Αναμνηστική φωτογραφία της πρώτης Επιτροπής, η οποία κατασκεύασε το «μακεδονικό» αλφάβητο μεταξύ 27ης Νοεμβρίου και 4ης Δεκεμβρίου του 1944. Από αριστερά προς τα δεξιά: Vasil Iljoski, Hristo Zografov, Krum Toshev, Dare Djambaz, Venko Markovski, Mirko Pavlovski, Mihail Petrushevski, Hristo Prodanov, Georgi Kiselinov, Georgi Shoptraianov, Jovan Kostovski
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης
Στην διάρκεια του 18ου αιώνα στον γεωγραφικό χώρο του Βιλαετίου Θεσσαλονίκης και στο νοτιότερο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου, υπήρξε, για πρακτικούς λόγους, ανάγκη...
στενότερης επικοινωνίας μεταξύ αλλόγλωσσων πληθυσμών με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί ένα σλαβογενές προφορικό ιδίωμα, με ρίζες σε δυτική βουλγαρική διάλεκτο, στην οποία επήλθαν σημαντικές γραμματικές και φωνητικές αλλαγές (απλοποιήσεις), ενώ προστέθηκε ένα πλήθος ελληνικών, τουρκικών, βλάχικων και αρβανίτικων λέξεων.
Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών οι οποίες είναι γνωστές ως πίτζιν (pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ, όπως η Π. Δέλτα, ο Στρατής Μυριβήλης, σε δημόσια έγγραφα) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο να ισχυρίζονται ορισμένοι ότι κάποιες παλαιότερες αναφορές σε «μακεδονική γλώσσα» αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας, αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνό προπαγανδιστικό εφεύρημα με προφανείς στόχους.
Το ιδίωμα αυτό χρησιμοποιήθηκε από Τούρκους, Έλληνες, Βούλγαρους, Σέρβους, Τσιγγάνους κ.ά. στις προαναφερθείσες περιοχές την περίοδο της Οθωμανικής διοίκησης, αλλά μετά τους πολέμους ’12-’13 έχασε την χρησιμότητά του με αποτέλεσμα να φθίνει βαθμιαία η χρήση του.
Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω παλαιοτέρων λανθασμένων αντιλήψεων, που ταύτιζαν την γλώσσα με την εθνική ταυτότητα και συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, ως εργαλείο του βουλγαρικού, αλλά και του σερβικού επεκτατισμού στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.
Είναι επίσης απαραίτητο να διευκρινιστεί, ότι η κατασκευασμένη το 1944-45 «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, ουσιαστικά μια σερβο-βουλγαρική τεχνητή διάλεκτος, ελάχιστη σχέση έχει ιστορικά και γλωσσολογικά με το ιδίωμα των γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων και συγχέεται σκόπιμα για προφανείς λόγους.
Υπενθυμίζουμε ότι συντονιστής των Σέρβων και Βούλγαρων γλωσσολόγων που αποτέλεσαν την επιτροπή κατασκευής της σκοπιανής γλώσσας είχε τοποθετηθεί το «δεξί χέρι» του Τίτο, ο «πρωθυπουργός της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», Λάζαρ Κολισέφσκι.
Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών οι οποίες είναι γνωστές ως πίτζιν (pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ, όπως η Π. Δέλτα, ο Στρατής Μυριβήλης, σε δημόσια έγγραφα) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο να ισχυρίζονται ορισμένοι ότι κάποιες παλαιότερες αναφορές σε «μακεδονική γλώσσα» αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας, αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνό προπαγανδιστικό εφεύρημα με προφανείς στόχους.
Το ιδίωμα αυτό χρησιμοποιήθηκε από Τούρκους, Έλληνες, Βούλγαρους, Σέρβους, Τσιγγάνους κ.ά. στις προαναφερθείσες περιοχές την περίοδο της Οθωμανικής διοίκησης, αλλά μετά τους πολέμους ’12-’13 έχασε την χρησιμότητά του με αποτέλεσμα να φθίνει βαθμιαία η χρήση του.
Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω παλαιοτέρων λανθασμένων αντιλήψεων, που ταύτιζαν την γλώσσα με την εθνική ταυτότητα και συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, ως εργαλείο του βουλγαρικού, αλλά και του σερβικού επεκτατισμού στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.
Είναι επίσης απαραίτητο να διευκρινιστεί, ότι η κατασκευασμένη το 1944-45 «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, ουσιαστικά μια σερβο-βουλγαρική τεχνητή διάλεκτος, ελάχιστη σχέση έχει ιστορικά και γλωσσολογικά με το ιδίωμα των γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων και συγχέεται σκόπιμα για προφανείς λόγους.
Υπενθυμίζουμε ότι συντονιστής των Σέρβων και Βούλγαρων γλωσσολόγων που αποτέλεσαν την επιτροπή κατασκευής της σκοπιανής γλώσσας είχε τοποθετηθεί το «δεξί χέρι» του Τίτο, ο «πρωθυπουργός της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», Λάζαρ Κολισέφσκι.
Το Διάταγμα της 16 Μαΐου 1945 με το οποίο καθορίζεται το αλφάβητο της σκοπιανής γλώσσας. Υπογράφει ο περιβόητος Λάζαρος Κολισέφσκι. Είναι γραμμένο στην βουλγαρική διάλεκτο της περιοχής και στην βουλγαρική και όχι σερβική παραλλαγή του κυριλλικού αλφαβήτου.
Μετά την ρήξη Τίτο-Στάλιν, το βουλγαρικό κράτος ουδέποτε αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας (και εθνότητας), θέση που την τηρούν με συνέπεια μέχρι σήμερα οι Βούλγαροι και αποκαλούν το γλωσσικό αυτό κατασκεύασμα περιπαικτικά «η κολισεφσκική» γλώσσα.
Παρά τις προσπάθειες του σκοπιανού κράτους και τις πλούσιες χρηματοδοτήσεις προς πανεπιστημιακά ιδρύματα διαφόρων χωρών, ουδείς σοβαρός γλωσσολόγος αποδέχεται την θεωρία ότι η (ψευδο-) μακεδονική γλώσσα των Σκοπίων υπήρχε πριν από αιώνες (!) στην περιοχή, όπως ισχυρίζονται.
Σημειώνουμε ότι ο σημαντικός Δανός Γλωσσολόγος διεθνούς κύρους Holger Pedersen (1867–1953) στο κλασικό σύγγραμμά του: «Η ανακάλυψη της Γλώσσας» (DISCOVERY OF LANGUAGE, κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1924) αναφέρεται στις σλαβικές γλώσσες και τις κατατάσσει ως εξής (σελ. 43-44):
A. East Slavonic
1) Russian
2) Little Russian (Belorussian)
B. South Slavonic
1) Bulgarian
2) Serbo-Croatian
3) Slovenian
C. West Slavonic
1) Slovakian and Czech
2) Sοrbian (in Upper and Lower Lausitz)
3) Polish, with Kashubish and Slovintzish
4) Polabian (Elbe-Slavonic now extinct)
Η κατάταξη αυτή ισχύει μέχρι σήμερα και έτσι διδάσκεται σε κολλέγια και πανεπιστήμια, εκτός βέβαια από εκείνα που δέχονται περίεργες χρηματοδοτήσεις.
Παρατηρούμε ότι στην ομάδα Β των νοτίων Σλαβικών γλωσσών αναφέρονται η Βουλγαρική, η Σερβο-Κροατική και η Σλοβενική. Η «μακεδονική» (Σκοπιανή) βεβαίως δεν υπάρχει, διότι κατασκευάστηκε μετά από 20 χρόνια από το πουθενά!
Θα πρέπει να τονιστεί επίσης ότι ένα πολύ διαδεδομένο σύγγραμμα για φοιτητές, στα γερμανόφωνα πανεπιστήμια, αλλά και μεταφρασμένο στα αγγλόφωνα, είναι το εξαιρετικό εισαγωγικό εγχειρίδιο του Michael Meier-Brügger (με την συμμετοχή και άλλων ειδικών) «Indogermanische Sprachwissenschaft/Indo-European Linguistics» (Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία), 2003 με αλλεπάλληλες επανεκδόσεις. Στις σελίδες 28-29 αναφέρονται τα εξής σημαντικά:
«Η μακεδονική του αρχαίου Βασιλείου της βόρειας Ελλάδος πιθανότατα δεν είναι τίποτε άλλο από μια βορειοελληνική διάλεκτο της Δωρικής» και παραπέμπει σε σημαντικές επιστημονικές εργασίες που στηρίζουν και τεκμηριώνουν αυτήν την διαπίστωση. Και συνεχίζει με τα εξής αποστομωτικές διαπιστώσεις: «Αντίθετα, στο σημερινό κράτος της Μακεδονίας, του οποίου πρωτεύουσα είναι τα Σκόπια, ομιλείται μια νότια σλαβική διάλεκτος, παρόμοια με την βουλγαρική (γλώσσα)»!
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε παραπάνω.
Τέλος, παράλληλα με την νέα γλώσσα, που βαφτίστηκε «μακεδονική», κατασκευάστηκε και ένα νέο κυριλλικό αλφάβητο, μείγμα του σερβικού και βουλγαρικού.
Τα τεράστια ερωτήματα που προκύπτουν είναι τι έκανε το ελλαδικό κράτος και κυρίως οι αρμόδιοι φορείς, Ακαδημία, Πανεπιστήμια, Ινστιτούτα κλπ στα πολυάριθμα Συνέδρια, Συμπόσια, Ημερίδες που διοργανώνονται εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, ώστε αυτές οι επιστημονικές διαπιστώσεις να διαδοθούν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία; Η απάντηση νομίζω είναι γνωστή: Πλην σπανίων φωτεινών εξαιρέσεων, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ!
Έτσι, σήμερα μπορούν και εμφανίζονται κάποιοι θρασύτατοι τύποι και να ισχυρίζονται ότι «κατάφεραν» να δεχτούν οι Σκοπιανοί να καταγραφεί ως σλαβική η κατασκευασμένη γλώσσα τους στο κουρελόχαρτο των Πρεσπών, λες και υπήρχε περίπτωση οποιοσδήποτε να υποστηρίξει σοβαρά ότι δεν είναι σλαβική, αλλά η γλώσσα που μιλούσε ο Μ. Αλέξανδρος. Αγράμματοι ξυλοσχίστες με γελοίες ιδεοληψίες που παγίδεψαν μια ολόκληρη χώρα, ξεπουλώντας τα πάντα για μια καρέκλα…
Μετά την ρήξη Τίτο-Στάλιν, το βουλγαρικό κράτος ουδέποτε αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας (και εθνότητας), θέση που την τηρούν με συνέπεια μέχρι σήμερα οι Βούλγαροι και αποκαλούν το γλωσσικό αυτό κατασκεύασμα περιπαικτικά «η κολισεφσκική» γλώσσα.
Παρά τις προσπάθειες του σκοπιανού κράτους και τις πλούσιες χρηματοδοτήσεις προς πανεπιστημιακά ιδρύματα διαφόρων χωρών, ουδείς σοβαρός γλωσσολόγος αποδέχεται την θεωρία ότι η (ψευδο-) μακεδονική γλώσσα των Σκοπίων υπήρχε πριν από αιώνες (!) στην περιοχή, όπως ισχυρίζονται.
Σημειώνουμε ότι ο σημαντικός Δανός Γλωσσολόγος διεθνούς κύρους Holger Pedersen (1867–1953) στο κλασικό σύγγραμμά του: «Η ανακάλυψη της Γλώσσας» (DISCOVERY OF LANGUAGE, κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1924) αναφέρεται στις σλαβικές γλώσσες και τις κατατάσσει ως εξής (σελ. 43-44):
A. East Slavonic
1) Russian
2) Little Russian (Belorussian)
B. South Slavonic
1) Bulgarian
2) Serbo-Croatian
3) Slovenian
C. West Slavonic
1) Slovakian and Czech
2) Sοrbian (in Upper and Lower Lausitz)
3) Polish, with Kashubish and Slovintzish
4) Polabian (Elbe-Slavonic now extinct)
Η κατάταξη αυτή ισχύει μέχρι σήμερα και έτσι διδάσκεται σε κολλέγια και πανεπιστήμια, εκτός βέβαια από εκείνα που δέχονται περίεργες χρηματοδοτήσεις.
Παρατηρούμε ότι στην ομάδα Β των νοτίων Σλαβικών γλωσσών αναφέρονται η Βουλγαρική, η Σερβο-Κροατική και η Σλοβενική. Η «μακεδονική» (Σκοπιανή) βεβαίως δεν υπάρχει, διότι κατασκευάστηκε μετά από 20 χρόνια από το πουθενά!
Θα πρέπει να τονιστεί επίσης ότι ένα πολύ διαδεδομένο σύγγραμμα για φοιτητές, στα γερμανόφωνα πανεπιστήμια, αλλά και μεταφρασμένο στα αγγλόφωνα, είναι το εξαιρετικό εισαγωγικό εγχειρίδιο του Michael Meier-Brügger (με την συμμετοχή και άλλων ειδικών) «Indogermanische Sprachwissenschaft/Indo-European Linguistics» (Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία), 2003 με αλλεπάλληλες επανεκδόσεις. Στις σελίδες 28-29 αναφέρονται τα εξής σημαντικά:
«Η μακεδονική του αρχαίου Βασιλείου της βόρειας Ελλάδος πιθανότατα δεν είναι τίποτε άλλο από μια βορειοελληνική διάλεκτο της Δωρικής» και παραπέμπει σε σημαντικές επιστημονικές εργασίες που στηρίζουν και τεκμηριώνουν αυτήν την διαπίστωση. Και συνεχίζει με τα εξής αποστομωτικές διαπιστώσεις: «Αντίθετα, στο σημερινό κράτος της Μακεδονίας, του οποίου πρωτεύουσα είναι τα Σκόπια, ομιλείται μια νότια σλαβική διάλεκτος, παρόμοια με την βουλγαρική (γλώσσα)»!
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε παραπάνω.
Τέλος, παράλληλα με την νέα γλώσσα, που βαφτίστηκε «μακεδονική», κατασκευάστηκε και ένα νέο κυριλλικό αλφάβητο, μείγμα του σερβικού και βουλγαρικού.
Τα τεράστια ερωτήματα που προκύπτουν είναι τι έκανε το ελλαδικό κράτος και κυρίως οι αρμόδιοι φορείς, Ακαδημία, Πανεπιστήμια, Ινστιτούτα κλπ στα πολυάριθμα Συνέδρια, Συμπόσια, Ημερίδες που διοργανώνονται εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, ώστε αυτές οι επιστημονικές διαπιστώσεις να διαδοθούν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία; Η απάντηση νομίζω είναι γνωστή: Πλην σπανίων φωτεινών εξαιρέσεων, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ!
Έτσι, σήμερα μπορούν και εμφανίζονται κάποιοι θρασύτατοι τύποι και να ισχυρίζονται ότι «κατάφεραν» να δεχτούν οι Σκοπιανοί να καταγραφεί ως σλαβική η κατασκευασμένη γλώσσα τους στο κουρελόχαρτο των Πρεσπών, λες και υπήρχε περίπτωση οποιοσδήποτε να υποστηρίξει σοβαρά ότι δεν είναι σλαβική, αλλά η γλώσσα που μιλούσε ο Μ. Αλέξανδρος. Αγράμματοι ξυλοσχίστες με γελοίες ιδεοληψίες που παγίδεψαν μια ολόκληρη χώρα, ξεπουλώντας τα πάντα για μια καρέκλα…
ΔΕΕ
