Γράφει ο Ανέστης Ι. Κοκκινίδης, Δάσκαλος (M.A. Lond.)
Ένα ακόμα ποίημα του Γιάννη Ηλ. Ασλανίδη, ποιητή με καταγωγή από τον Κούκο της Πιερίας.
Από την Κύμη της Εύβοιας όπου σήμερα ζει μόνιμα, στα βιβλία του καταθέτει την ψυχή του και...
τον βαθύτερο συναισθηματικό του κόσμο μέσα από τα ποιήματά του και απευθύνεται προς τους καλοπροαίρετους αναγνώστες.
Στην «Πράσινη Χλόη», που αποτελεί μια στοχαστική ανάρτηση, τα στοιχεία της φύσης παρουσιάζονται σε κάποια παράδοξη όσο και στενή σχέση. Η Πράσινη Χλόη είναι κάτι παραπάνω από τη φύση, είναι ο διάλογος με τη ζωή, είναι η χαρά, η ελπίδα, η αγωνία, η ελευθερία, ο νόστος, αλλά και η προσφυγιά που βιώσαμε εμείς ή οι παππούδες και γιαγιάδες μας, τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί, είναι η διαχρονικότητα όλων αυτών. Πέρα όμως από τις δικές μας εντυπώσεις έπειτα από την ανάγνωση του ποιήματος, η ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιεί και η μορφή των στίχων υποδηλώνουν ένα χορωδιακό τραγούδι.
Ακολουθεί το χορωδιακό αυτό ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ηλ. Ασλανίδης. Προέρχεται από την ποιητική του συλλογή «Παλμικές Εκλάμψεις» σε επιμέλεια – ανθολόγηση του Ιωάννη Α. Σκλαβούνου (Αθήνα 2018, ISBN 978-618-00-0341-3). Το ποίημα παρατίθεται αυτούσιο από τη σελίδα 97 της συλλογής.
Πράσινη Χλόη
Ποίηση: Γιάννης Ηλ. Ασλανίδης
Πράσινη χλόη, στου ήλιου την πορφύρα
σ’ένα ταξίδι με χρώματα και μουσική
παντρολογιέσαι με της βροχής το χάδι
και σε ζηλεύουν, γιατί μιλάς με τη ζωή.
Χαρά κρυμμένη, στης φυλλωσιάς το δάκρυ
βγαίνει τις νύχτες κι απλώνεται στη σιγαλιά,
τ’ άστρα φωτίζουν την κόρη των ματιών σου,
και το φεγγάρι, παρέα σου για συντροφιά.
Πράσινη χλόη, ανάσα του αγέρα
χτίζεις ελπίδες στις στοιχειωμένες φυλακές,
σε ζωγραφίζουν όσοι σε νιώθουν
και σε πληγώνουν, κάποιοι τυφλοί.
Πάνω σου παίζουν οι μαργαρίτες,
κρυφά παιγνίδια μ’ άλλα παιδιά,
δροσίζεις μάνες, να’χουν κουράγιο
στην ανηφόρα, της προσφυγιάς.
Πράσινη χλόη, του ουρανού περβόλι,
πίνεις την κάψα, στη θάλασσά σου τη βαθιά
είσαι ένα κύμα που δεν τελειώνει
και δεν αλλάζει την φορεσιά.
