Κώστας Κατσίφας (Στην μνήμη του)

Βγες απ΄το τάφο Κωσταντή,
σήκω απ΄το μαύρο χώμα,
της Λευτεριάς η ροδαυγή
δεν ρόδισε ακόμα.
Στις Βουλιαράτες μια φορά
σε γέννησε μια μάνα,
είχε καρδιά Ελληνικιά

κι ηχούσε σαν καμπάνα.  

Σε ζήλεψαν την ομορφιά,
την ομορφιά σου πήραν,
άφησαν την ασχήμια τους
και σαν ληστές διαβήκαν.
Ένα Κατσίφα σκότωσαν,
μύριοι Κατσίφες ήρθαν,
γιόμισε η Γη μας γαλανό
κι όλοι τους από πανικό,
στο άψε σβήσε φύγαν.
Χρυσάνθεμα και ασφόδελοι
το τάφο σου στολίζουν,
μεθοβολά η Λευτεριά
που άλλοι την ορίζουν.

Σήκω και δες πόσοι Ρωμιοί
ήρθανε να σε δούνε,
να σε φιλήσουν Έλληνα
και στο καλό να πούνε.

Γιώργος Κανλής