πρώτη δημοσίευση, Νοέμβριος 2009
Αγγελος Αγγελίδης
Όσα συμβαίνουν περίεργα τριγύρω, δεν ηρεμεί εύκολα η σκέψη
Συνεχώς γίνεται λόγος για το περιβάλλον. Και η ¨κουτσή¨ κατσίκα στη γειτονιά, έμαθε να μιλάει και να οδύρεται για...
την περιβαλλοντική καταστροφή και την διαρκή υποβάθμιση. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, επιστήμονες και μη, μικροί, μεγάλοι. Απ΄ το πρωί ως το βράδυ ασχολούνται με την υπόθεση ¨περιβάλλον¨. Με την διαφαινόμενη καταδίκη του και την σωτηρία του. Γνωρίζουν, δε γνωρίζουν, μιλούν. Βγάζουν τη μόρφωσή τους. Αλλοι σκόπιμα, γιατί τέλος πάντων κάτι μπορούν να αρθρώσουν και να προσθέσουν και άλλοι μόνο μέσα στη τρελή τους χαρά και στην ασχετοσύνη τους. Αδαείς και κατασυγχυσμένοι.
Όμως δεν θα ήθελα να δούμε την πλευρά, των όσων συμπάσχουν για το περιβάλλον και συμπάσχουμε και εμείς κοντά τους. Η πολυλογία ίσως να είναι μορφή μόδας ή η ισόβια πανδημία της Ελληνικής φλυαρίας. Δεν θα επιμείνουμε περισσότερο στο φαινόμενο αυτό. Εξ άλλου αυτοί που μόνο μιλούν και δεν πράττουν, στο τέλος δεν κάνουν και κάποιο κακό.
Θα μας απασχολήσει περισσότερο η κατηγορία των συμπολιτών που έχουν την ευκαιρία να πράξουν και να ενεργήσουν θετικά ή που μπορούν να αποτρέψουν αρνητικές ενέργειες και δεν το επιχειρούν. Είναι δηλαδή αυτοί που για να πετύχουν κάτι κυρίως κερδοφόρο μπορεί να κάνουν τα πάντα εις βάρος του περιβάλλοντος και από την άλλη εκείνοι που ενώ έχουν την δύναμη να Νομοθετήσουν σωστά για την σωτηρία του περιβάλλοντος, κλείνουν μάτια και αυτιά. Νοθεύουν τη λογική τους, πράττοντας αντίστροφα συνειδητά.
Στις περισσότερες Δημόσιες Υπηρεσίες, αν βρεθούμε κάποια χειμωνιάτικη μέρα, σίγουρα θα κολαστούμε. Όχι σε όλες, γιατί πιθανόν να βρεθεί κάποιος θερμόαιμος υπάλληλος που θα εκφράσει αντίρρηση και θα δεινοπαθήσουμε ώσπου να κερδίσουμε το στοίχημα.
Μέρα μεσημέρι και τα φώτα όλα αναμμένα.
Το σώμα του καλοριφέρ καίει δυνατά και το παράθυρο είναι ανοιχτό.
Τα καλοριφέρ να λειτουργούν συνέχεια απ΄ το πρωί και οι πόρτες να είναι ορθάνοιχτες.
Οι συνήθεις δικαιολογίες, θα ακουστούν αστραπιαία. Δήθεν για ανανέωση του αέρα. Δήθεν γιατί ως τώρα δεν είχε πολύ φωτισμό. Χάλασε ο θερμοστάτης, έτσι είναι ρυθμισμένος ο θερμοστάτης του λέβητα κλπ… κλπ…. Ετσι και έτσι όμως, καίγεται το πετρέλαιο που ολοένα εξαφανίζεται από τις αποθήκες του πλανήτη. Ετσι φθείρονται άσκοπα μηχανήματα και εξαρτήματα που καταντούν πρόωρα αναλώσιμα. Ετσι δημιουργούνται περισσότεροι ρύποι και αέρια στην μολυσμένη ατμόσφαιρα. Ετσι αλυσιδωτά και ως επιπτώσεις ευνοούνται και αναπτύσσονται αναπνευστικές και δερματολογικές παθήσεις σε ανύποπτους ανθρώπους και σε ζώα που μελλοντικά θα αποτελέσουν αθώα θύματα.
Βέβαια όλα αυτά είναι φαινόμενα συνηθισμένα και ίσως τέτοιες αναφορές, να μην προσθέτουν κάτι καινούργιο. Ομως τις περισσότερες φορές υποφέρουμε απ΄ τις συνήθειές μας, που δυστυχώς συνθέτουν τον δεύτερο εαυτό μας. Εκείνο που άρχισε να γίνεται ολοένα και δυσνόητο και ακατάληπτο είναι η τεχνολογική καινοτομία που φαίνεται σα το ¨νέο φρούτο¨ της εποχής μας. Η θερμοφόρα ανακάλυψη. Δηλαδή οι ¨σόμπες¨ υγραερίου των πεζοδρομίων. Οι θερμαντικές ηλεκτρικές ¨λυχνίες¨ κάτω από τις τέντες. Οι ¨άνωθεν¨ ωμικές αντιστάσεις που θερμαίνουν τα πλαστικά σαλόνια των πεζοδρομίων.
Δεν επαρκεί ο κλειστός χώρος των καταστημάτων; Ή δεν θέλουμε εμείς να είμαστε μέσα;
Ναι, δεν θέλουμε να μείνουμε μέσα, στο σπίτι μας. Θέλουμε να βγούμε έξω. Κι όταν βγαίνουμε έξω, δεν θέλουμε πάλι μέσα. Μέσα που είναι έξω αλλά θέλουμε και πάλι έξω και όσο γίνεται πιο έξω. Και βγάλαμε τα τραπεζάκια μας στο πεζοδρόμιο. Και στη συνέχεια φέραμε τραπεζάκια και καρέκλες στο δρόμο. Και τυλιχθήκαμε σε νάυλον και σε πλαστικά. Και ευδαιμονούμε κρυμμένοι ανάμεσα στους κάθε φαντασίας ¨μπερντέδες¨ αδιαφορώντας για την αξία του ροφήματος που πάγωσε γρήγορα-γρήγορα και αγνοώντας τις επιπτώσεις των εκπεμπόμενων ακτινοβολιών.
Και ανάψαμε τις ¨σόμπες¨ του δρόμου. Για να ζεσταθούμε. Να ζεσταθούμε έξω στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο, γιατί μέσα είχε ζέστη. Αλλά, βγήκαμε έξω.
Και αντί να χαιρόμαστε και να απολαμβάνουμε μια πόλη ¨Κυρία¨, την καταντήσαμε ¨καρά… Κυρία¨. Ανεπανάληπτο θέαμα με οποιασδήποτε φαντασίας διαχωριστικά συστήματα και πρόχειρα και ακαλαίσθητα πλαστικοποιημένα περιτυλίγματα. Και εκεί μέσα θα μπούμε και θα παραμείνουμε κάτω από τις τέντες για αρκετές ώρες ή φανατικά μέχρι να ¨ξυλιάσουν¨ εντελώς τα πόδια και τα χέρια μας.
Εκεί συνωστιζόμαστε, εκεί επικοινωνούμε, ¨εκεί¨ και έτσι ευδαιμονούμε.
Ας μην ξεφύγουμε όμως. Το πρόβλημα των ¨εκεί¨, αν υπάρχει πρόβλημα εκεί, είναι δικό τους. Ολότελα δικό τους. Η ελευθερία των ανθρώπων, σεβαστή για όλους και από όλους. Το πρόβλημα όμως των άλλων; Ποιών…; Αυτών που προστατεύουν το περιβάλλον. Πώς νοιώθουν; Πώς θα δικαιολογήσουν την κατασπατάληση της ενέργειας που είναι παγκόσμια πολύτιμη; Πώς θα ηρεμήσουν την συνείδησή τους για αυτή την παράλογη θυσία στο βωμό της θέρμανσης των πεζοδρομίων και της ατμόσφαιρας; Πώς λοιπόν να συμβιβαστούμε με το οξύμωρο της εποχής; από τη μια σύγχρονοι επιστήμονες της Τεχνολογίας να ψάχνουν για καλύτερες μηχανές με μέγιστη απόδοση και από την άλλη, τα παιδιά τους ή ίσως ακόμη και οι ίδιοι, να ζεσταίνουν τόσο επιπόλαια, ουτοπικά και εγκληματικά το αγνό και φυσικό περιβάλλον κατασπαταλώντας ένα από τα πιο πολύτιμα κοινό αγαθό, την ενέργεια.
Ας αφήσουμε όμως όλους αυτούς που διασκεδάζουν εκεί μέσα, πιστεύοντας πως μόνο εκεί θα ευδαιμονήσουν.
Ας αφήσουμε και όλους τους επαγγελματίες που κερδοφορούν, μοσχοπουλώντας σχετικές υπηρεσίες και την ανάλογη τεχνολογία.
Ας αφήσουμε ακόμη και αυτούς που σαν ιδιαίτερα προνομιούχοι ιδιοκτήτες ακινήτων προσπαθούν να αυγατίζουν το εισόδημά τους μετατρέποντας πεζοδρόμια και δρόμους σε επαγγελματικούς χώρους.
Ολοι οι υπόλοιποι, τί κάνουν; Όλοι εκείνοι που μόνιμα αγωνιούν για το περιβάλλον και για την σωτηρία του; Ολοι εκείνοι που τρέχουν διαρκώς από Ημερίδα σε Ημερίδα, από Συνέδριο σε Συνέδριο και από Συνδιάσκεψη σε Συνδιάσκεψη. Εκείνοι που έχουν τη δύναμη να Νομοθετήσουν σωστά και ουσιαστικά; Εκείνοι που μπορούν να απαγορεύσουν την προέλαση των τραπεζοκαθισμάτων στους δρόμους; Που μπορούν να απαγορεύσουν δια της λογικής και της επιτακτικής ανάγκης την κατάληψη των δρόμων και των πεζοδρομίων ;
Εκείνοι που μπορούν να σώσουν την όμορφη και πολιτισμένη εικόνα της πόλης; Της πόλης που ανήκει ισοδύναμα σε όλους. Πού βρίσκονται και τελικά τι κάνουν εκείνοι που μπορούν εύλογα να απαγορεύσουν στο εμπόριο όλα αυτά τα συστήματα θέρμανσης ανοιχτού χώρου στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και του πλανήτη;
ΥΓ: αφορμή επαναδημοσίευσης του συγκεκριμένου άρθρου είναι η διαχεόμενη είδηση πως πολύ σύντομα θα διπλασιαστεί η τιμή της πλαστικής ¨σακούλας¨ που έχει άμεση ανάγκη ο καταναλωτής. Δεν πιστεύω ότι η κάθε εισπρακτική πολιτική από μόνη της θα έχει τα ποθούμενα αποτελέσματα ούτε θα λύσει ουσιαστικά το πρόβλημα του περιβάλλοντος. Αντί να περιοριστεί αποφασιστικά και με Νόμο η υπερβολική χρήση πλαστικού στην συσκευασία των αγαθών από αντίστοιχες βιομηχανίες, επιτρέπεται επιλεκτικά η χρήση της πληρωμένης ¨σακούλας¨ λες και δεν προκαλεί ισάξιο πρόβλημα.
