Άρθρο του Λευτέρη Μωυσιάδη, μέλους της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος»
Το 12ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας συμπίπτει χρονικά με τη γενικευμένη κατάρρευση των στρατηγικών επιλογών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα.
Η...
«έξοδος από τα μνημόνια», η «συμφωνία της λίμνης» και η «επιστροφή μεριδίων ευημερίας» αποδείχθηκαν ασκήσεις επί χάρτου του γυάλινου πύργου του Μαξίμου.
Η ομηρία της ελληνικής οικονομίας από την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τριών τουλάχιστον από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες και η πιθανολογούμενη αδυναμία δανεισμού με επιτόκιο λιγότερο του 5% που την αποκλείει από τις αγορές, απέδειξαν ό,τι η λήξη των μνημονίων αφορούσε μόνον τους συμβαλλόμενους - ελληνική κυβέρνηση & τρόικα - και όχι την ελληνική οικονομία.
Η Συμφωνία των Πρεσπών είχε ως βασικό κυβερνητικό επιχείρημα την εθνική επιλογή για ειρηνική συμβίωση στην βαλκανική ενδοχώρα, που θα επέτρεπε αφενός τον ηγεμονικό ρόλο της Ελλάδας και αφετέρου την απαλλαγή από αλυτρωτικές επιλογές των γειτονικών κρατών. Οι δηλώσεις του μετριοπαθούς Ζάεφ για τη Μακεδονική γλώσσα και εθνότητα επιβεβαίωσαν ό,τι ο αλυτρωτισμός και η αδιαλλαξία όχι μόνον δεν εκριζώθηκαν και δεν επιστρέφουν από το παράθυρο αλλά επιστρέφουν από την πόρτα και τους υποδέχονται οι Τσίπρας-Καμένος.
Τα νομοθετικά μέτρα με κοινωνικό πρόσημο είναι η πραγματική επιστροφή των ελάχιστων που υφάρπαξε η κυβέρνηση τα τελευταία 3 χρόνια από τον φορολογούμενο. Η επιστροφή μεριδίων ευημερίας που επικαλούνται και γίνεται από τη φοροεπιδρομή που προηγήθηκε δεν πιάνει κανέναν πολίτη στον ύπνο και αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα στις δημοσκοπήσεις αλλά και το αντιλαμβάνεται ο καθένας συνομιλώντας με το διπλανό του.
Συνήθως, όπως η πολιτική ιστορία τεκμηριώνει, όταν οι στρατηγικές επιλογές των κυβερνώντων αποτυγχάνουν και το πολιτικό κλίμα είναι αρνητικό η διατήρηση στην εξουσία είναι δυσβάσταχτη και ενίοτε «η επιλογή της απόδρασης φαντάζει ως δώρο».
Γι’ αυτό το 12ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας συνιστά μια λαμπρή ευκαιρία. Ανάδειξη προγραμματικών θέσεων από την ηγεσία και οργανωτική ετοιμότητα από τους συνέδρους αμφότερα αναγκαία για την εκλογική αναμέτρηση.
Για τον Τσίπρα η συνέχιση της διακυβέρνησης είναι μια καθημερινή ρωσική ρουλέτα. Δεν είναι πια στο χέρι του πότε θα προσφύγει. Μπορεί να γαντζωθεί στην εξουσία αλλά έχει χάσει τον έλεγχο. Και αυτό το γνωρίζει πρώτος αυτός.
Όταν οι ελπίδες γίνουν λιγότερες από τις απειλές θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Τις οποίες θα χάσει._
Λευτέρης Μωυσιαδης
Δημοσιογράφος - Σύμβουλος Επικοινωνίας
Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας
Η ομηρία της ελληνικής οικονομίας από την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τριών τουλάχιστον από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες και η πιθανολογούμενη αδυναμία δανεισμού με επιτόκιο λιγότερο του 5% που την αποκλείει από τις αγορές, απέδειξαν ό,τι η λήξη των μνημονίων αφορούσε μόνον τους συμβαλλόμενους - ελληνική κυβέρνηση & τρόικα - και όχι την ελληνική οικονομία.
Η Συμφωνία των Πρεσπών είχε ως βασικό κυβερνητικό επιχείρημα την εθνική επιλογή για ειρηνική συμβίωση στην βαλκανική ενδοχώρα, που θα επέτρεπε αφενός τον ηγεμονικό ρόλο της Ελλάδας και αφετέρου την απαλλαγή από αλυτρωτικές επιλογές των γειτονικών κρατών. Οι δηλώσεις του μετριοπαθούς Ζάεφ για τη Μακεδονική γλώσσα και εθνότητα επιβεβαίωσαν ό,τι ο αλυτρωτισμός και η αδιαλλαξία όχι μόνον δεν εκριζώθηκαν και δεν επιστρέφουν από το παράθυρο αλλά επιστρέφουν από την πόρτα και τους υποδέχονται οι Τσίπρας-Καμένος.
Τα νομοθετικά μέτρα με κοινωνικό πρόσημο είναι η πραγματική επιστροφή των ελάχιστων που υφάρπαξε η κυβέρνηση τα τελευταία 3 χρόνια από τον φορολογούμενο. Η επιστροφή μεριδίων ευημερίας που επικαλούνται και γίνεται από τη φοροεπιδρομή που προηγήθηκε δεν πιάνει κανέναν πολίτη στον ύπνο και αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα στις δημοσκοπήσεις αλλά και το αντιλαμβάνεται ο καθένας συνομιλώντας με το διπλανό του.
Συνήθως, όπως η πολιτική ιστορία τεκμηριώνει, όταν οι στρατηγικές επιλογές των κυβερνώντων αποτυγχάνουν και το πολιτικό κλίμα είναι αρνητικό η διατήρηση στην εξουσία είναι δυσβάσταχτη και ενίοτε «η επιλογή της απόδρασης φαντάζει ως δώρο».
Γι’ αυτό το 12ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας συνιστά μια λαμπρή ευκαιρία. Ανάδειξη προγραμματικών θέσεων από την ηγεσία και οργανωτική ετοιμότητα από τους συνέδρους αμφότερα αναγκαία για την εκλογική αναμέτρηση.
Για τον Τσίπρα η συνέχιση της διακυβέρνησης είναι μια καθημερινή ρωσική ρουλέτα. Δεν είναι πια στο χέρι του πότε θα προσφύγει. Μπορεί να γαντζωθεί στην εξουσία αλλά έχει χάσει τον έλεγχο. Και αυτό το γνωρίζει πρώτος αυτός.
Όταν οι ελπίδες γίνουν λιγότερες από τις απειλές θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Τις οποίες θα χάσει._
Λευτέρης Μωυσιαδης
Δημοσιογράφος - Σύμβουλος Επικοινωνίας
Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας
