Αποκλειστική συνέντευξη της ηθοποιού Τζούλι Τσόλκα στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Η ηθοποιός Τζούλι Τσόλκα, μ’ ένα ποτήρι κρασί... «Μπρούσκο» κι ένα πένθιμο μπλουζ, πρωταγωνιστεί στη νέα θεατρική παράσταση της Βάσιας Αργέντη. «Η...
Η ηθοποιός Τζούλι Τσόλκα, μ’ ένα ποτήρι κρασί... «Μπρούσκο» κι ένα πένθιμο μπλουζ, πρωταγωνιστεί στη νέα θεατρική παράσταση της Βάσιας Αργέντη. «Η...
«Νούρα» μας είναι ένα σύγχρονο κείμενο το οποίο μιλά σε όλες τις εποχές των ιστορικών μετακινήσεων και αφορά κάθε άνθρωπο του σήμερα, του χθες και του αύριο που βρέθηκε αντιμέτωπος είτε με αναγκαστικές εκπτώσεις είτε με το χειρότερο του εαυτό. Άλλωστε, πάνω από όλα κι όλους, χειριστής και διαχειριστής όλων, είναι ο Άνθρωπος κι «αν χαθεί αυτός, τότε πάει… χάθηκαν όλα»...
Παραμένει το… «Μπρούσκο» το αγαπημένο σας κρασί ή τίποτα δεν κρατάει για πάντα;
Το Μπρούσκο ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Η ζωή, όμως, μας έχει δείξει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ο μόνος τρόπος για να μείνει κάτι «ζωντανό» είναι μέσω των αναμνήσεων. Κάθε φορά που το ανακαλώ, χαμογελώ κι αυτό μου δείχνει ότι σίγουρα το αγάπησα. Είναι καλό, όμως, να κλείνουν οι κύκλοι και ν’ ανοίγουν καινούργιοι κι εμείς οφείλουμε να προχωράμε μπροστά
Κάνατε outing το θέμα το χωρισμού των γονιών σας, όταν είσαστε παιδί. Είναι ένας τρόπος αποδοχής των αλλαγών, που συμβαίνουν στη ζωή μας και δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή όλα τελικά γίνονται για κάποιο σκοπό;
Μίλησα για το χωρισμό των γονιών μου, γιατί ξέρω ότι είναι κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε πολλά παιδιά. Πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι έχουμε να πάρουμε μαθήματα μέσα από τις καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Ουσιαστικά δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Η ζωή η ίδια φροντίζει να μας το θυμίζει αυτό με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν άνθρωποι που αποδέχονται με ευκολία τις αλλαγές και άλλοι όχι. Προσωπικά προσαρμόζομαι γρήγορα στις αλλαγές και με τα χρόνια έμαθα ότι οι αλλαγές μόνο σε καλό με οδηγούν. Κι ας μη φαίνεται από την αρχή.
Eξακολουθούν να σας φοβούνται οι άντρες ή έχει γυρίσει η ρόδα και τους φοβάστε πλέον εσείς;
Έχει αλλάξει αρκετά αυτό, γιατί άλλαξα εγώ πρώτα. Προσπάθησα να δω τι λάθος έκανα, ώστε να δημιουργείται αυτή η αντίδραση και σαφώς, αλλάζοντας στάση απέναντι στα πράγματα, άλλαξαν και οι αντιδράσεις απέναντί μου.
Υποδύεστε μία γυναίκα από τη Συρία στη νέα θεατρική παράσταση, «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ», της Βάσιας Αργέντη, στο θέατρο Αλκμήνη, την Άμα, που μαζί με την κόρη της, Νούρα, αγωνίζονται με μία μόνο ελπίδα για το αύριο στις «αποσκευές» τους. Mέσω της ενσυναίσθησης, αν είσαστε στην πραγματικότητα στη θέση της, τι διαφορετικό θα κάνατε για εσάς και την κόρη σας;
Η Άμα είναι μια γυναίκα δυναμική, σπουδαγμένη, που αναγκάστηκε με τον πιο βίαιο τρόπο, τον πόλεμο, να εγκαταλείψει σπίτι, ανθρώπους και χώρα, για να μπορέσει να γλιτώσει εκείνη και η οικογένειά της. Ήρθε σε μια ξένη χώρα και προσπαθεί να ζήσει με αξιοπρέπεια. Ακόμα κι όταν κλέβει για να ταΐσει το παιδί της, ντρέπεται, αλλά το κάνει. Για το παιδί της. Όσο περνάνε οι παραστάσεις, τόσο πιο πολύ την καταλαβαίνω και δε νομίζω να έκανα κάτι διαφορετικό από εκείνη. Είναι άγριες οι καταστάσεις που ζουν οι πρόσφυγες και το ένστικτο μπαίνει μπροστά για την επιβίωση. Αυτό κάνει η Άμα και αυτό θα έκανα κι εγώ, αν χρειαζόταν να προστατεύσω το παιδί μου.
Προσφυγικό και σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ποιες στάσεις υιοθετεί ο Νεοέλληνας στο συγκεκριμένο θέμα και πόσο απέχουν από το πνεύμα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης;
Νομίζω ότι οι Έλληνες έχουμε ανταποκριθεί όσο καλύτερα μπορούμε σ’ αυτό το θέμα. Βοηθάμε με κάθε τρόπο και όπως μπορεί ο καθένας, παρόλο που εσωτερικά έχουμε πολλά και σοβαρά προβλήματα. Ευτυχώς το φιλότιμο και η ανθρωπιά μας δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά. Σίγουρα υπάρχουν κι εκείνοι που αδιαφορούν, αλλά όπως λέει και η Άμα: «πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι, έτσι δεν είναι;»
«…μα τους βαρέθηκα όλους, που να `ναι ο Θεός, λες να `ναι πρόσφυγας κι αυτός; (Αctive Member, Πρόσφυγας). Ποια είναι η πολιτιστική απάντηση των Τεχνών και του θεάτρου πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα, εκτός της αφύπνισης και της ευαισθητοποίησης της κοινωνίας και των μελών της; Ποια είναι η δική σας θεώρηση;
Πολιτιστικά θεωρώ ότι δεν έχουμε ασχοληθεί τόσο πολύ με το θέμα, ενώ θα μπορούσαμε. Ίσως στη μουσική έχουν γίνει περισσότερες κινήσεις απ’ ότι στο θέατρο. Ένας από τους λόγους που συμφώνησα σ’ αυτή τη δουλειά είναι το πώς προσεγγίζει η Βάσια Αργέντη, μέσα από το κείμενό της και τη σκηνοθεσία της, αυτό το θέμα. Είναι μια αφύπνιση, μια ευαισθητοποίηση που στέκεται με σεβασμό στα πρόσωπα και στις καταστάσεις και την ίδια στιγμή είναι και μια γροθιά στο στομάχι. Συνήθως το κοινό φεύγει μουδιασμένο από την παράσταση και συγκινημένο, γιατί καταλαβαίνει τα μηνύματα που στέλνουμε. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι στο τέλος της ημέρας είμαστε όλοι άνθρωποι απέναντι σ’ ένα καλοκουρδισμένο σύστημα που δε μας αφήνει χώρο ούτε για να αναπνεύσουμε. Γι’ αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους, ανεβαίνουμε στη σκηνή κάθε Κυριακή και λέμε αυτή την ιστορία.
Αν χρειαζόταν να θυσιάσετε την επαγγελματική σας διαδρομή και να «μεταναστεύσετε», για ανθρώπους που αγαπάτε, θα το κάνατε και με τι κόστος;
Δύσκολή ερώτηση. Τη δουλειά μου την αγαπώ πολύ. Δύσκολα θα την άφηνα. Αν όμως οι συνθήκες ήταν τέτοιες που θα με οδηγούσαν ξανά σε μια μετανάστευση μαζί με αγαπημένο πρόσωπο, τότε θα έβρισκα τον τρόπο να συνεχίσω την τέχνη μου στο εξωτερικό. Αν και ένας από τους λόγους που γύρισα ήταν ότι ήθελα να δουλεύω και να ζω στην χώρα μου και να την στηρίζω όπως μπορώ.
Διατηρείτε θεατρικές ή τηλεοπτικές φιλίες, που προέκυψαν ως προϊόν συνεργασίας ή κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο στην πραγματικότητα;
Φυσικά και διατηρώ. Από τη σχολή ακόμα και σχεδόν από κάθε δουλειά που έχω κάνει. Έχουν υπάρξει και κάποιες φιλίες που δεν κράτησαν σε βάθος χρόνου, αλλά και σε ποιον δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Είμαι πολύ τυχερή, γιατί έχω καλούς φίλους, που θαυμάζω για το ταλέντο τους και το χαρακτήρα τους και που με κάποιους τα έφερε έτσι η ζωή που κάναμε και δυο και τρεις δουλειές και να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε επί σκηνής, γιατί εκτός βρισκόμαστε σίγουρα!
Target group της παράστασης αποτελεί αναμφισβήτητα και το νεανικό κοινό, μαθητές γυμνασίων και λυκείων με τις οικογένειές τους και φοιτητές πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Μπορεί η παράσταση και τα μηνύματά της να λειτουργήσει διαδραστικά με αυτό το κοινό και τους προβληματισμούς του;
«Ναι», μπορεί κι αυτός είναι ο σκοπός. Να λειτουργεί διαδραστικά σ’ αυτό το target group. Γιατί μιλάμε για ηλικίες που η πληροφόρηση είναι μεγάλη, η κρίση των παιδιών αρχίζει να διαμορφώνεται και καλό είναι να στέλνουμε τα παιδιά μας στο θέατρο για να προβληματίζονται και ν’ ακονίζουν το μυαλό τους. Αν θέλουμε να έχουμε και στο μέλλον θεατρικό κοινό, καλό θα είναι να το γαλουχήσουμε από αυτές τις ηλικίες. Φυσικά η αρχή γίνεται από το σπίτι και τα σημερινά παιδιά δε χρειάζονται μασημένη τροφή. Τα παιδιά χρειάζονται θέατρο που να ξυπνάει το συναίσθημά τους και να πηγαίνει τις σκέψεις τους λίγο παρακάτω.
Ποια είναι η ιδανική «αποθεραπεία» για εσάς μετά από μία παράσταση υψηλών απαιτήσεων και ειδικών συνθηκών, όπως η συγκεκριμένη;
Τον πρώτο καιρό, στις πρόβες, ένιωθα ράκος. Κουραζόμουν πνευματικά και σωματικά, γιατί ο ρόλος μου έχει ιδιαίτερο «βάρος». Το μόνο που ήθελα μετά την πρόβα ήταν να φάω κάτι και να κοιμηθώ. Τώρα στις παραστάσεις μοιράζω καλύτερα την ενέργειά μου και διαχειρίζομαι πιο εύκολα τις απαιτήσεις και του ρόλου και της ίδιας της παράστασης. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη αποθεραπεία αλλά συνήθως έχω την ανάγκη να γυρίσω σπίτι μου και να αδειάσω το μυαλό μου.
Παραμένει το… «Μπρούσκο» το αγαπημένο σας κρασί ή τίποτα δεν κρατάει για πάντα;
Το Μπρούσκο ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Η ζωή, όμως, μας έχει δείξει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ο μόνος τρόπος για να μείνει κάτι «ζωντανό» είναι μέσω των αναμνήσεων. Κάθε φορά που το ανακαλώ, χαμογελώ κι αυτό μου δείχνει ότι σίγουρα το αγάπησα. Είναι καλό, όμως, να κλείνουν οι κύκλοι και ν’ ανοίγουν καινούργιοι κι εμείς οφείλουμε να προχωράμε μπροστά
Κάνατε outing το θέμα το χωρισμού των γονιών σας, όταν είσαστε παιδί. Είναι ένας τρόπος αποδοχής των αλλαγών, που συμβαίνουν στη ζωή μας και δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή όλα τελικά γίνονται για κάποιο σκοπό;
Μίλησα για το χωρισμό των γονιών μου, γιατί ξέρω ότι είναι κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε πολλά παιδιά. Πιστεύω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι έχουμε να πάρουμε μαθήματα μέσα από τις καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Ουσιαστικά δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Η ζωή η ίδια φροντίζει να μας το θυμίζει αυτό με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν άνθρωποι που αποδέχονται με ευκολία τις αλλαγές και άλλοι όχι. Προσωπικά προσαρμόζομαι γρήγορα στις αλλαγές και με τα χρόνια έμαθα ότι οι αλλαγές μόνο σε καλό με οδηγούν. Κι ας μη φαίνεται από την αρχή.
Eξακολουθούν να σας φοβούνται οι άντρες ή έχει γυρίσει η ρόδα και τους φοβάστε πλέον εσείς;
Έχει αλλάξει αρκετά αυτό, γιατί άλλαξα εγώ πρώτα. Προσπάθησα να δω τι λάθος έκανα, ώστε να δημιουργείται αυτή η αντίδραση και σαφώς, αλλάζοντας στάση απέναντι στα πράγματα, άλλαξαν και οι αντιδράσεις απέναντί μου.
Υποδύεστε μία γυναίκα από τη Συρία στη νέα θεατρική παράσταση, «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ», της Βάσιας Αργέντη, στο θέατρο Αλκμήνη, την Άμα, που μαζί με την κόρη της, Νούρα, αγωνίζονται με μία μόνο ελπίδα για το αύριο στις «αποσκευές» τους. Mέσω της ενσυναίσθησης, αν είσαστε στην πραγματικότητα στη θέση της, τι διαφορετικό θα κάνατε για εσάς και την κόρη σας;
Η Άμα είναι μια γυναίκα δυναμική, σπουδαγμένη, που αναγκάστηκε με τον πιο βίαιο τρόπο, τον πόλεμο, να εγκαταλείψει σπίτι, ανθρώπους και χώρα, για να μπορέσει να γλιτώσει εκείνη και η οικογένειά της. Ήρθε σε μια ξένη χώρα και προσπαθεί να ζήσει με αξιοπρέπεια. Ακόμα κι όταν κλέβει για να ταΐσει το παιδί της, ντρέπεται, αλλά το κάνει. Για το παιδί της. Όσο περνάνε οι παραστάσεις, τόσο πιο πολύ την καταλαβαίνω και δε νομίζω να έκανα κάτι διαφορετικό από εκείνη. Είναι άγριες οι καταστάσεις που ζουν οι πρόσφυγες και το ένστικτο μπαίνει μπροστά για την επιβίωση. Αυτό κάνει η Άμα και αυτό θα έκανα κι εγώ, αν χρειαζόταν να προστατεύσω το παιδί μου.
Προσφυγικό και σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ποιες στάσεις υιοθετεί ο Νεοέλληνας στο συγκεκριμένο θέμα και πόσο απέχουν από το πνεύμα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης;
Νομίζω ότι οι Έλληνες έχουμε ανταποκριθεί όσο καλύτερα μπορούμε σ’ αυτό το θέμα. Βοηθάμε με κάθε τρόπο και όπως μπορεί ο καθένας, παρόλο που εσωτερικά έχουμε πολλά και σοβαρά προβλήματα. Ευτυχώς το φιλότιμο και η ανθρωπιά μας δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά. Σίγουρα υπάρχουν κι εκείνοι που αδιαφορούν, αλλά όπως λέει και η Άμα: «πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι, έτσι δεν είναι;»
«…μα τους βαρέθηκα όλους, που να `ναι ο Θεός, λες να `ναι πρόσφυγας κι αυτός; (Αctive Member, Πρόσφυγας). Ποια είναι η πολιτιστική απάντηση των Τεχνών και του θεάτρου πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα, εκτός της αφύπνισης και της ευαισθητοποίησης της κοινωνίας και των μελών της; Ποια είναι η δική σας θεώρηση;
Πολιτιστικά θεωρώ ότι δεν έχουμε ασχοληθεί τόσο πολύ με το θέμα, ενώ θα μπορούσαμε. Ίσως στη μουσική έχουν γίνει περισσότερες κινήσεις απ’ ότι στο θέατρο. Ένας από τους λόγους που συμφώνησα σ’ αυτή τη δουλειά είναι το πώς προσεγγίζει η Βάσια Αργέντη, μέσα από το κείμενό της και τη σκηνοθεσία της, αυτό το θέμα. Είναι μια αφύπνιση, μια ευαισθητοποίηση που στέκεται με σεβασμό στα πρόσωπα και στις καταστάσεις και την ίδια στιγμή είναι και μια γροθιά στο στομάχι. Συνήθως το κοινό φεύγει μουδιασμένο από την παράσταση και συγκινημένο, γιατί καταλαβαίνει τα μηνύματα που στέλνουμε. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι στο τέλος της ημέρας είμαστε όλοι άνθρωποι απέναντι σ’ ένα καλοκουρδισμένο σύστημα που δε μας αφήνει χώρο ούτε για να αναπνεύσουμε. Γι’ αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους, ανεβαίνουμε στη σκηνή κάθε Κυριακή και λέμε αυτή την ιστορία.
Αν χρειαζόταν να θυσιάσετε την επαγγελματική σας διαδρομή και να «μεταναστεύσετε», για ανθρώπους που αγαπάτε, θα το κάνατε και με τι κόστος;
Δύσκολή ερώτηση. Τη δουλειά μου την αγαπώ πολύ. Δύσκολα θα την άφηνα. Αν όμως οι συνθήκες ήταν τέτοιες που θα με οδηγούσαν ξανά σε μια μετανάστευση μαζί με αγαπημένο πρόσωπο, τότε θα έβρισκα τον τρόπο να συνεχίσω την τέχνη μου στο εξωτερικό. Αν και ένας από τους λόγους που γύρισα ήταν ότι ήθελα να δουλεύω και να ζω στην χώρα μου και να την στηρίζω όπως μπορώ.
Διατηρείτε θεατρικές ή τηλεοπτικές φιλίες, που προέκυψαν ως προϊόν συνεργασίας ή κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο στην πραγματικότητα;
Φυσικά και διατηρώ. Από τη σχολή ακόμα και σχεδόν από κάθε δουλειά που έχω κάνει. Έχουν υπάρξει και κάποιες φιλίες που δεν κράτησαν σε βάθος χρόνου, αλλά και σε ποιον δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Είμαι πολύ τυχερή, γιατί έχω καλούς φίλους, που θαυμάζω για το ταλέντο τους και το χαρακτήρα τους και που με κάποιους τα έφερε έτσι η ζωή που κάναμε και δυο και τρεις δουλειές και να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε επί σκηνής, γιατί εκτός βρισκόμαστε σίγουρα!
Target group της παράστασης αποτελεί αναμφισβήτητα και το νεανικό κοινό, μαθητές γυμνασίων και λυκείων με τις οικογένειές τους και φοιτητές πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Μπορεί η παράσταση και τα μηνύματά της να λειτουργήσει διαδραστικά με αυτό το κοινό και τους προβληματισμούς του;
«Ναι», μπορεί κι αυτός είναι ο σκοπός. Να λειτουργεί διαδραστικά σ’ αυτό το target group. Γιατί μιλάμε για ηλικίες που η πληροφόρηση είναι μεγάλη, η κρίση των παιδιών αρχίζει να διαμορφώνεται και καλό είναι να στέλνουμε τα παιδιά μας στο θέατρο για να προβληματίζονται και ν’ ακονίζουν το μυαλό τους. Αν θέλουμε να έχουμε και στο μέλλον θεατρικό κοινό, καλό θα είναι να το γαλουχήσουμε από αυτές τις ηλικίες. Φυσικά η αρχή γίνεται από το σπίτι και τα σημερινά παιδιά δε χρειάζονται μασημένη τροφή. Τα παιδιά χρειάζονται θέατρο που να ξυπνάει το συναίσθημά τους και να πηγαίνει τις σκέψεις τους λίγο παρακάτω.
Ποια είναι η ιδανική «αποθεραπεία» για εσάς μετά από μία παράσταση υψηλών απαιτήσεων και ειδικών συνθηκών, όπως η συγκεκριμένη;
Τον πρώτο καιρό, στις πρόβες, ένιωθα ράκος. Κουραζόμουν πνευματικά και σωματικά, γιατί ο ρόλος μου έχει ιδιαίτερο «βάρος». Το μόνο που ήθελα μετά την πρόβα ήταν να φάω κάτι και να κοιμηθώ. Τώρα στις παραστάσεις μοιράζω καλύτερα την ενέργειά μου και διαχειρίζομαι πιο εύκολα τις απαιτήσεις και του ρόλου και της ίδιας της παράστασης. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη αποθεραπεία αλλά συνήθως έχω την ανάγκη να γυρίσω σπίτι μου και να αδειάσω το μυαλό μου.
