Tης Έφης Μπάσδρα
Η παγιωμένη άποψη ότι στη διάρκεια της κρίσης το ισχυρότερο πλήγμα το υπέστησαν οι συνταξιούχοι και οι συντάξεις τους, δεν μοιάζει να ευσταθεί. Η νέα και απολύτως εμπεριστατωμένη έρευνα της...
Η παγιωμένη άποψη ότι στη διάρκεια της κρίσης το ισχυρότερο πλήγμα το υπέστησαν οι συνταξιούχοι και οι συντάξεις τους, δεν μοιάζει να ευσταθεί. Η νέα και απολύτως εμπεριστατωμένη έρευνα της...
ΔιαΝεοσις «Οι επιπτώσεις της κρίσης στα εισοδήματα των Ελλήνων», αποδεικνύει ότι «τα μεγάλα θύματα της οικονομικής κρίσης δεν είναι οι συνταξιούχοι, αλλά οι νεότεροι άνθρωποι που βρίσκονταν σε παραγωγική ηλικία».
Καταγράφει 42% μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών με άμεση και ισχυρή αρνητική επίδραση, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, στο βιοτικό τους επίπεδο. Τη μείωση αυτή επέτεινε και η μεγάλη αύξηση της φορολογίας.
Οι νέοι, σύμφωνα με την έρευνα, έχουν απωλέσει τα μεγαλύτερα ποσοστά του εισοδήματος τους, πολύ μεγαλύτερα ειδικά όταν συγκρίνονται με τις ηλικιακές ομάδες των 45-64 ετών και τις ακόμη μεγαλύτερες αυτές άνω των 65. Οι τελευταίοι δε, παρά την επικρατούσα αντίληψη, έχουν υποστεί και τις μικρότερες απώλειες των εισοδημάτων τους και σε ποσοστό -20,5%, όταν ο γενικός μέσος όρος φτάνει το -41,7%! Δηλαδή η απώλεια εισοδήματος λόγω κρίσης ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία.
Οι νέοι ήταν οι μεγάλοι χαμένοι της κρίσης! Οι εργαζόμενοι επίσης! Παρά τις περικοπές των συντάξεων, οι συνταξιούχοι συνέχισαν να λαμβάνουν τις συντάξεις τους, ένα εισόδημα με σταθερότητα, το οποίο από την άλλη μεριά, οι εργαζόμενοι σε μισθωτές υπηρεσίες και κυρίως οι χαμηλόμισθοι ήταν πολύ πιο δύσκολο να βρουν.
Η κρίση λοιπόν δημιούργησε ηλικιακές, διαγενεακές ανισότητες τα αποτελέσματα των οποίων καταγράφηκαν εμφατικά μέσα από την εργασιακή κινητικότητα και τη νέα μετανάστευση.
Οι νέοι που είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται κατακόρυφα και υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απώλειας εργασίας και της παρατεταμένης ανεργίας, νέοι κατά τεκμήριο με προσόντα και δεξιότητες, επέλεξαν την οδό της διαφυγής στην αλλοδαπή προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας και εισοδήματος. Το γεγονός της απώλειας του 5,5% του εργασιακά ενεργού πληθυσμού της χώρας στα χρόνια της κρίσης αποδεικνύει τη σοβαρότητα του φαινομένου.
Έτσι το ισοζύγιο νέοι εργαζόμενοι vs. συνταξιούχοι γέρνει σαφώς υπέρ των συνταξιούχων την στιγμή όμως που η επιβίωση τους και η συνεχιζόμενη πληρωμή του εισοδήματος τους, δηλαδή των συντάξεων, εξαρτάται απολύτως από τις ενεργές εισφορές των εργαζομένων που όμως φθίνουν καθημερινά. Πολύ σύντομα δηλαδή, η αγελάδα θα μείνει χωρίς γάλα. Αν κάποιος συναθροίσει και το αφανιστικό δημογραφικό, έχει όλη την εικόνα του εφιάλτη στο τέλος του δρόμου...
Εμείς όμως έχουμε κάνει τις επιλογές μας! Αντί να ρίξουμε όλες μας τις δυνάμεις στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσα από προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό, να αντιστρέψουμε το φαινόμενο και να γυρίσουμε την πλάστιγγα υπέρ των νέων, διαλέξαμε να ξιφουλκούμε με πρόσκαιρα φαντάσματα περικοπής των συντάξεων, λες και υπάρχει άνθρωπος στη γη που να εύχεται να μειωθούν οι συντάξεις! Δυστυχώς όμως η μη περικοπή τους δεν εξαρτάται από μια πρόσκαιρη καταφατική απάντηση των εταίρων, αλλά από την ανάπτυξη που όλο έρχεται και όλο χάνει το δρόμο της!
Και αντί το θηριώδες υπερπλεόνασμα να κατευθυνθεί σε αναπτυξιακά προγράμματα και επενδύσεις που θα δημιουργούσαν δουλειές, αυτό σχεδιάστηκε να μοιραστεί υπό μορφή «αντίδωρου» και ελεημοσύνης.
Άλλωστε το σήμερα, το τώρα, είναι το σημαντικό! Για το αύριο άσε να νοιαστούν αυτοί που θα ‘ρθουν να το διαχειριστούν, σου λέει...
Τι κι αν χάνουμε κάθε μέρα χιλιάδες νέους που εκπατρίζονται; Τι κι αν φθίνουμε και μειωνόμαστε; Τι κι αν με αυτό τον τρόπο έχουμε ναρκοθετήσει το μέλλον μας; Eμείς έχουμε διαλέξει.
Έχουμε ήδη κάνει τις ανήθικες εθνικές μας επιλογές...
* Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στο Παν/μιο Αθηνών
Καταγράφει 42% μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών με άμεση και ισχυρή αρνητική επίδραση, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, στο βιοτικό τους επίπεδο. Τη μείωση αυτή επέτεινε και η μεγάλη αύξηση της φορολογίας.
Οι νέοι, σύμφωνα με την έρευνα, έχουν απωλέσει τα μεγαλύτερα ποσοστά του εισοδήματος τους, πολύ μεγαλύτερα ειδικά όταν συγκρίνονται με τις ηλικιακές ομάδες των 45-64 ετών και τις ακόμη μεγαλύτερες αυτές άνω των 65. Οι τελευταίοι δε, παρά την επικρατούσα αντίληψη, έχουν υποστεί και τις μικρότερες απώλειες των εισοδημάτων τους και σε ποσοστό -20,5%, όταν ο γενικός μέσος όρος φτάνει το -41,7%! Δηλαδή η απώλεια εισοδήματος λόγω κρίσης ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία.
Οι νέοι ήταν οι μεγάλοι χαμένοι της κρίσης! Οι εργαζόμενοι επίσης! Παρά τις περικοπές των συντάξεων, οι συνταξιούχοι συνέχισαν να λαμβάνουν τις συντάξεις τους, ένα εισόδημα με σταθερότητα, το οποίο από την άλλη μεριά, οι εργαζόμενοι σε μισθωτές υπηρεσίες και κυρίως οι χαμηλόμισθοι ήταν πολύ πιο δύσκολο να βρουν.
Η κρίση λοιπόν δημιούργησε ηλικιακές, διαγενεακές ανισότητες τα αποτελέσματα των οποίων καταγράφηκαν εμφατικά μέσα από την εργασιακή κινητικότητα και τη νέα μετανάστευση.
Οι νέοι που είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται κατακόρυφα και υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απώλειας εργασίας και της παρατεταμένης ανεργίας, νέοι κατά τεκμήριο με προσόντα και δεξιότητες, επέλεξαν την οδό της διαφυγής στην αλλοδαπή προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας και εισοδήματος. Το γεγονός της απώλειας του 5,5% του εργασιακά ενεργού πληθυσμού της χώρας στα χρόνια της κρίσης αποδεικνύει τη σοβαρότητα του φαινομένου.
Έτσι το ισοζύγιο νέοι εργαζόμενοι vs. συνταξιούχοι γέρνει σαφώς υπέρ των συνταξιούχων την στιγμή όμως που η επιβίωση τους και η συνεχιζόμενη πληρωμή του εισοδήματος τους, δηλαδή των συντάξεων, εξαρτάται απολύτως από τις ενεργές εισφορές των εργαζομένων που όμως φθίνουν καθημερινά. Πολύ σύντομα δηλαδή, η αγελάδα θα μείνει χωρίς γάλα. Αν κάποιος συναθροίσει και το αφανιστικό δημογραφικό, έχει όλη την εικόνα του εφιάλτη στο τέλος του δρόμου...
Εμείς όμως έχουμε κάνει τις επιλογές μας! Αντί να ρίξουμε όλες μας τις δυνάμεις στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσα από προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό, να αντιστρέψουμε το φαινόμενο και να γυρίσουμε την πλάστιγγα υπέρ των νέων, διαλέξαμε να ξιφουλκούμε με πρόσκαιρα φαντάσματα περικοπής των συντάξεων, λες και υπάρχει άνθρωπος στη γη που να εύχεται να μειωθούν οι συντάξεις! Δυστυχώς όμως η μη περικοπή τους δεν εξαρτάται από μια πρόσκαιρη καταφατική απάντηση των εταίρων, αλλά από την ανάπτυξη που όλο έρχεται και όλο χάνει το δρόμο της!
Και αντί το θηριώδες υπερπλεόνασμα να κατευθυνθεί σε αναπτυξιακά προγράμματα και επενδύσεις που θα δημιουργούσαν δουλειές, αυτό σχεδιάστηκε να μοιραστεί υπό μορφή «αντίδωρου» και ελεημοσύνης.
Άλλωστε το σήμερα, το τώρα, είναι το σημαντικό! Για το αύριο άσε να νοιαστούν αυτοί που θα ‘ρθουν να το διαχειριστούν, σου λέει...
Τι κι αν χάνουμε κάθε μέρα χιλιάδες νέους που εκπατρίζονται; Τι κι αν φθίνουμε και μειωνόμαστε; Τι κι αν με αυτό τον τρόπο έχουμε ναρκοθετήσει το μέλλον μας; Eμείς έχουμε διαλέξει.
Έχουμε ήδη κάνει τις ανήθικες εθνικές μας επιλογές...
* Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στο Παν/μιο Αθηνών
