Απρίλιος 2018, μεγάλο νοσοκομείο της πρωτεύουσας. Γυναίκα πηγαίνει να γεννήσει και έρχεται αντιμέτωπη με βίαιες μαιευτικές πρακτικές που έχουν ως συνέπεια το θάνατο του βρέφους της, λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, όπως καταγγέλλεται στο Παρατηρητήριο Μαιευτικής Βίας.
Η...
Η...
γυναίκα έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο για να γίνει πρόκληση τοκετού. Κατά τη διάρκεια της πρόκλησης και πριν η μητέρα φτάσει σε πλήρη διαστολή, της δόθηκε οδηγία από τη γιατρό να ξεκινήσει να εξωθεί το μωρό. Παράλληλα, η μαία που παρευρισκόταν στον τοκετό, πίεζε με τους αγκώνες της την κοιλιά της γυναίκας, προκειμένου να επισπεύσει τη διαδικασία (μέθοδος Κριστέλλερ), παρά τις επανειλλημένες εκλήσεις της γυναίκας να σταματήσει. Η δε παρακολούθηση του καρδιακού παλμού του εμβρύου, ήταν ελλιπής, σύμφωνα με τη μαρτυρία της γυναίκας.
Επί δυο ώρες, στην αίθουσα που μεταφέρθηκε η γυναίκα για την τελική φάση του τοκετού, πίεζαν δυο άντρες (πιθανώς επαγγελματίες υγείας) την κοιλιά της, ενώ καθόλη τη διάρκεια αυτή ο καρδιακός παλμός δεν ακουγόταν σε συνεχή ακρόαση, με αποτέλεσμα την έντονη δυσφορία της δυάδας μητέρας-εμβρύου.
Ο συνδυασμός παρεμβάσεων, χρήσης απαγορευμένων πρακτικών και ελλιπούς παρακολούθησης του εμβρύου, φαίνεται να οδήγησαν στο θάνατο του βρέφους, το οποίο διακομίστηκε σε ΜΕΝΝ και κατέληξε 3 μέρες αργότερα. Όλα τα προαναφερόμενα αποτελούν εκφάνσεις της μαιευτικής βίας.
Ακολουθεί η μαρτυρία της γυναίκας:
“Μάρτιοw του 2018, έγκυος 39 εβδομάδων, πήγα στην γυναικολόγο που με παρακολουθούσε σε δημόσιο νοσοκομείο. Ηταν μία εβδομάδα πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού (ΠΗΤ 23/3/2018). Εκείνη τη μέρα, χωρίς να μου εξηγήσει, με εξέτασε κολπικά και μου είπε ότι δεν έχει κατέβει το μωρό και ότι είναι πολύ ψηλά. Πήγα ξανά στις 39 βδομάδες και 5 μέρες και μου είπε να πάω ξανά μετά τις 40 εβδομάδες αν δεν έχουν σπάσει τα νερά μου. Εγώ της τηλεφώνησα 4 μέρες μετά την ΠΗΤ μου (27/03/2018) και την ενημέρωσα ότι δεν έχουν σπάσει τα νερά μου και μου είπε ότι από την επόμενη μέρα πρέπει να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο.
Ημουν 40 εβδομάδων και 5 ημερών έγκυος και μου έκανε εισαγωγή για να γίνει πρόκληση τοκετού. Την ημέρα εκείνη (Τετάρτη) έκανα αιματολογικές και κλύσμα και μεταφέρθηκα στην αίθουσα ωδινών, όπου μου έβαλαν ορό οκυτοκίνης στις 10 το πρωί. Μετά τον ορό μου έβαλαν και ένα υπόθετο, για το οποίο και με ενημέρωσαν. Ξεκίνησαν οι πόνοι μετά από μια ώρα. Εώς τις 4μμ πονούσα αρκετά. Μου είπαν να αρχίσω να εξωθώ μόνη μου όταν νιώσω έντονους πόνους. Όλο το διάστημα με εξέταζαν συχνά, κάθε 15-20 λεπτά. Με εξέταζαν 3 διαφορετικοί άνθρωποι από ότι θυμάμαι 2 γιατροί και μια μαία. Με ενημέρωναν κάθε φορά ότι έχω πολύ μικρή διαστολή και ότι το μωρό ήταν ψηλά.
Ημουν όλες αυτές τις ώρες συνδεδεμένη στον καρδιοτοκογράφο και δεν μου επιτρέπαν να κουνηθώ, να πιω νερό ή να φάω κάτι. Στις 4 μ.μ. ήρθε η γιατρός που πελατιακά με είχε αναλάβει από την αρχή της εγκυμοσύνης και μου έσπασε τα νερά. Με έντονο υφος μου είπε ότι θα με περιμένει μέχρι τις 8-8.30μμ. Ότι αν το μωρό δεν έχει κατέβει μέχρι τότε θα μπω για καισαρική και ότι δε μπορεί να με αφήσει παραπάνω. Εγώ συμφώνησα γιατί θεώρησα ότι για να το λέει η γιατρός ,θα υπήρχε σοβαρός λόγος επιπλοκης, παρότι είχαμε πει ότι θα γεννήσω φυσιολογικά. Ζήτησα να μου κάνει υπέρηχο ώστε να δούμε γιατί δεν κατεβαινει το μωρό και μου είπε ότι δεν χρειάζεται. Το ζήτησα γιατί δεν μου είχε κάνει υπέρηχο από τον Ιανουάριο του 2018.
Μετά τις 4μμ μου είπαν να αρχίσω τις εξωθήσεις. Γενικά όμως δεν με ενημέρωναν τι διαστολή είχα. Μετά από κάποια ώρα όμως ειπαν ότι φαίνεται το τρχωτό της κεφαλής του παιδιού, και φώναξαν τον άντρα μου να το δει. Κατά τη διάρκεια των εξωθήσεων μου έλεγαν η γιατρος μου με τη μαία μαζί «Σπρώξε!Σπρώξε!». Καθ’όλη τη διαρκεια ήταν μία μαία στο πλάι μου, μία μαία κάτω στα πόδια μου και μερικές φορές και η γιατρός μου. Η μία μαία, που ήταν πιο μεγάλη σε ηλικία, μου πίεζε την κοιλιά με τους αγκώνες, αρκετές φορές καθώς εξωθούσα. Εγώ τους έλεγα ότι με πονάει πάρα πολύ, αυτές σταματούσαν για λίγο και με ξαναπίεζαν με τους αγκώνες. Εγώ έλεγα «με πιέζετε πολύ και πιέζουμε και το μωρό πολύ» αλλά δε σταματούσαν. Την ώρα που έσπρωχνα με πίεζε η μαία με τους αγκώνες. Κατά τις 7μμ -αν θυμαμαι καλά- μου εκαναν επισκληριδιο αναισθησια για να `αντεξω`. Συνέχιζαν παρόλα αυτά να με πίεζουν με τους αγκώνες κάθε 3-4 πόνους. Όλα αυτά έγιναν μες στο δωματιο των ωδινών.
Γύρω στις 8.30μμ με μετέφεραν στην αίθουσα τοκετού, όπου συνέχισαν να μου πιέζουν την κοιλιά. Με τον άντρα μου,που ηταν δίπλα μου, βλέπωντας να περνα η ωρα ,να πονω πολύ και να μη γεννιεται το μωρό, ζητήσαμε να γίνει καισαρική γιατί νιώθαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά Η γιατρός έλεγε όμως ότι δεν γίνεται καισαρική τώρα γιατί το μωρό είχε κατέβει πολύ. Στην άιθουσα τοκετών η μαία επειδή είχε κουραστεί να πιέζει φώναξε δύο άντρες, με πράσινη μπλούζα. Ο ένας κάθησε δεξιά μου και ο άλλος αριστερά μου. Και οι δύο μαζί πίεζαν την κοιλιά μου με τους αγκώνες τους έχοντας σχεδόν ανέβει πάνω στο κρεβάτι. Πίεζαν ταυτόχρονα λίγο πιο κάτω από το στήθος μου και εγώ έλεγα «σας παρακαλώ πονάω πολύ, δεν αντέχω». Μου έλεγαν «σπρώξε κι άλλο, σπρώξε κι άλλο και είχαν σπάσει αγγεία στο πρόσωπό μου. Όταν σταματούσε ο πόνος εγώ έχανα τις αισθήσεις μου και όταν έρχονταν ξυπνούσα και φώναζα οτι δεν αντέχω άλλο.
Στην αίθουσα τοκετού δεν ήμουν συνδεδεμένη με καρδιοτοκογράφο, μόνο προσπαθούσαν να ακούσουν που και που το μωρό με ένα μηχάνημα μικρό. Είχα δεμένα τα πόδια μου πάνω στην γυναικολογική καρέκλα. Και μου έκαναν και τη δεύτερη δόση επισκληριδίου αφου κόντευα να χάσω τις αισθήσεις μου από το πόνο. Στις 10.10μμ είπα δεν αντέχω άλλο και ο άντρας μου τους φώναξε ότι θέλουμε καισαρική.
Είδα τη γιατρό μου να παίρνει το ψαλίδι για να με κόψει. Πριν πάρει το ψαλίδι είχε πάρει τη βεντούζα. Αλλά ήταν πολύ μεγάλη, δεν έβρισκαν πιο μικρή σε ολόκληρη αίθουσα τοκετού, και γι’ αυτό δεν την χρησιμοποιησαν. Με το που την είδα να παίρνει το ψαλίδι της λέω μισολυποθυμη «Όχι! Εγώ τα παρατάω. Θέλω να γεννήσω, πάμε καισαρική τώρα. Το μωρό δε βγαίνει, κάτι δεν πάει καλά». Αυτοί έλεγαν «Δε σπρώχνεις, δε σπρώχνεις» και εγώ έλεγα «δε μπορώ να σπρώξω άλλο, έχω πεθάνει από τον πόνο και την κούραση». Ο πόνος δεν ήταν από κάτω, ήταν εκεί που με πιέζανε, κάτω από το στήθος μου. Μετά μου έκαναν και άλλη επισκληρίδιο και με μεταφεραν στο χειρουργείο για να γίνει η καισαρικη .Το μονο που ηθελα ηταν να δω το μωρό μου να γεννιεται καλα και μετά να κλείσω τα μάτια μου.
Σε λίγα λεπτα ειδα το μωρό να βγαίνει αλλα δεν έκλαιγε. Αρχισα να τους φωνάζω «γιατί δεν κλαίει το μωρό;» και δεν μου απαντούσε κανείς. Ζητούσα να το δω και το είχαν πάνω στο τραπέζι με τους παιδιάτρους. Δεν έκλαψε το μωρό μέχρι να φύγει από την αίθουσα τοκετού. Εγώ φώναζα να μου πουν τι συνέβαινε, κουράστηκα και όταν το πήραν από την αίθουσα έχασα τις αισθήσεις μου. Το προσωπικό ενημέρωσε τους συγγενείς ότι το μωρό είναι καλά, αλλά ότι δεν υπάρχει θερμοκοιτίδα και ότι θα μεταφερθεί στο Αττικό. Η μαία που ενημέρωσε την οικογένειά μου είπε «να σας ζήσει, είναι υγιέστατος ο μικρός». Μετά απο λίγο η γιατρός μου τους είπε «Η μαμά είναι καλά. Το μωρό επειδή δεν έχει χώρο εδώ θα μεταφερθεί στο Αττικό. Είχε τρεις περιτυλίξεις και δεν έβγαινε». Βγήκε και ένας άντρας με πράσινη μπλούζα και ενημέρωσε ότι «η μαμά ειναι καλά», αλλά όταν η οικογένειά μου ρώτησε για το μωρό είπε «δεν ξέρω εγώ για το μωρό, δεν έχω σχέση με αυτό». Μετά έβαλαν τον άντρα μου να υπογράψει για να μεταφερθεί το μωρό στο Αττικο.
Μετά την καισαρική τις επόμενες μέρες πονούσα πάρα πολύ και είχα μελανιές και κιτρινίλες εκεί που με πίεζαν με τους αγκώνες τους. Τα πλευρά μου πονούσαν πάρα πολύ και δε μπορούσα να σηκωθώ. Για μια εβδομάδα τουλάχιστον πονούσα στα πλευρά. Επίσης, εκείνες τις μέρες είχα πυρετό 38. Ο άντρας μου πήγαινε κάθε μέρα στο Αττικό νοσοκομείο και τη 3η μέρα του έλεγαν ότι πάει πολύ καλά και ότι θα αρχίσει να πίνει γάλα με σύριγγα. Ζήτησαν να βγάλω εγώ γάλα με το θήλαστρο, το οποίο και έκανα και το έστειλα στο μωρό. Το μωρό είχε πάει στο Αττικό στις 1 τα ξημερώματα μετά τη γέννα. Την Πέμπτη και την Πρασκευή μας έλεγαν ότι πάει καλύτερα και έτσι το έβγαλαν από την τεχνιτή υποστήριξη την Παρασκευή. Ό άντρας μου πήγε εκείνη τη μέρα το γάλα που έβγαλα και του είπαν ότι θα μου το δώσουν το Σάββατο και θα το πάρω αγκαλιά, και ότι σε 10 μέρες θα το πάρουμε στο σπίτι μας.
Στις 31/3 Σαββατο πήγαμε να δούμε το μωρό. Φτάνουμε και περιμένουμε για 1 ώρα γιατί μας είπαν ότι κάνουν εξετάσεις στο μωρό. Αρνήθηκαν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες. Μετά μας φώναξε η Διευθύντρια του Αττικού. Μας ενημέρωσε ότι πέφτουν οι παλμοί του μωρού συνέχεια και μας ρώτησε εάν είχε καρδιολογικό πρόβλημα στην εγκυμοσύνη. Δεν είχε δειξει κάποιο πρόβλημα ο υπέρηχος της Β‘ επιπεδου. Μας είπε ότι είχε μαζέψει υγρό στην καρδιά του το οποίο το αναρρόφησαν. Μετά απο λίγο φώναξαν τον άντρα μου να το δει μέσα στην μονάδα και εμένα δε με άφησαν γιατί λέει ήμουν χειρουργημένη. Δυστυχώς δεν το είχα δει από τότε που το γέννησα. Ο άντρας μού μου είπε ότι το μωρό δεν πάει καλά και ότι καταλήγει και ξανασυνέρχεται μετά από μαλάξεις. Μετά με φώναξαν κι εμένα μέσα και μας ενημέρωσαν ότι μάλλον δε θα αντέξει. Μου είπαν ότι με φώναξαν να το δω γιατί δε το είχα δει και μετά του έκαναν αεροβάφτισμα. Φώναξαν καρδιολόγους μήπως μπορούν να κάνουν κάτι. Μας ενημέρωσαν ότι ειναι δύσκολη η κατάσταση και όταν πήγαμε να δούμε τη Διευθύντρια, είδα ότι του είχαν βγάλει τα καλώδια και ότι είχε πλέον καταλήξει. Μετά μου το έδωσαν αγκαλιά νεκρό.
Αποφασίσαμε να ζητήσουμε ιατροδικαστική εξέταση, παρότι από το νοσοκομείο μας παρότρυναν να μην κάνουμε. Η γιατρός μου, μου έλεγε κάθε πρωί που μιλούσαμε στο τηλέφωνο ότι επικοινωνούσε με τη μονάδα του Αττικό και ενημερωνόταν για την κατασταση του μωρου. Αλλά στη μονάδα μου έλεγαν ότι δεν γνωρίζουν ποια είναι η γιατρός μου και με ποιον επικοινωνει. Αφότου κατέληξε το μωρό (Σάββατο), η γιατρός μου δεν τηλεφώνησε. Την πήρα τη Δευτέρα και δεν το σήκωσε, παρά μόνο την Τρίτη, όταν μου είπε ότι έχει ενημερωθεί για το θάνατο του μωρού μου. Μου έλεγε «Πώς γίνεται; Το μωρό βγήκε υγιέστατο. Πώς γίνεται να κατέληξε από καρδιά;». Και με ρώτησε εάν εγώ ή ο άντρας μου έχουμε κάποιο σχετικό ιστορικό. Δεν έχουμε.
Εχω πάρει γνώμες από άλλους γυναικολόγους. Η πρώτη προφορική γνώμη του ιατροδικαστή είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι κληρονομικό του μωρού. Οι άλλοι γυναικολόγοι μου είπαν ότι δεν έπρεπε να με έχουν πιέσει με τους αγκώνες κατ’ αυτόν τον τρόπο και ότι αυτή η πρακτική είναι παλιά πρακτική και θεωρείται μαιευτική βια. Μου εξήγησαν ότι το μωρό δέχεται μεγάλη πίεση και ότι αυξάνεται η θνησιμότητα από τον χειρισμό «Κριστέλλερ» Επίσης σημαντικό, ότι καθυστερησαν να αποφασίσουν καισαρική αφηνοντας σχεδον μιάσιμη ώρα το μωρο χωρίς να ακούνε συνεχεια με καρδιοτοκαγραφο τους παλμους της καρδιας του και να ελέγχουν αν ηταν σε καλή κατασταση. Αντιθέτως προσπαθουσαν που και που να ακούσουν τους παλμούς της καρδιας του (και δεν τα καταφερναν πάντοτε) και παροτι όταν τελικα τους ακουγαν ηταν χαμηλοι σε ρυθμο, η γιατρος δεν αποφασισε να παμε γρήγορα προς το χειρουργειο για να βγαλει το μωρο.”
Αν θεωρείτε ότι έχει υποστεί μαιευτική βία, το Παρατηρητήριο Μαιευτικής Βίας Ελλάδας OVO Hellas, δέχεται τις μαρτυρίες σας στο ovohellas@gmail.com. Επίσης, μπορείτε να στηρίξετε τις δράσεις του Παρατηρητηρίου με την εγγραφή σας ως μέλους του Σωματείου.
eimaimaia.gr
Επί δυο ώρες, στην αίθουσα που μεταφέρθηκε η γυναίκα για την τελική φάση του τοκετού, πίεζαν δυο άντρες (πιθανώς επαγγελματίες υγείας) την κοιλιά της, ενώ καθόλη τη διάρκεια αυτή ο καρδιακός παλμός δεν ακουγόταν σε συνεχή ακρόαση, με αποτέλεσμα την έντονη δυσφορία της δυάδας μητέρας-εμβρύου.
Ο συνδυασμός παρεμβάσεων, χρήσης απαγορευμένων πρακτικών και ελλιπούς παρακολούθησης του εμβρύου, φαίνεται να οδήγησαν στο θάνατο του βρέφους, το οποίο διακομίστηκε σε ΜΕΝΝ και κατέληξε 3 μέρες αργότερα. Όλα τα προαναφερόμενα αποτελούν εκφάνσεις της μαιευτικής βίας.
Ακολουθεί η μαρτυρία της γυναίκας:
“Μάρτιοw του 2018, έγκυος 39 εβδομάδων, πήγα στην γυναικολόγο που με παρακολουθούσε σε δημόσιο νοσοκομείο. Ηταν μία εβδομάδα πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού (ΠΗΤ 23/3/2018). Εκείνη τη μέρα, χωρίς να μου εξηγήσει, με εξέτασε κολπικά και μου είπε ότι δεν έχει κατέβει το μωρό και ότι είναι πολύ ψηλά. Πήγα ξανά στις 39 βδομάδες και 5 μέρες και μου είπε να πάω ξανά μετά τις 40 εβδομάδες αν δεν έχουν σπάσει τα νερά μου. Εγώ της τηλεφώνησα 4 μέρες μετά την ΠΗΤ μου (27/03/2018) και την ενημέρωσα ότι δεν έχουν σπάσει τα νερά μου και μου είπε ότι από την επόμενη μέρα πρέπει να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο.
Ημουν 40 εβδομάδων και 5 ημερών έγκυος και μου έκανε εισαγωγή για να γίνει πρόκληση τοκετού. Την ημέρα εκείνη (Τετάρτη) έκανα αιματολογικές και κλύσμα και μεταφέρθηκα στην αίθουσα ωδινών, όπου μου έβαλαν ορό οκυτοκίνης στις 10 το πρωί. Μετά τον ορό μου έβαλαν και ένα υπόθετο, για το οποίο και με ενημέρωσαν. Ξεκίνησαν οι πόνοι μετά από μια ώρα. Εώς τις 4μμ πονούσα αρκετά. Μου είπαν να αρχίσω να εξωθώ μόνη μου όταν νιώσω έντονους πόνους. Όλο το διάστημα με εξέταζαν συχνά, κάθε 15-20 λεπτά. Με εξέταζαν 3 διαφορετικοί άνθρωποι από ότι θυμάμαι 2 γιατροί και μια μαία. Με ενημέρωναν κάθε φορά ότι έχω πολύ μικρή διαστολή και ότι το μωρό ήταν ψηλά.
Ημουν όλες αυτές τις ώρες συνδεδεμένη στον καρδιοτοκογράφο και δεν μου επιτρέπαν να κουνηθώ, να πιω νερό ή να φάω κάτι. Στις 4 μ.μ. ήρθε η γιατρός που πελατιακά με είχε αναλάβει από την αρχή της εγκυμοσύνης και μου έσπασε τα νερά. Με έντονο υφος μου είπε ότι θα με περιμένει μέχρι τις 8-8.30μμ. Ότι αν το μωρό δεν έχει κατέβει μέχρι τότε θα μπω για καισαρική και ότι δε μπορεί να με αφήσει παραπάνω. Εγώ συμφώνησα γιατί θεώρησα ότι για να το λέει η γιατρός ,θα υπήρχε σοβαρός λόγος επιπλοκης, παρότι είχαμε πει ότι θα γεννήσω φυσιολογικά. Ζήτησα να μου κάνει υπέρηχο ώστε να δούμε γιατί δεν κατεβαινει το μωρό και μου είπε ότι δεν χρειάζεται. Το ζήτησα γιατί δεν μου είχε κάνει υπέρηχο από τον Ιανουάριο του 2018.
Μετά τις 4μμ μου είπαν να αρχίσω τις εξωθήσεις. Γενικά όμως δεν με ενημέρωναν τι διαστολή είχα. Μετά από κάποια ώρα όμως ειπαν ότι φαίνεται το τρχωτό της κεφαλής του παιδιού, και φώναξαν τον άντρα μου να το δει. Κατά τη διάρκεια των εξωθήσεων μου έλεγαν η γιατρος μου με τη μαία μαζί «Σπρώξε!Σπρώξε!». Καθ’όλη τη διαρκεια ήταν μία μαία στο πλάι μου, μία μαία κάτω στα πόδια μου και μερικές φορές και η γιατρός μου. Η μία μαία, που ήταν πιο μεγάλη σε ηλικία, μου πίεζε την κοιλιά με τους αγκώνες, αρκετές φορές καθώς εξωθούσα. Εγώ τους έλεγα ότι με πονάει πάρα πολύ, αυτές σταματούσαν για λίγο και με ξαναπίεζαν με τους αγκώνες. Εγώ έλεγα «με πιέζετε πολύ και πιέζουμε και το μωρό πολύ» αλλά δε σταματούσαν. Την ώρα που έσπρωχνα με πίεζε η μαία με τους αγκώνες. Κατά τις 7μμ -αν θυμαμαι καλά- μου εκαναν επισκληριδιο αναισθησια για να `αντεξω`. Συνέχιζαν παρόλα αυτά να με πίεζουν με τους αγκώνες κάθε 3-4 πόνους. Όλα αυτά έγιναν μες στο δωματιο των ωδινών.
Γύρω στις 8.30μμ με μετέφεραν στην αίθουσα τοκετού, όπου συνέχισαν να μου πιέζουν την κοιλιά. Με τον άντρα μου,που ηταν δίπλα μου, βλέπωντας να περνα η ωρα ,να πονω πολύ και να μη γεννιεται το μωρό, ζητήσαμε να γίνει καισαρική γιατί νιώθαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά Η γιατρός έλεγε όμως ότι δεν γίνεται καισαρική τώρα γιατί το μωρό είχε κατέβει πολύ. Στην άιθουσα τοκετών η μαία επειδή είχε κουραστεί να πιέζει φώναξε δύο άντρες, με πράσινη μπλούζα. Ο ένας κάθησε δεξιά μου και ο άλλος αριστερά μου. Και οι δύο μαζί πίεζαν την κοιλιά μου με τους αγκώνες τους έχοντας σχεδόν ανέβει πάνω στο κρεβάτι. Πίεζαν ταυτόχρονα λίγο πιο κάτω από το στήθος μου και εγώ έλεγα «σας παρακαλώ πονάω πολύ, δεν αντέχω». Μου έλεγαν «σπρώξε κι άλλο, σπρώξε κι άλλο και είχαν σπάσει αγγεία στο πρόσωπό μου. Όταν σταματούσε ο πόνος εγώ έχανα τις αισθήσεις μου και όταν έρχονταν ξυπνούσα και φώναζα οτι δεν αντέχω άλλο.
Στην αίθουσα τοκετού δεν ήμουν συνδεδεμένη με καρδιοτοκογράφο, μόνο προσπαθούσαν να ακούσουν που και που το μωρό με ένα μηχάνημα μικρό. Είχα δεμένα τα πόδια μου πάνω στην γυναικολογική καρέκλα. Και μου έκαναν και τη δεύτερη δόση επισκληριδίου αφου κόντευα να χάσω τις αισθήσεις μου από το πόνο. Στις 10.10μμ είπα δεν αντέχω άλλο και ο άντρας μου τους φώναξε ότι θέλουμε καισαρική.
Είδα τη γιατρό μου να παίρνει το ψαλίδι για να με κόψει. Πριν πάρει το ψαλίδι είχε πάρει τη βεντούζα. Αλλά ήταν πολύ μεγάλη, δεν έβρισκαν πιο μικρή σε ολόκληρη αίθουσα τοκετού, και γι’ αυτό δεν την χρησιμοποιησαν. Με το που την είδα να παίρνει το ψαλίδι της λέω μισολυποθυμη «Όχι! Εγώ τα παρατάω. Θέλω να γεννήσω, πάμε καισαρική τώρα. Το μωρό δε βγαίνει, κάτι δεν πάει καλά». Αυτοί έλεγαν «Δε σπρώχνεις, δε σπρώχνεις» και εγώ έλεγα «δε μπορώ να σπρώξω άλλο, έχω πεθάνει από τον πόνο και την κούραση». Ο πόνος δεν ήταν από κάτω, ήταν εκεί που με πιέζανε, κάτω από το στήθος μου. Μετά μου έκαναν και άλλη επισκληρίδιο και με μεταφεραν στο χειρουργείο για να γίνει η καισαρικη .Το μονο που ηθελα ηταν να δω το μωρό μου να γεννιεται καλα και μετά να κλείσω τα μάτια μου.
Σε λίγα λεπτα ειδα το μωρό να βγαίνει αλλα δεν έκλαιγε. Αρχισα να τους φωνάζω «γιατί δεν κλαίει το μωρό;» και δεν μου απαντούσε κανείς. Ζητούσα να το δω και το είχαν πάνω στο τραπέζι με τους παιδιάτρους. Δεν έκλαψε το μωρό μέχρι να φύγει από την αίθουσα τοκετού. Εγώ φώναζα να μου πουν τι συνέβαινε, κουράστηκα και όταν το πήραν από την αίθουσα έχασα τις αισθήσεις μου. Το προσωπικό ενημέρωσε τους συγγενείς ότι το μωρό είναι καλά, αλλά ότι δεν υπάρχει θερμοκοιτίδα και ότι θα μεταφερθεί στο Αττικό. Η μαία που ενημέρωσε την οικογένειά μου είπε «να σας ζήσει, είναι υγιέστατος ο μικρός». Μετά απο λίγο η γιατρός μου τους είπε «Η μαμά είναι καλά. Το μωρό επειδή δεν έχει χώρο εδώ θα μεταφερθεί στο Αττικό. Είχε τρεις περιτυλίξεις και δεν έβγαινε». Βγήκε και ένας άντρας με πράσινη μπλούζα και ενημέρωσε ότι «η μαμά ειναι καλά», αλλά όταν η οικογένειά μου ρώτησε για το μωρό είπε «δεν ξέρω εγώ για το μωρό, δεν έχω σχέση με αυτό». Μετά έβαλαν τον άντρα μου να υπογράψει για να μεταφερθεί το μωρό στο Αττικο.
Μετά την καισαρική τις επόμενες μέρες πονούσα πάρα πολύ και είχα μελανιές και κιτρινίλες εκεί που με πίεζαν με τους αγκώνες τους. Τα πλευρά μου πονούσαν πάρα πολύ και δε μπορούσα να σηκωθώ. Για μια εβδομάδα τουλάχιστον πονούσα στα πλευρά. Επίσης, εκείνες τις μέρες είχα πυρετό 38. Ο άντρας μου πήγαινε κάθε μέρα στο Αττικό νοσοκομείο και τη 3η μέρα του έλεγαν ότι πάει πολύ καλά και ότι θα αρχίσει να πίνει γάλα με σύριγγα. Ζήτησαν να βγάλω εγώ γάλα με το θήλαστρο, το οποίο και έκανα και το έστειλα στο μωρό. Το μωρό είχε πάει στο Αττικό στις 1 τα ξημερώματα μετά τη γέννα. Την Πέμπτη και την Πρασκευή μας έλεγαν ότι πάει καλύτερα και έτσι το έβγαλαν από την τεχνιτή υποστήριξη την Παρασκευή. Ό άντρας μου πήγε εκείνη τη μέρα το γάλα που έβγαλα και του είπαν ότι θα μου το δώσουν το Σάββατο και θα το πάρω αγκαλιά, και ότι σε 10 μέρες θα το πάρουμε στο σπίτι μας.
Στις 31/3 Σαββατο πήγαμε να δούμε το μωρό. Φτάνουμε και περιμένουμε για 1 ώρα γιατί μας είπαν ότι κάνουν εξετάσεις στο μωρό. Αρνήθηκαν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες. Μετά μας φώναξε η Διευθύντρια του Αττικού. Μας ενημέρωσε ότι πέφτουν οι παλμοί του μωρού συνέχεια και μας ρώτησε εάν είχε καρδιολογικό πρόβλημα στην εγκυμοσύνη. Δεν είχε δειξει κάποιο πρόβλημα ο υπέρηχος της Β‘ επιπεδου. Μας είπε ότι είχε μαζέψει υγρό στην καρδιά του το οποίο το αναρρόφησαν. Μετά απο λίγο φώναξαν τον άντρα μου να το δει μέσα στην μονάδα και εμένα δε με άφησαν γιατί λέει ήμουν χειρουργημένη. Δυστυχώς δεν το είχα δει από τότε που το γέννησα. Ο άντρας μού μου είπε ότι το μωρό δεν πάει καλά και ότι καταλήγει και ξανασυνέρχεται μετά από μαλάξεις. Μετά με φώναξαν κι εμένα μέσα και μας ενημέρωσαν ότι μάλλον δε θα αντέξει. Μου είπαν ότι με φώναξαν να το δω γιατί δε το είχα δει και μετά του έκαναν αεροβάφτισμα. Φώναξαν καρδιολόγους μήπως μπορούν να κάνουν κάτι. Μας ενημέρωσαν ότι ειναι δύσκολη η κατάσταση και όταν πήγαμε να δούμε τη Διευθύντρια, είδα ότι του είχαν βγάλει τα καλώδια και ότι είχε πλέον καταλήξει. Μετά μου το έδωσαν αγκαλιά νεκρό.
Αποφασίσαμε να ζητήσουμε ιατροδικαστική εξέταση, παρότι από το νοσοκομείο μας παρότρυναν να μην κάνουμε. Η γιατρός μου, μου έλεγε κάθε πρωί που μιλούσαμε στο τηλέφωνο ότι επικοινωνούσε με τη μονάδα του Αττικό και ενημερωνόταν για την κατασταση του μωρου. Αλλά στη μονάδα μου έλεγαν ότι δεν γνωρίζουν ποια είναι η γιατρός μου και με ποιον επικοινωνει. Αφότου κατέληξε το μωρό (Σάββατο), η γιατρός μου δεν τηλεφώνησε. Την πήρα τη Δευτέρα και δεν το σήκωσε, παρά μόνο την Τρίτη, όταν μου είπε ότι έχει ενημερωθεί για το θάνατο του μωρού μου. Μου έλεγε «Πώς γίνεται; Το μωρό βγήκε υγιέστατο. Πώς γίνεται να κατέληξε από καρδιά;». Και με ρώτησε εάν εγώ ή ο άντρας μου έχουμε κάποιο σχετικό ιστορικό. Δεν έχουμε.
Εχω πάρει γνώμες από άλλους γυναικολόγους. Η πρώτη προφορική γνώμη του ιατροδικαστή είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι κληρονομικό του μωρού. Οι άλλοι γυναικολόγοι μου είπαν ότι δεν έπρεπε να με έχουν πιέσει με τους αγκώνες κατ’ αυτόν τον τρόπο και ότι αυτή η πρακτική είναι παλιά πρακτική και θεωρείται μαιευτική βια. Μου εξήγησαν ότι το μωρό δέχεται μεγάλη πίεση και ότι αυξάνεται η θνησιμότητα από τον χειρισμό «Κριστέλλερ» Επίσης σημαντικό, ότι καθυστερησαν να αποφασίσουν καισαρική αφηνοντας σχεδον μιάσιμη ώρα το μωρο χωρίς να ακούνε συνεχεια με καρδιοτοκαγραφο τους παλμους της καρδιας του και να ελέγχουν αν ηταν σε καλή κατασταση. Αντιθέτως προσπαθουσαν που και που να ακούσουν τους παλμούς της καρδιας του (και δεν τα καταφερναν πάντοτε) και παροτι όταν τελικα τους ακουγαν ηταν χαμηλοι σε ρυθμο, η γιατρος δεν αποφασισε να παμε γρήγορα προς το χειρουργειο για να βγαλει το μωρο.”
Αν θεωρείτε ότι έχει υποστεί μαιευτική βία, το Παρατηρητήριο Μαιευτικής Βίας Ελλάδας OVO Hellas, δέχεται τις μαρτυρίες σας στο ovohellas@gmail.com. Επίσης, μπορείτε να στηρίξετε τις δράσεις του Παρατηρητηρίου με την εγγραφή σας ως μέλους του Σωματείου.
eimaimaia.gr
