του Θοδωρή Ασβεστόπουλου
Τον Κωνσταντίνο Κατσίφα οι Βορειοηπειρώτες, αλλά και πολλοί Έλληνες πατριώτες δεν τον γνώρισαν μετά την δολοφονία του από την αλβανική αστυνομία, ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Τον γνώριζαν ήδη από την ασταμάτητη δράση και τους αγώνες του για την ελληνικότητα της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Βορείου Ηπείρου, που κορυφώθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Ιδιαίτερα...
από το 2013, φρόντιζε να στολίζει με ελληνικές σημαίες την πλατεία του χωριού του, για την επέτειο του ΟΧΙ, όπου και γίνονται οι κεντρικές εκδηλώσεις λόγω του ότι εκεί βρίσκεται στρατιωτικό νεκροταφείο των Ελλήνων που έπεσαν στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940 – ΄41. Από αυτούς τους στρατιώτες που έχει για 78 χρόνια μέσα στα σπλάχνα της η γη των Βουλιαρατών εμπνεύστηκε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Ξεχωριστή όμως ήταν η πρωτοβουλία του να τοποθετεί μία μεγάλη ελληνική σημαία πάνω στον Σταυρό που δεσπόζει στο ύψωμα του Αγίου Αθανασίου, όπου την 1η Δεκεμβρίου 1940 δόθηκε μία πολύνεκρη μάχη μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών. Στον χώρο που έπεσαν ηρωικά εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες κατά το Έπος του ‘40 έμελε να αφήσει και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας την τελευταία του πνοή. Στο ίδιο ύψωμα στην νότια πλαγιά του, ο 35χρονος Βορειοηπειρώτης άπλωνε κάθε 28η Οκτωβρίου και μία τεράστια ελληνική σημαία, η οποία ήταν ορατή όχι μόνο στους Βουλιαράτες αλλά σε όλο το νότιο τμήμα του κάμπου της Δρόπολης μέχρι τα ελληνο-αλβανικά σύνορα στην Κακαβιά. Στην επέτειο του ΟΧΙ το 2017 την σημαία αυτή την ανήρτησε σε ένα ερειπωμένο κτήριο, στο κέντρο του χωριού του, γράφοντας επάνω της το σύνθημα «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ».
Την ίδια σημαία την πήρε μαζί του στα μεγάλα συλλαλητήρια για την Μακεδονία στις 28 Ιανουαρίου και 4 Φεβρουαρίου 2018 προσθέτοντας τις επιγραφές «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» και «ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΕΣ».
Στις 12 Μαΐου βοήθησε στην προετοιμασία και συμμετείχε με θέρμη, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο χωριό του για την επέτειο του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας, με το οποίο οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Αλβανία αναγνώρισαν την αυτονομία της Β. Ηπείρου (17 Μαΐου 1914). Οι πράξεις του αποδείκνυαν ότι ήταν ένα άτρομο παλικάρι που δεν λογάριαζε κινδύνους. Και μεγαλύτερη αξία στα όσα έκανε έδινε το γεγονός ότι ζούσε στην Βόρειο Ήπειρο, μέσα σε ένα εχθρικό καθεστώς. Αυτό όμως ήταν αρκετό για να τον βάλει στο στόχαστρο των αλβανικών αρχών.
