Οι επτά ημέρες που πέρασα την περίοδο των γιορτών σε ξενοδοχείο, μου θύμισαν κάτι που είχα αρχίσει να ξεχνάω: Πόσο απολαυστικό είναι να ζεις σε χώρο που θερμαίνεται επαρκώς. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου, σε μια πολυκατοικία όπου δεν ανάβουμε πλέον το καλοριφέρ επειδή κάποιοι, ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, αρνούνται να πληρώσουν για πετρέλαιο, το ψύχος μου φάνηκε ακόμα πιο έντονο. Στο μεταξύ ήρθαν και τα χιόνια.
Σε...
Σε...
επισκέψεις σε φίλους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, τους βρήκα να κάθονται γύρω από μια μικρή σόμπα, ντυμένους με μπουφάν και φορώντας σκούφους. Οι κεφάτες κάποτε συζητήσεις μας αφορούσαν αυτή τη φορά τις καλύτερες σόμπες της αγοράς, τα κλιματιστικά νέας γενιάς και τους αφυγραντήρες. Τι κατάντια!
Είναι όμως ανεπίτρεπτο στην Ελλάδα του 2019 να ζούμε σε παγωμένα σπίτια. Και δεν μπορεί το μεγάλο αυτό θέμα να αντιμετωπίζεται με την ελεημοσύνη του κράτους: Τα επιδόματα που δίνονται στους λίγους δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Την ίδια στιγμή, ας μην γελιόμαστε, πολλοί από εμάς που κατοικούμε σε πολυκατοικίες με κεντρική θέρμανση είμαστε όμηροι συγκατοίκων που δεν πληρώνουν όχι επειδή δεν έχουν είκοσι ευρώ παραπάνω αλλά επειδή δεν θέλουν.
Τι πρέπει να γίνει; Να επανεξεταστεί το θέμα της τιμής των καυσίμων και να αντιμετωπιστούν πιο αυστηρά τα κρούσματα αισχροκέρδειας; Να αλλάξουν (ή να εφαρμοστούν) οι κανονισμοί των πολυκατοικιών που σήμερα επιτρέπουν στον καθένα να συμπεριφέρεται όπως θέλει, και να αναγκάζονται άπαντες να πληρώνουν για θέρμανση; Να υποχρεωθούν οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων να καταβάλουν το ποσό που τους αναλογεί (με ευκολίες πληρωμής) ώστε η κεντρική να μετατραπεί σε αυτόνομη θέρμανση;
Άκουσα, σε σχετική συζήτηση, να προτείνεται ακόμα και η λειτουργία συγκροτημάτων κατοικιών χωρίς θέρμανση, αποκλειστικά για εκείνους που δεν θέλουν να πληρώνουν. Εκεί θα φτάσουμε λοιπόν; Στη δημιουργία γκέτο;
Σε πόλεις και σε γειτονιές χωρισμένες στα δύο; Για όνομα! Η θέρμανση του ιδιωτικού χώρου είναι εξίσου απαραίτητη όπως το ηλεκτρικό ρεύμα και το τρεχούμενο νερό, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μία έξτρα πολυτέλεια που όποιος μπορεί την απολαμβάνει και όποιος δεν μπορεί ας παγώσει. Πρέπει κάποια στιγμή να βρεθούν λύσεις για ένα πρόβλημα που ενώ άπαντες το θίγουν κανένας δεν το έχει αναδείξει σε όλη του την έκταση.
Σε μια εποχή που η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει πως όλα πηγαίνουν καλύτερα, τα παγωμένα σπίτια μας είναι η απόδειξη μιας ανθρωπιστικής κρίσης δίχως τέλος.
Κοσμάς Βίδος
Είναι όμως ανεπίτρεπτο στην Ελλάδα του 2019 να ζούμε σε παγωμένα σπίτια. Και δεν μπορεί το μεγάλο αυτό θέμα να αντιμετωπίζεται με την ελεημοσύνη του κράτους: Τα επιδόματα που δίνονται στους λίγους δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Την ίδια στιγμή, ας μην γελιόμαστε, πολλοί από εμάς που κατοικούμε σε πολυκατοικίες με κεντρική θέρμανση είμαστε όμηροι συγκατοίκων που δεν πληρώνουν όχι επειδή δεν έχουν είκοσι ευρώ παραπάνω αλλά επειδή δεν θέλουν.
Τι πρέπει να γίνει; Να επανεξεταστεί το θέμα της τιμής των καυσίμων και να αντιμετωπιστούν πιο αυστηρά τα κρούσματα αισχροκέρδειας; Να αλλάξουν (ή να εφαρμοστούν) οι κανονισμοί των πολυκατοικιών που σήμερα επιτρέπουν στον καθένα να συμπεριφέρεται όπως θέλει, και να αναγκάζονται άπαντες να πληρώνουν για θέρμανση; Να υποχρεωθούν οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων να καταβάλουν το ποσό που τους αναλογεί (με ευκολίες πληρωμής) ώστε η κεντρική να μετατραπεί σε αυτόνομη θέρμανση;
Άκουσα, σε σχετική συζήτηση, να προτείνεται ακόμα και η λειτουργία συγκροτημάτων κατοικιών χωρίς θέρμανση, αποκλειστικά για εκείνους που δεν θέλουν να πληρώνουν. Εκεί θα φτάσουμε λοιπόν; Στη δημιουργία γκέτο;
Σε πόλεις και σε γειτονιές χωρισμένες στα δύο; Για όνομα! Η θέρμανση του ιδιωτικού χώρου είναι εξίσου απαραίτητη όπως το ηλεκτρικό ρεύμα και το τρεχούμενο νερό, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μία έξτρα πολυτέλεια που όποιος μπορεί την απολαμβάνει και όποιος δεν μπορεί ας παγώσει. Πρέπει κάποια στιγμή να βρεθούν λύσεις για ένα πρόβλημα που ενώ άπαντες το θίγουν κανένας δεν το έχει αναδείξει σε όλη του την έκταση.
Σε μια εποχή που η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει πως όλα πηγαίνουν καλύτερα, τα παγωμένα σπίτια μας είναι η απόδειξη μιας ανθρωπιστικής κρίσης δίχως τέλος.
Κοσμάς Βίδος
