Σήμερα ξεκινάει ένας δεύτερος, πολύ πιο δύσκολος στην αποστολή του, Μακεδονικός αγώνας. Η ηγέτιδα τάξη στην Ελλάδα πρόδωσε τους αγώνες και τις θυσίες χιλιετιών και παρέδωσε το αμεταβίβαστο: έναν άυλο τίτλο, αυτόν της Μακεδονίας, που...
παγκοσμιοποίησε τον πλανήτη εν ονόματι του έθνους μας και με βασικό εργαλείο την γλώσσα μας, τα ήθη και το έθος το ελληνικό διαμόρφωσε τον κόσμο στον οποίο ζούμε ακόμα και σήμερα.
Η Δύση είναι ένα από τα παιδιά του βασιλέως Αλεξάνδρου, αλλά ντρέπεται να το παραδεχτεί και, φευ, ντρέπονται και διστάζουν αρκετοί εξ ημών να αναλάβουν την σκυτάλη.
Η μεταβίβαση του άυλου τίτλου έγινε σ’ ένα αξιοθρήνητο και συνάμα αστείο κι ετερόκλητο εθνοτικό μωσαϊκό, αυτό των Σκοπίων, που αρχιτεκτονήθηκε από την πνευματική λέπρα που εκπροσωπεί ένας δυσώνυμος δισεκατομμυριούχος κερδοσκόπος και οι λιμπεραλιστές οπαδοί και υπάλληλοί του.
Η συμφορά συνέβη διότι δόθηκε από εμάς χώρος στο κακό. Ενδιαφέρον πλήθους, χρήματα, σεβασμός, θέσεις κρατικές, θέσεις στη νοόσφαιρα, κύρος, ενημερωτική και εκπαιδευτική ισχύς – όλα τούτα είναι χώρος που δόθηκε, ακόμα κι από τις εθνικές δυνάμεις, στους φορείς της συμφοράς.
Ο χώρος κατελήφθη και παρεδόθη στους εχθρούς του σύμπαντος κόσμου. Εχθρός του κτιστού και άκτιστου είναι άλλωστε όποιος ειρωνεύεται και χλευάζει το όνομα του Θεού. Οι ζηλωτές του αθεϊσμού, τα χρηματόδουλα ανθρωπάρια, οι κατήγοροι του ορθού λόγου και υπερασπιστές του μηδενός επεκτάθηκαν μέχρι τον σκληρό υπαρκτικό πυρήνα μας, ο οποίος είναι η πατρίδα. Η ένωση του Έλληνα με την πατρίδα δεν είναι θεωρητική αλλά οργανική: η φράση «η Ελλάδα κυλάει στις φλέβες μας» δεν είναι μεταφορική. Το άλγος για τη πατρώα γη που βεβηλώνεται, για τις θήκες των προγόνων, τα άλση τα ιερά, τους ναούς και τις εστίες μας δεν είναι μεταφορική έννοια, μια ιδέα, μια σκέψη φευγαλέα αλλά κυριολεκτικός αφόρητος πόνος.
Η λύση, όπως πάντα, είναι επίθεση. Ένωση και επίθεση. Ανακατάληψη από την λύση του χώρου που δόθηκε στο πρόβλημα. Ούτε ευρώ στους απάτριδες. Ούτε καλημέρα. Ούτε σχέση, βλέμμα, αρωγή. Αφρήτορες, ανέστιοι, αθέμιστοι να είναι, όπως τους πρέπει άλλωστε.
Στην δομή που έχει αποκλείσει την Ελληνικότητα και την πολεμά με λύσσα και σύστημα εμείς θα απαντήσουμε με τον δικό μας παράλληλο κόσμο. Είμαστε εν διωγμώ και έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε. Να υπερασπιστούμε τα μέλη της κοινότητάς μας, έμπρακτα, σαν να είναι συγγενείς πρώτου βαθμού. Μόνο έτσι θα διατηρηθεί αναμμένη η δάδα του πολιτισμού μας μέχρι να την αναλάβουν τα χέρια που θα κάνουν την αφή του πυρός σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο που πρέπει για να καυτηριαστεί η πληγή που πυορροεί και μολύνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Όσοι έφεραν τα πράγματα μέχρι εδώ και παρέδωσαν τα άγια τοις κυσίν βγήκαν στο ξέφωτο και ζήτησαν τον κεραυνό. Κι αυτός θα έρθει. Τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
Παναγιώτης Λιάκος
Η Δύση είναι ένα από τα παιδιά του βασιλέως Αλεξάνδρου, αλλά ντρέπεται να το παραδεχτεί και, φευ, ντρέπονται και διστάζουν αρκετοί εξ ημών να αναλάβουν την σκυτάλη.
Η μεταβίβαση του άυλου τίτλου έγινε σ’ ένα αξιοθρήνητο και συνάμα αστείο κι ετερόκλητο εθνοτικό μωσαϊκό, αυτό των Σκοπίων, που αρχιτεκτονήθηκε από την πνευματική λέπρα που εκπροσωπεί ένας δυσώνυμος δισεκατομμυριούχος κερδοσκόπος και οι λιμπεραλιστές οπαδοί και υπάλληλοί του.
Η συμφορά συνέβη διότι δόθηκε από εμάς χώρος στο κακό. Ενδιαφέρον πλήθους, χρήματα, σεβασμός, θέσεις κρατικές, θέσεις στη νοόσφαιρα, κύρος, ενημερωτική και εκπαιδευτική ισχύς – όλα τούτα είναι χώρος που δόθηκε, ακόμα κι από τις εθνικές δυνάμεις, στους φορείς της συμφοράς.
Ο χώρος κατελήφθη και παρεδόθη στους εχθρούς του σύμπαντος κόσμου. Εχθρός του κτιστού και άκτιστου είναι άλλωστε όποιος ειρωνεύεται και χλευάζει το όνομα του Θεού. Οι ζηλωτές του αθεϊσμού, τα χρηματόδουλα ανθρωπάρια, οι κατήγοροι του ορθού λόγου και υπερασπιστές του μηδενός επεκτάθηκαν μέχρι τον σκληρό υπαρκτικό πυρήνα μας, ο οποίος είναι η πατρίδα. Η ένωση του Έλληνα με την πατρίδα δεν είναι θεωρητική αλλά οργανική: η φράση «η Ελλάδα κυλάει στις φλέβες μας» δεν είναι μεταφορική. Το άλγος για τη πατρώα γη που βεβηλώνεται, για τις θήκες των προγόνων, τα άλση τα ιερά, τους ναούς και τις εστίες μας δεν είναι μεταφορική έννοια, μια ιδέα, μια σκέψη φευγαλέα αλλά κυριολεκτικός αφόρητος πόνος.
Η λύση, όπως πάντα, είναι επίθεση. Ένωση και επίθεση. Ανακατάληψη από την λύση του χώρου που δόθηκε στο πρόβλημα. Ούτε ευρώ στους απάτριδες. Ούτε καλημέρα. Ούτε σχέση, βλέμμα, αρωγή. Αφρήτορες, ανέστιοι, αθέμιστοι να είναι, όπως τους πρέπει άλλωστε.
Στην δομή που έχει αποκλείσει την Ελληνικότητα και την πολεμά με λύσσα και σύστημα εμείς θα απαντήσουμε με τον δικό μας παράλληλο κόσμο. Είμαστε εν διωγμώ και έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε. Να υπερασπιστούμε τα μέλη της κοινότητάς μας, έμπρακτα, σαν να είναι συγγενείς πρώτου βαθμού. Μόνο έτσι θα διατηρηθεί αναμμένη η δάδα του πολιτισμού μας μέχρι να την αναλάβουν τα χέρια που θα κάνουν την αφή του πυρός σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο που πρέπει για να καυτηριαστεί η πληγή που πυορροεί και μολύνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Όσοι έφεραν τα πράγματα μέχρι εδώ και παρέδωσαν τα άγια τοις κυσίν βγήκαν στο ξέφωτο και ζήτησαν τον κεραυνό. Κι αυτός θα έρθει. Τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
Παναγιώτης Λιάκος
