές παράλληλα με το διδακτορικό τους. Βλέπεις τα πενιχρά πεντακόσια και εξακόσια ευρώ υποτροφία δεν φτάνουν για αφοσίωση και προσήλωση αποκλειστικά στην επιστήμη και δεν καλύπτουν τα έξοδα, ιδιαίτερα για παιδιά από την ελληνική επαρχία με νοίκια και έξτρα μετακινήσεις. Μην κοιτάτε που η Νοτοπούλου ταξιδεύει πρώτη θέση! Καμμία σχέση... Αυτή είναι από άλλη ιστορία και ζει στο παράλληλο σύμπαν του Συριζοκόμματος και της Συριζοεξουσίας.
Θυμάμαι πάντα την Αναστασία, που κατάκοπη μετά την κύρια δουλειά της έφτανε αργά το απόγευμα στο εργαστήριο και ξεκίναγε πειράματα μέχρι μετά τα μεσάνυχτα, έτσι από βαθειά ευχαρίστηση για την έρευνα και την επιστήμη της. Σίγουρα ο «κοινωνικός ανελκυστήρας» στάκαρε γι αυτήν γύρω στον πρώτο όροφο και δεν την «πέταξε» στα ψηλά μπαλκόνια της εξουσίας και των απολαβών της τριαντάχρονης συνομήλικης της κας. υπουργού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη ξεδίπλωσε το πρόγραμμα του και εξήγησε το σχέδιο του για την Ελλάδα της επόμενης μέρας. Την Ελλάδα της Αναστασίας. Σε αυτήν ακριβώς μιλούσε προχθές ο Κυριάκος Μητσοτάκης! Την Ελλάδα του κόπου, της ωραίας προσπάθειας, της ευχαρίστησης της δουλειάς, της διάθεσης για διάκριση, των ευκαιριών, της αλληλεγγύης, της επιβράβευσης, των απολαβών των κόπων, και της προόδου.
Και μας διαβεβαίωσε ότι ΝΑΙ, μπορούμε...
Μπορούμε να γίνουμε επιτέλους μια κανονική χώρα, όπου ο υπουργός παιδείας δεν θα απαξιώνει την αριστεία, αλλά θα δίνει κίνητρα για προσπάθεια και επιβράβευση, θα υπόσχεται καλύτερη εκπαίδευση με νέα πρωτοποριακά σχολεία και νέα προγράμματα, θα στηρίζει το έργο των δασκάλων με μετεκπαιδεύσεις και επιμορφώσεις, και σίγουρα δεν θα «σερβίρει» περισσότερο πρωινό ύπνο για μερικά επιπλέον ψηφαλάκια! Τι φτηνό... Ποιός να το σκαρφίστηκε άραγε;
Μας διαβεβαίωσε ότι μπορούμε να γίνουμε μια κανονική χώρα όπου η αξιοκρατία και η αξιοσύνη θα είναι τα διαβατήρια για την σταδιοδρομία κάθε νέας και νέου και όχι οι κομματικές κολλεγιές και τα ρουσφέτια. Γιατί αυτά είναι που τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με όλες τις έρευνες, έχουν δείξει το δρόμο της ξενιτειάς σε πάνω απο μισό εκατομύριο έλληνες και ελληνίδες.
Είπε ότι μπορούμε να βαδίσουμε ΟΛΟΙ μαζί, χωρίς διχασμό, έναν άλλο δρόμο, χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις και χαϊδέματα στην πλάτη που κόστισαν δισεκατομμύρια ευρώ και αχρείαστο χρέος, είπε ότι μπορούμε να ξαναστήσουμε τα πανεπιστήμια μας με σύγχρονα προγράμματα και εγκαταστάσεις, αξιοκρατικά, ανταγωνιστικά, ανοιχτά στη γνώση και τις νέες ιδέες, με ασφάλεια και με πτυχία που θα έχουν αξία, και όχι κλείσιμο το μάτι και υποσχετικές για «όλα σε όλους» με ψηφοθηρικές συγχωνεύσεις μήπως και τσιμπήσουν κάποιοι.
Σήμερα το πρωί, μοίρασα τα τεύχη του περιοδικού στα παιδιά στο εργαστήριο. Το ξεφύλλισαν με ενθουσιασμό γνωρίζοντας ότι τα ονόματα τους τα διάβασαν κάπου στην Αμερική, στην Ευρώπη, στις μεγαλες κλινικές και τα νοσοκομεία. Ναι, απο την μικρή Ελλάδα της κρίσης.
Τους κοίταξα, μου χαμογέλασαν με αυτοπεποίθηση, τους έκλεισα με σιγουριά το μάτι και βεβαιώθηκα οτι «ΝΑΙ, σίγουρα μπορούμε...».
Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών
