Αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
Ο ηθοποιός Περικλής Λιανός μονολογεί «Γκυγιώμ, γλυκιά μου», στο θέατρο Αλκμήνη, ανάμεσα στους αμέτρητους ρόλους που υποδύεται, αφήνοντας τον εαυτό του, «χωρίς ρόλο», για χάρη του Νewslink.gr, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, μεταξύ άλλων, για τη μοναξιά, την ομορφιά και τις δυσκολίες των ρόλων της παράστασης, το...
Δεσπότη και τη θεατρικότητα, το Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, τη δικηγορία, την πολιτική και το σύγχρονο Νεοέλληνα, δηλώνοντας έτοιμος για πολλούς «καφέδες της χαράς»...
Επιλέγετε τη μοναχικότητα, ενίοτε και πάνω στη σκηνή, όπως και φέτος στο μονόλογο της θεατρικής παράστασης «Γκυγιώμ Γλυκιά μου», ενώ επισημαίνετε την παθογένεια της μοναξιάς της ελληνικής κοινωνίας και των μελών της. Είναι συνειδητή επιλογή ή τρόπος αποσυμπίεσης του εαυτού σας;
Είναι ένας συνδυασμός. Είμαι μοναχικός άνθρωπος και μου αρέσει να έχω αρκετό χρόνο για μένα, αλλά ο μονόλογος, ειδικά ο συγκεκριμένος, ήταν η ομορφιά και οι δυσκολίες αυτού του υπέροχου ρόλου.
Kάνατε outing το γεγονός ότι δεν έχετε δημιουργήσει οικογένεια και δεν έχετε αποκτήσει παιδιά, τονίζοντας ταυτόχρονα τη συνειδητότητα της επιλογής σας. Είναι ακόμα τόσο συντηρητική και μικροαστική η ελληνική κοινωνία της Αθήνας και της περιφέρειας, που ακόμα κι αυτό το αυτονόητο δικαίωμα της επιλογής και της επιθυμίας, χρειάζεται εκλογίκευση;
Δε νομίζω ότι είναι θέμα συντηρητισμού ή μικροαστισμού. Το βλέπω περισσότερο ως τρόμο μπροστά στη μοναξιά που φοβούνται. Ο άνθρωπος, συνήθως, δεν αντέχει να είναι μόνος του, γι’ αυτό και τόσοι συμβιβασμοί και υποχωρήσεις στις επιλογές του.
Tελικά πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας σήμερα, αν είχατε γίνει Δεσπότης, όπως σχεδιάζατε στα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια; Έχετε συναντήσει ποτέ Δεσπότη εκ του σύνεγγυς και αν ναι, του το έχετε εκμυστηρευθεί ποτέ;
Σίγουρα δε θα γινόμουνα, πολύ γρήγορα άλλαξα γνώμη. Εξάλλου έλεγα «Δεσπότης ή ηθοποιός». Όχι, δε συνάντησα ποτέ Δεσπότη και δεν έχω καμία επιθυμία να συναντήσω. Αυτό που μ’ εντυπωσίαζε τότε που ήμουν πιτσιρίκι, ήταν η θεατρικότητα της συμπεριφοράς και εμφάνισης του Δεσπότη, που δεν έχει καμία σχέση με την ταπεινότητα της χριστιανικής διδασκαλίας.
Η παράσταση «Γκυγιώμ Γλυκιά μου», ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, μ’ εσάς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι αποτέλεσμα ποιότητας, που επιβάλλεται ν’ αναπαραχθεί, εισπρακτικής επιτυχίας, επιμονής ή ανάγκης περαιτέρω διάχυσης της καλλιτεχνικής ουσίας της παράστασης και των συμβολισμών της;
Θελήσαμε να δώσουμε κι άλλο χρόνο στην παράσταση. Αυτό μας έλεγαν πολλοί θεατές και φίλοι και νομίζω πως δικαιωνόμαστε.
Ποια είναι η σχέση σας με την ιδιαίτερη πατρίδα σας, την κωμόπολη του Θέρμου στην Αιτωλοακαρνανία; Είστε τόσο αναγνωρίσιμος, που αν σας γινόταν πρόταση να συμμετέχετε σε αυτοδιοικητικό ψηφοδέλτιο, εν όψει των επικείμενων περιφερειακών εκλογών, θα μπορούσατε να εκλεγείτε με άνεση;
Είναι το μέρος που γεννήθηκα, μεγάλωσα και είναι θαμμένοι οι δικοί μου. Άρα είναι οι ρίζες μου και το σπίτι μου. Δέχομαι τεράστια κύματα αγάπης, όταν είμαι εκεί. Δε θα ήθελα να κατέβω στις εκλογές, γιατί θα έπρεπε να βρεθώ απέναντι σε κάποιους άλλους και δε μου αρέσει. Άλλωστε, η εμπειρία μου από την ενασχόλησή μου με την πολιτική δε μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ασκήσατε το επάγγελμα της δικηγορίας. Στο πέρασμα των χρόνων, διαπιστώσατε ομοιότητες με την ηθοποιία, σε βαθμό επικίνδυνης ταύτισης ρόλων και χαρακτήρων; Χρειάζεται ένας καλός δικηγόρος να είναι ένας καλός ηθοποιός;
Για μικρό διάστημα. Ναι, υπάρχουν ομοιότητες αλλά και μεγάλες διαφορές. Πρέπει και οι δύο να εκτεθούν και να πείσουν για την αλήθεια τους.
Υποδύεστε στην παράσταση περισσότερους από 22 ρόλους, σχεδόν δύο ενδεκάδες ποδοσφαίρου. Είναι απόρροια μόνο δουλειάς χρόνων ή επιπρόσθετου ταλέντου, που καλλιεργήθηκε σταδιακά;
Σίγουρα είναι απαραίτητη η εμπειρία και η σωστή καθοδήγηση. Αλλά κάτι πρέπει να υπάρχει για να το καλλιεργήσεις, αλλιώς δε γίνεται τίποτα.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που είπατε «Λάβ σόρι»; Κερνάω έναν «καφέ της χαράς»…
Πρόσφατα. Τώρα είμαι έτοιμος για πολλούς «καφέδες της χαράς»...
Ως λάτρης των βιβλίων, ποιο είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο που διαβάσατε και θα προτείνατε, χωρίς δεύτερη σκέψη, στις φίλες και στους φίλους της ιστοσελίδας μας;
«Η Ελλάδα του Όθωνα», του Εντμόντ Αμπού. Αν και είναι του 1855, είναι σαν να γράφτηκε χτες. Με πολύ γλαφυρό τρόπο και με χιούμορ περιγράφει τη νοοτροπία του Έλληνα. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα.
Ποιος είναι ο βαθμός ωριμότητας της σεξουαλικής ταυτότητας και αποδοχής της διαφορετικότητας, του σύγχρονου Νεοέλληνα;
Ο Έλληνας είναι υποκριτής, τα θέλει όλα, τα κάνει σχεδόν όλα, αλλά δε θέλει να γίνεται κουβέντα για τίποτα. Πάντα παριστάνει κάτι άλλο. Αυτό δεν το λες και ωριμότητα. Από την άλλη δείχνει πολλές φορές μια ανοχή και κατανόηση που σε ξαφνιάζει.
Επιλέγετε τη μοναχικότητα, ενίοτε και πάνω στη σκηνή, όπως και φέτος στο μονόλογο της θεατρικής παράστασης «Γκυγιώμ Γλυκιά μου», ενώ επισημαίνετε την παθογένεια της μοναξιάς της ελληνικής κοινωνίας και των μελών της. Είναι συνειδητή επιλογή ή τρόπος αποσυμπίεσης του εαυτού σας;
Είναι ένας συνδυασμός. Είμαι μοναχικός άνθρωπος και μου αρέσει να έχω αρκετό χρόνο για μένα, αλλά ο μονόλογος, ειδικά ο συγκεκριμένος, ήταν η ομορφιά και οι δυσκολίες αυτού του υπέροχου ρόλου.
Kάνατε outing το γεγονός ότι δεν έχετε δημιουργήσει οικογένεια και δεν έχετε αποκτήσει παιδιά, τονίζοντας ταυτόχρονα τη συνειδητότητα της επιλογής σας. Είναι ακόμα τόσο συντηρητική και μικροαστική η ελληνική κοινωνία της Αθήνας και της περιφέρειας, που ακόμα κι αυτό το αυτονόητο δικαίωμα της επιλογής και της επιθυμίας, χρειάζεται εκλογίκευση;
Δε νομίζω ότι είναι θέμα συντηρητισμού ή μικροαστισμού. Το βλέπω περισσότερο ως τρόμο μπροστά στη μοναξιά που φοβούνται. Ο άνθρωπος, συνήθως, δεν αντέχει να είναι μόνος του, γι’ αυτό και τόσοι συμβιβασμοί και υποχωρήσεις στις επιλογές του.
Tελικά πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας σήμερα, αν είχατε γίνει Δεσπότης, όπως σχεδιάζατε στα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια; Έχετε συναντήσει ποτέ Δεσπότη εκ του σύνεγγυς και αν ναι, του το έχετε εκμυστηρευθεί ποτέ;
Σίγουρα δε θα γινόμουνα, πολύ γρήγορα άλλαξα γνώμη. Εξάλλου έλεγα «Δεσπότης ή ηθοποιός». Όχι, δε συνάντησα ποτέ Δεσπότη και δεν έχω καμία επιθυμία να συναντήσω. Αυτό που μ’ εντυπωσίαζε τότε που ήμουν πιτσιρίκι, ήταν η θεατρικότητα της συμπεριφοράς και εμφάνισης του Δεσπότη, που δεν έχει καμία σχέση με την ταπεινότητα της χριστιανικής διδασκαλίας.
Η παράσταση «Γκυγιώμ Γλυκιά μου», ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, μ’ εσάς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι αποτέλεσμα ποιότητας, που επιβάλλεται ν’ αναπαραχθεί, εισπρακτικής επιτυχίας, επιμονής ή ανάγκης περαιτέρω διάχυσης της καλλιτεχνικής ουσίας της παράστασης και των συμβολισμών της;
Θελήσαμε να δώσουμε κι άλλο χρόνο στην παράσταση. Αυτό μας έλεγαν πολλοί θεατές και φίλοι και νομίζω πως δικαιωνόμαστε.
Ποια είναι η σχέση σας με την ιδιαίτερη πατρίδα σας, την κωμόπολη του Θέρμου στην Αιτωλοακαρνανία; Είστε τόσο αναγνωρίσιμος, που αν σας γινόταν πρόταση να συμμετέχετε σε αυτοδιοικητικό ψηφοδέλτιο, εν όψει των επικείμενων περιφερειακών εκλογών, θα μπορούσατε να εκλεγείτε με άνεση;
Είναι το μέρος που γεννήθηκα, μεγάλωσα και είναι θαμμένοι οι δικοί μου. Άρα είναι οι ρίζες μου και το σπίτι μου. Δέχομαι τεράστια κύματα αγάπης, όταν είμαι εκεί. Δε θα ήθελα να κατέβω στις εκλογές, γιατί θα έπρεπε να βρεθώ απέναντι σε κάποιους άλλους και δε μου αρέσει. Άλλωστε, η εμπειρία μου από την ενασχόλησή μου με την πολιτική δε μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ασκήσατε το επάγγελμα της δικηγορίας. Στο πέρασμα των χρόνων, διαπιστώσατε ομοιότητες με την ηθοποιία, σε βαθμό επικίνδυνης ταύτισης ρόλων και χαρακτήρων; Χρειάζεται ένας καλός δικηγόρος να είναι ένας καλός ηθοποιός;
Για μικρό διάστημα. Ναι, υπάρχουν ομοιότητες αλλά και μεγάλες διαφορές. Πρέπει και οι δύο να εκτεθούν και να πείσουν για την αλήθεια τους.
Υποδύεστε στην παράσταση περισσότερους από 22 ρόλους, σχεδόν δύο ενδεκάδες ποδοσφαίρου. Είναι απόρροια μόνο δουλειάς χρόνων ή επιπρόσθετου ταλέντου, που καλλιεργήθηκε σταδιακά;
Σίγουρα είναι απαραίτητη η εμπειρία και η σωστή καθοδήγηση. Αλλά κάτι πρέπει να υπάρχει για να το καλλιεργήσεις, αλλιώς δε γίνεται τίποτα.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που είπατε «Λάβ σόρι»; Κερνάω έναν «καφέ της χαράς»…
Πρόσφατα. Τώρα είμαι έτοιμος για πολλούς «καφέδες της χαράς»...
Ως λάτρης των βιβλίων, ποιο είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο που διαβάσατε και θα προτείνατε, χωρίς δεύτερη σκέψη, στις φίλες και στους φίλους της ιστοσελίδας μας;
«Η Ελλάδα του Όθωνα», του Εντμόντ Αμπού. Αν και είναι του 1855, είναι σαν να γράφτηκε χτες. Με πολύ γλαφυρό τρόπο και με χιούμορ περιγράφει τη νοοτροπία του Έλληνα. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα.
Ποιος είναι ο βαθμός ωριμότητας της σεξουαλικής ταυτότητας και αποδοχής της διαφορετικότητας, του σύγχρονου Νεοέλληνα;
Ο Έλληνας είναι υποκριτής, τα θέλει όλα, τα κάνει σχεδόν όλα, αλλά δε θέλει να γίνεται κουβέντα για τίποτα. Πάντα παριστάνει κάτι άλλο. Αυτό δεν το λες και ωριμότητα. Από την άλλη δείχνει πολλές φορές μια ανοχή και κατανόηση που σε ξαφνιάζει.
