Όσοι έχουν ταλανιστεί στην Πιερία (και όχι μόνο) με τη μάστιγα των ναρκωτικών, γνωρίζουν αναμφίβολα το όνομα και τη δράση της αείμνηστης Δέσποινας Δαμασκηνού. Το 2003 υπήρξε η πρωτεργάτρια στην ίδρυση του συλλόγου στήριξης οικογενειών και φίλων εξαρτημένων ατόμων “Το Ηλιοτρόπιο” με έδρα την Κατερίνη. Η...
δράση του συλλόγου αποσκοποούσε στην ηθική και ψυχολογική ενίσχυση του οικογενειακού περιβάλλοντος των εξαρτημένων νέων τόσο μέσω της σύστασης ομάδων αυτοβοήθειας προς τους γονείς τους, όσο και μέσω της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για την εξάλειψη του κοινωνικού στίγματος που φέρουν οι εμπλεκόμενοι στη δίνη των ναρκωτικών. Η ίδια τόνιζε σε κάθε ευκαιρία πως με τη δημόσια παρουσία και την έμπρακτη στήριξή της ήθελε να ενθαρρύνει τους γονείς των νέων να μιλάνε ανοιχτά για το πρόβλημά τους, χωρίς φόβους κι ενοχές.
Το όραμά της δεν περιορίστηκε βέβαια εκεί, αλλά διευρύνθηκε περαιτέρω, όταν κατόπιν δικών της - κυρίως - πιέσεων, ιδρύθηκε το 2010 ο Ξενώνας «Μεταμόρφωση» υπό την εποπτεία και πνευματική καθοδήγηση του πανοσιολογιοτάτου αρχιμανδρίτη πατρός Μακαρίου από την Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω. Ο Ξενώνας αυτός, που αποτελεί πρότυπο κέντρο πανελληνίως και λειτουργεί στο πλαίσιο του συλλόγου «Μεταμόρφωση – Συμβουλευτική Υποστήριξη Εθισμένων», βρίσκεται στη Ν. Έφεσο Πιερίας και φιλοξενεί εξαρτημένους νέους, εφαρμόζοντας ένα κλειστό, δίχως υποκατάστατα θεραπευτικό πρόγραμμα.
Παράλληλα με την ως άνω δράση της, η αείμνηστη διατηρούσε το ίδιο το σπίτι της μια ανοιχτή φωλιά για κάθε νέο που επιχειρούσε τα πρώτα, δύσκολα βήματα στο δρόμο της απεξάρτησης. Ήταν εκεί ως οικοδέσποινα, ως μαγείρισσα, ως φίλη, ως εμψυχώτρια, σαν μάνα για τα παιδιά όλου του κόσμου που αναζητούσαν προσωρινά ένα καταφύγιο στην αφιλόξενη για αυτά και τα πάθη τους πόλη. Η αστείρευτη αγάπη της για τα ταλαιπωρημένα παιδιά και η πιστή δέσμευσή της στο όραμά της αποτυπώνονται χαρακτηριστικά στο παρακάτω απόσπασμα από το λόγο που εκφώνησε στην ετήσια εκδήλωση του συλλόγου "Το Ηλιοτρόπιο" στις 11-11-2015: "...η αγάπη μας για τα παιδιά είναι άνευ όρων και προΰποθέσεων. Τα αγαπάμε όχι μόνο στο βαθμό που μας κάνουν περήφανους με τις αρετές και τα επιτεύγματά τους, αλλά κυρίως την ώρα της ανάγκης και της αδυναμίας του. Και αγαπάμε έτσι ανεπιφύλακτα όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, αλλά τα παιδιά ΟΛΟΥ του κόσμου! Ας εμπεδώσουμε ότι καθένας μας αποτελεί τον κρίκο μιας αλυσίδας. Ότι η κοινωνία μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όταν εκφυλίζεται ένα της κύτταρο, δηλ. μια οικογένεια, αργά ή γρήγορα θα νοσήσει όλο το σώμα. Ας νοιαστούμε, λοιπόν, όλοι και ας εξαλείψουμε το στίγμα του «πρεζάκια» για τα παιδιά που παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες. Ας εξαλείψουμε το στίγμα «του αποτυχημένου» για τους γονείς τους που έχουν έναν διπλό αγώνα: κατά των ναρκωτικών και κατά του στίγματος. Ας ελαφρώσουμε τους ώμους τους από το βάρος της ντροπής και ας τους παροτρύνουμε να μιλάνε για να βρουν λύσεις. Εξάλλου, ντροπή δεν είναι να αναζητάς βοήθεια’ ντροπή είναι να μην δίνεις διέξοδο στο αδιέξοδο...".
Ε.Π.
