Ο Νορβηγός Gunnar Garfors έχει ταξιδέψει σε όλες τις χώρες του κόσμου και μάλιστα, δύο φορές.
Πέρα από...
Πέρα από...
την απόλαυση της περιπέτειας, ο «επίμονος» αυτός ταξιδιώτης ζει τη μεγάλη εμπειρία αναζητώντας υλικό για το (υπό έκδοση) βιβλίο του με τίτλο «Nowhere» (Πουθενά) με θέμα τις 20 χώρες του πλανήτη με τον λιγότερο τουρισμό.
Υιοθετώντας το μότο less is more (το λιγότερο είναι περισσότερο), ο Garfors επιλέγει 5 σημεία του πλανήτη «λιγότερο ταξιδεμένα» που τον γοήτευσαν και τον εξέπληξαν.
Σε μία εποχή όπου οι κάτοικοι των τουριστικών πόλεων προσπαθούν να να θέσουν ένα πλαίσιο όσον αφορά τα «κύματα» των επισκεπτών, διαπιστώνοντας ότι εκτός από χρήμα, ο ανεξέλεγκτος μαζικός τουρισμός αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του τόπου τους (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη, Βενετία), οι προτάσεις του Garfors -ακόμη και για τα πιο μακρινά μέρη του πλανήτη- αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.
Κιριμπάτι, 9ο στην παγκόσμια λίστα με τον λιγότερο τουρισμό (3.600 τουρίστες τον χρόνο)
Λίγοι είναι οι τουρίστες που φτάνουν στο Κιριμπάτι, όχι επειδή ο εξωτικός αυτός παράδεισος δεν έχει ομορφιές, αλλά γιατί οι τρόποι πρόσβασης είναι περιορισμένοι.
Το Κιριμπάτι είναι η μοναδική χώρα του κόσμου που βρίσκεται και στα τέσσερα ημισφαίρια. Αποτελείται από 33 νησιά που απλώνονται στον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό (σε μία έκταση ίση με της Ινδίας) και ανήκει στην Ωκεανία.
Τα αεροπορικά δρομολόγια στην πρωτεύουσα -την ατόλη Ταράουα- είναι λιγοστά, αλλά αυτό αναμένεται να αλλάξει στο τέλος του 2019, καθώς ο εθνικός αερομεταφορέας Air Kiribati ανακοίνωσε ότι θα επεκτείνει το δίκτυο του στα Φίτζι και στην Αυστραλία. Η Ταράουα αποτελεί έδρα της κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης και το Μπέτιο είναι η μεγαλύτερη πόλη, με αξιοπρεπή εστιατόρια, νυχτερινή ζωή και ξενοδοχεία. Στις κορυφαίες «ατραξιόν» βεβαίως, ό,τι έχει σχέση με το νερό: ψάρεμα, κανό και κολύμπι στην πανέμορφη λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από μικρές ατόλες.
Στο Κιριμπάτι τα πρώτα γενέθλια κάθε παιδιού είναι εξαιρετικά σημαντικά, καθώς δυστυχώς τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είναι σε επίπεδα ιστορικά υψηλά.
Δομινίκα, 29η στην παγκόσμια λίστα με τον λιγότερο τουρισμό (79.000 τουρίστες τον χρόνο)
Κατ′ αρχάς, μην συγχέουμε το νησιωτικό αυτό κράτος με την πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο τουριστική Δομινικανή Δημοκρατία (η οποία βρίσκεται 500 μίλια βορειοδυτικά).
Η Δομινίκα είναι ένα θαύμα της φύσης. Λέγεται ότι όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος επιχείρησε να περιγράψει το νησί στη βασίλισσα Ισαβέλλα της Ισπανίας δεν μπορούσε να βρει τις λέξεις.
Ο Garfors την επισκέφθηκε το 2017, επτά μήνες μετά το πέρασμα του τυφώνα Μαρία -που καταγράφηκε ως η χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία του νησιού- και οι αρχές ακόμη προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν τις ζημιές. Υπήρχαν ακόμη δέντρα στη μέση του δρόμου και οι ζημιές στα σπίτια, ιδιαίτερα στην ανατολική πλευρά του νησιού ήταν μάρτυρες του μεγέθους της καταστροφής.
Το μοναδικό αεροδρόμιο που είναι σε λειτουργία δεν μπορεί να δεχθεί μεγάλα αεροσκάφη. Η πρόσβαση γίνεται με μικρό ελικοφόρο από την Αγία Λουκία ή με πλοίο από τη Γουαδελούπη και την Μαρτινίκα. Δημόσια συγκοινωνία δεν υπάρχει από το αεροδρόμιο, συνεπώς ο επισκέπτης για να γυρίσει το νησί πρέπει να ενοικιάσει αυτοκίνητο. Ωστόσο, η φύση τον αποζημίωσε: Τροπικό δάσος, φαράγγια, καταρράκτες, ιαματικές πηγές -το νησί αυτό της Καραϊβικής, μία από τις Μικρές Αντίλλες, είναι ηφαιστειογενές- 195 είδη πουλιών, παραλίες, είναι όλα μαγικά, ενώ η πρωτεύουσα Ροζό, που γνωρίζει τουριστική άνοδο τα τελευταία χρόνια, έχει εξελίξει και την εστίαση.
Σουρινάμ, 57ο στην παγκόσμια λίστα με τον λιγότερο τουρισμό (278.000 τουρίστες τον χρόνο)
Η μικρότερη και η μοναδική ολλανδόφωνη χώρα της Νοτίου Αμερικής, το Σουρινάμ έχει το μέγεθος της Αγγλίας και της Ουαλίας, με τη διαφορά ότι το 80% της χώρας είναι τροπικό δάσος και ο πληθυσμός μόλις και μετά βίας ξεπερνά το μισό εκατομμύριο κατοίκους.
Παραλίες με λευκή αμμουδιά στην ακτή του Ατλαντικού και τεράστια ποτάμια κάνουν το τοπίο μοναδικό. Πρωτεύουσα της χώρας που απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1975 είναι το Παραμαρίμπο, από όπου ξεκινούν οι περίφημες κυριακάτικες βόλτες των κατοίκων, οι οποίοι περνούν με ταχύπλοο στην απέναντι πλευρά, στο ρηχό μέρος του ποταμού Σουρινάμ και διασκεδάζουν κάνοντας θαλάσσια σπορ, πίνοντας και χορεύοντας.
Το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας είναι στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco. Η χώρα είναι πολυπολιτισμική, καθώς οι ρίζες των κατοίκων είναι από Ασία, Αφρική, Ευρώπη, Αμερική και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός στις διαφορετικές θρησκείες -όλοι συμβιώνουν αρμονικά: Η συναγωγή συνορεύει με το γειτονικό τζαμί, σε απόσταση 800 μ. από τον καθεδρικό ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ξύλινα κτίρια στον κόσμο.
Σάντο Αντάο, Πράσινο Ακρωτήρι, 75ο στην παγκόσμια λίστα με τον λιγότερο τουρισμό (668.000 τουρίστες τον χρόνο)
Εν αρχή το ταξίδι στο υπέροχο Cape Verde αποτελεί εξ ορισμού εμπειρία. Ο Gunnar Garfors διαλέγει το Σάντο Αντάο, το δυτικότερο νησί του Πράσινου Ακρωτηρίου και όλης της Αφρικής «ένα από τα ωραιότερα μέρη που έχω εξερευνήσει ποτέ», όπως γράφει.
«Η φίλη μου, Καρολάιν ήταν ενθουσιασμένη, όταν το μίνι μπας μας πήγε στην κοιλάδα του Paúl, αυτό το θαύμα της φύσης, με τις άγριες χαράδρες, τα βουνά από βασάλτη, τα διάσπαρτα, πολύχρωμα μικρά χωριά και τις απομονωμένες αγροικίες. Δύο άνθρωποι που συναντήσαμε μας είπαν ότι αυτή ήταν η όγδοη επίσκεψή τους στο νησί, που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στο Αρχιπέλαγος του Πράσινου Ακρωτηρίου».
Το νησί χρειάζεται οπωσδήποτε παπούτσια πεζοπορίας, ενώ ο Garfors αναφέρεται στα κοκτέιλ με ρούμι από ζαχαροκάλαμο του Πράσινου Ακρωτηρίου, μελάσα και λάιμ.
Στο Σάντο Αντάο δεν υπάρχει αεροδρόμιο, πηγαίνει κανείς με το πλοίο από το Σάο Βισέντε (έχει φέρι μποτ δύο φορές την ημέρα) που φεύγει από το Μιντέλο, το οποίο έχει εστιατόρια και νυχτερινή ζωή.
Σε κάθε περίπτωση και τα δύο νησιά είναι το «πραγματικό» Cape Verde, σε αντίθεση με τα νησιά Σαλ και Μπόα Βίστα.
Νορβηγία, 152η στην παγκόσμια λίστα με τον λιγότερο τουρισμό (6,3 εκατ. τουρίστες τον χρόνο)
Και μετά από τις παραπάνω εξωτικές επιλογές στους τροπικούς, ο Gunnar Garfors κάνει την ανατροπή επιλέγοντας τη…. γενέτειρα του.
Όπως γράφει «μπορεί να είμαι προκατειλημμένος, αλλά η πατρίδα μου είναι ευλογημένη με ένα τόσο θεαματικό τοπίο…».
Στη συνέχεια, κάνει μνεία στο νορβηγικό Αρχιπέλαγος Σβάρλμπαρντ στον αρκτικό κύκλο και τον βορειότερο οικισμό με τους πολύ λίγους επισκέπτες.
Αναφέρεται στις πολικές νύχτες που ξεκινούν στα μέσα Νοεμβρίου και στους δυόμισι μήνες μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στο φεγγάρι, στα άστρα και στο βόρειο σέλας, στους -40 βαθμούς κελσίου, που σημαίνει ότι το να βγει κάποιος έξω θεωρείται «ακραία δραστηριότητα» και στα «σαφάρι» με σνόουμομπιλ και έλκηθρα που τραβούν σκύλοι -τα μοναδικά μέσα που επιτρέπουν μετακινήσεις και επικοινωνία- αλλά και στην αδελφή του που ένιωσε τις βλεφαρίδες της να γίνονται σαν κρυσταλλάκια πάγου μέσα στο απόλυτο ψύχος.
ΠΗΓΗ
