ΑΝΝΑ ΜΑΝΗ-ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Αναμφίβολα, το πρόβλημα της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, που είναι η κορυφή της εκπαιδευτικής πυραμίδας, ήταν και παραμένει στην πρώτη γραμμή. Πρόβλημα πολύμορφο, υπαρκτό και διαχρονικά επίκαιρο, αφού από την αντιμετώπισή του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των νέων και της χώρας μας. Μια από...
τις αιτίες διαιώνισης της κακοδαιμονίας αυτής, είναι και το γεγονός ότι δεν έχει αναθεωρηθεί το άρθρο 16 παρ. 5, που σήμερα πλέον, θεωρείται από τις πιο αναχρονιστικές διατάξεις του Συντάγματος, αφού είναι ασφυκτικά περιοριστικό, δεν επιτρέπει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, γεγονός που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Είναι παράλογο για τη χώρα μας, να επιτρέπεται η λειτουργία παραρτημάτων ιδιωτικών πανεπιστημίων ξένων χωρών, που απονέμουν πτυχία ισοδύναμα με αυτά των Ελληνικών, αλλά να απαγορεύεται η ίδρυση μη κρατικών Πανεπιστημίων.
Το γεγονός δε, ότι δεν υπάρχουν μη κρατικά πανεπιστήμια οδηγεί σε φυγή στο εξωτερικό πολλούς φερέλπιδες νέους αλλά και ικανούς καθηγητές, με ταυτόχρονες εκροές και οικονομικών κεφαλαίων. Αντίθετα, η λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, θα αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα του ρεύματος φυγής και σταδιακά θα διαμορφώσει τους όρους για τον επαναπατρισμό χιλιάδων Ελλήνων, που σήμερα ζουν και εργάζονται στην αλλοδαπή. (Σε μια στατιστική για τους αριθμούς των ξένων φοιτητών που σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο του Birmingham, η Ελλάδα κατατάσσεται στην τέταρτη θέση μετά την Κίνα, το Χονγκ Κονγκ και την Ιαπωνία και μπροστά από χώρες με μεγαλύτερο πληθυσμό, όπως η Νότια Κορέα, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία.)
Σήμερα, είναι πια ώριμες οι εκπαιδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει η μεγάλη τομή.
Έτσι, κεντρική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας κατά την Αναθεώρηση του Συντάγματος που συζητείται στη Βουλή, είναι και η αναθεώρηση του άρθρου 16, ώστε να επιτρέπεται η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, τα οποία θα είναι υπό την εποπτεία ανεξάρτητης αρχής που θα διασφαλίζει τους όρους λειτουργίας τους. Βέβαια, είναι αναγκαίο, παράλληλα με την αναθεώρηση του άρθρου 16, να θωρακίσουμε το δημόσιο πανεπιστήμιο και να το εντάξουμε μέσα σε ένα πλαίσιο μεγαλύτερης αυτονομίας, ευελιξίας και λειτουργικής αυτοτέλειας. Έτσι μόνο θα λειτουργήσει ο υγιής ανταγωνισμός που θα επιφέρει και την αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Οι συνθήκες αυτές – λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, αναβάθμιση δημόσιου πανεπιστημίου, συνδεδεμένων με την αγορά εργασίας και ταυτόχρονα ίδρυση ανθρωπιστικών σχολών με διεθνή χαρακτήρα και ενδιαφέρον, θα καταστήσουν τη χώρα διεθνές κέντρο ανώτατης εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου, γεγονός που θα έχει πολλαπλασιαστικές ευεργετικές επιδράσεις, ακόμα και στην οικονομία της χώρας, όπως συμβαίνει σήμερα για παράδειγμα στην Κύπρο που ενισχύει την οικονομία της με τους χιλιάδες φοιτητές που δέχεται χάρη στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Όσο παραμένουμε δέσμιοι στερεοτυπικών αντιλήψεων και απολιθωματικών νοοτροπιών, την ώρα που γύρω μας συντελούνται παντού ραγδαίες εξελίξεις και ανακατατάξεις, βυθίζουμε τη χώρα στο τέλμα, την ακινησία και την καθυστέρηση.
Η λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων είναι αδήριτη επιταγή των εξελίξεων και άλλη μια ευκαιρία στους νέους μας για περισσότερες επιλογές, ένα άνοιγμα στο σύγχρονο κόσμο με αυτοπεποίθηση και ελπίδα.
ΑΝΝΑ ΜΑΝΗ-ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΝΟΜΙΚΟΣ
Π.ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ
