Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες, οι 4500 Τούρκοι της Κορίνθου που σώθηκαν από την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη, μαστιζόμενοι από την πείνα και τις αρρώστιες, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πόλη και να καταφύγουν στην Πάτρα.
Έτσι...
Έτσι...
λοιπόν στις 4 Ιανουαρίου του 1823 περίπου 1000 από αυτούς επιβιβάζονται σε καράβια, ενώ οι υπόλοιποι 3500 ξεκινούν πεζή πορεία, πιστεύοντας ότι οι Έλληνες δεν θα τους εμποδίσουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Την επόμενη μέρα φτάνουν έξω από την Ακράτα, στη θέση «Καλύβια» όπου και στρατοπεδεύουν.
Η εξέλιξη των γεγονότων
Στην ίδια περιοχή βρίσκονται τα στρατεύματα των Καλαβρυτινών οπλαρχηγών Σωτήρη Χαραλάμπη και Νικολάου Πετιμεζάπου όμως εξαιτίας μιας διαμάχης είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μεταξύ τους. Τους δύο αντιπάλους καταφέρνει να συμφιλιώσει ο Ασημάκης Ζαΐμης που φτάνει εσπευσμένα εκεί μαζί με τους οπλαρχηγούς Νικόλαο Σολιώτη και Σωτήριο Θεοχαρόπουλο, και παράλληλα τους ενημερώνει για την παρουσία των Τούρκων.
Ενωμένοι πλέον οι Έλληνες και έχοντας αντιληφθεί τον κίνδυνο από την παρουσία των Τούρκων στην περιοχή αποφασίζουν να ανακόψουν την πορεία τους καταλαμβάνοντας τα γύρω υψώματα καθώς και ένα μικρό αμυντικό τείχος κοντά στις όχθες του ποταμού Κράθη. Στις 6 Ιανουαρίου οι Τούρκοι υπό τις διαταγές του Δελή Αχμέτ επιχειρούν προέλαση αλλά αποκρούονται και οπισθοχωρούν στην θέση «Χάνι» της Ακράτας. Την ίδια τύχη έχουν και οι επόμενες επιθέσεις των Τούρκων.
Στις 8 Ιανουαρίου φτάνουν στην περιοχή οι οπλαρχηγοί Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, και Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους άνδρες τους, και χτυπούν τους Τούρκους από τα νώτα. Μετά από ένα περίπου μήνα, έχοντας καθηλωθεί στην συγκεκριμένη θέση και με τεράστιες απώλειες τόσο από τη μάχη όσο και από την πείνα, οι Τούρκοι αποφασίζουν να διαπραγματευτούν την παράδοσή τους. Τελικά στις 10 Φεβρουαρίου και ενώ είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν, ένας μικρός στόλος 15 πλοίων υπό τον Γιουσούφ Πασά καταφέρνει να φτάσει στη δυσπρόσιτη ακτή, και μετά από σφοδρό κανονιοβολισμό των Ελληνικών θέσεων να παραλάβει όσους Τούρκους είχαν επιζήσει και να τους μεταφέρει στην Πάτρα.
Η εξέλιξη των γεγονότων
Στην ίδια περιοχή βρίσκονται τα στρατεύματα των Καλαβρυτινών οπλαρχηγών Σωτήρη Χαραλάμπη και Νικολάου Πετιμεζάπου όμως εξαιτίας μιας διαμάχης είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μεταξύ τους. Τους δύο αντιπάλους καταφέρνει να συμφιλιώσει ο Ασημάκης Ζαΐμης που φτάνει εσπευσμένα εκεί μαζί με τους οπλαρχηγούς Νικόλαο Σολιώτη και Σωτήριο Θεοχαρόπουλο, και παράλληλα τους ενημερώνει για την παρουσία των Τούρκων.
Ενωμένοι πλέον οι Έλληνες και έχοντας αντιληφθεί τον κίνδυνο από την παρουσία των Τούρκων στην περιοχή αποφασίζουν να ανακόψουν την πορεία τους καταλαμβάνοντας τα γύρω υψώματα καθώς και ένα μικρό αμυντικό τείχος κοντά στις όχθες του ποταμού Κράθη. Στις 6 Ιανουαρίου οι Τούρκοι υπό τις διαταγές του Δελή Αχμέτ επιχειρούν προέλαση αλλά αποκρούονται και οπισθοχωρούν στην θέση «Χάνι» της Ακράτας. Την ίδια τύχη έχουν και οι επόμενες επιθέσεις των Τούρκων.
Στις 8 Ιανουαρίου φτάνουν στην περιοχή οι οπλαρχηγοί Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, και Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους άνδρες τους, και χτυπούν τους Τούρκους από τα νώτα. Μετά από ένα περίπου μήνα, έχοντας καθηλωθεί στην συγκεκριμένη θέση και με τεράστιες απώλειες τόσο από τη μάχη όσο και από την πείνα, οι Τούρκοι αποφασίζουν να διαπραγματευτούν την παράδοσή τους. Τελικά στις 10 Φεβρουαρίου και ενώ είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν, ένας μικρός στόλος 15 πλοίων υπό τον Γιουσούφ Πασά καταφέρνει να φτάσει στη δυσπρόσιτη ακτή, και μετά από σφοδρό κανονιοβολισμό των Ελληνικών θέσεων να παραλάβει όσους Τούρκους είχαν επιζήσει και να τους μεταφέρει στην Πάτρα.
