Οι αγρότες, όπως μας πληροφορούν τα δελτία ειδήσεων, έχουν ξεκινήσει και πάλι τις, καθιερωμένες πλέον, κινητοποιήσεις τους, κατεβάζοντας τα τρακτέρ και κλείνοντας δρόμους, «αποφασισμένοι και ανυποχώρητοι», προκειμένου να διεκδικήσουν από την κυβέρνηση την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Όσοι όμως έχουμε επαφή με τον απλό κόσμο της αγροτιάς και δεν μαθαίνουμε τα νέα τους από τα δελτία ειδήσεων, γνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική. Το κλίμα κάθε άλλο παρά ενθουσιώδες και αγωνιστικό είναι, και, στις περισσότερες περιοχές, η συμμετοχή των αγροτών είναι μάλλον υποτονική.
Όχι επειδή...
έχουν λυθεί, ή έστω ελαφρύνει, τα πάμπολλα προβλήματα του κλάδου, ούτε επειδή οι αγρότες περιμένουν ότι η «κυβέρνηση» θα τους τα λύσει χωρίς να χρειαστεί να αγωνιστούν, τώρα που «βγήκαμε απ’ τα μνημόνια» και βαδίζουμε στον… ανθοστόλιστο δρόμο της ανάπτυξης.
Ο λόγος είναι ότι μετά από τόσα χρόνια κινητοποιήσεων, μετά από τόσα 24ωρα στις παγωμένες εθνικές οδούς, μετά από τόσα συλλαλητήρια, συγκρούσεις και καταστολή, ο Έλληνας αγρότης βλέπει κάθε χρόνο την κατάστασή του να χειροτερεύει. Όσο κι αν προσπαθούν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές του χώρου να τον πείσουν ότι με κάθε κινητοποίηση «κάτι κερδίζει», η ίδια η πραγματικότητα τού δείχνει ότι κάθε φορά οδηγείται από ήττα σε ήττα.
Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε συσσωρευμένη κούραση και, σε πολλές περιπτώσεις, σε ένα αίσθημα απογοήτευσης ή ακόμα και ματαιότητας του όλου εγχειρήματος. Έντονος είναι επίσης και ο προβληματισμός για τη μορφή των κινητοποιήσεων (που θεωρείται καθοριστική για την αποτελεσματικότητά τους), αλλά και για το πλαίσιο των αιτημάτων. Όλο και περισσότεροι αγρότες μπαίνουν σε διαδικασία προβληματισμού και αμφισβήτησης και ακούν με έντονη δυσπιστία τους συνδικαλιστές τους που ζητούν «διάλογο με την κυβέρνηση», καθώς συνειδητοποιούν ότι:
Ο λόγος είναι ότι μετά από τόσα χρόνια κινητοποιήσεων, μετά από τόσα 24ωρα στις παγωμένες εθνικές οδούς, μετά από τόσα συλλαλητήρια, συγκρούσεις και καταστολή, ο Έλληνας αγρότης βλέπει κάθε χρόνο την κατάστασή του να χειροτερεύει. Όσο κι αν προσπαθούν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές του χώρου να τον πείσουν ότι με κάθε κινητοποίηση «κάτι κερδίζει», η ίδια η πραγματικότητα τού δείχνει ότι κάθε φορά οδηγείται από ήττα σε ήττα.
Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε συσσωρευμένη κούραση και, σε πολλές περιπτώσεις, σε ένα αίσθημα απογοήτευσης ή ακόμα και ματαιότητας του όλου εγχειρήματος. Έντονος είναι επίσης και ο προβληματισμός για τη μορφή των κινητοποιήσεων (που θεωρείται καθοριστική για την αποτελεσματικότητά τους), αλλά και για το πλαίσιο των αιτημάτων. Όλο και περισσότεροι αγρότες μπαίνουν σε διαδικασία προβληματισμού και αμφισβήτησης και ακούν με έντονη δυσπιστία τους συνδικαλιστές τους που ζητούν «διάλογο με την κυβέρνηση», καθώς συνειδητοποιούν ότι:
• μετά από τόσα χρόνια αγώνων, το αγροτικό κίνημα δεν έχει καταφέρει να συσπειρώσει άλλες επαγγελματικές ομάδες, ούτε καν τους συναφείς κλάδους που είναι σε άμεση συνάρτηση με τις αγροτικές εργασίες και την αγροτική παραγωγή,
• το αγροτικό κίνημα αντί να προσελκύσει την ευρεία συμπαράσταση του κόσμου, αντίθετα, όλο και περισσότερο στρέφει τον κόσμο εναντίον του,
• οι μνημονιακές κυβερνήσεις, και ειδικά η παρούσα κυβέρνηση, δίνουν την εντύπωση «αυτόματου πιλότου» στην εφαρμογή όλων των έξωθεν εντολών και σε όλα τα ζητήματα που αφορούν στην διακυβέρνηση της χώρας προχωρούν ακάθεκτες στην υλοποίηση προειλημμένων αποφάσεων, χωρίς να υπολογίζουν την αντίδραση του κόσμου, ούτε καν το λεγόμενο «πολιτικό κόστος».
Το ΕΠΑΜ έχει από την πρώτη στιγμή σταθεί στο πλευρό των αγροτών, τόσο με ανακοινώσεις πολιτικής στήριξης των αγώνων τους, όσο και με έμπρακτη συμπαράσταση, με συμμετοχή των μελών μας στις κινητοποιήσεις. Πάντα όμως, με αίσθημα ευθύνης, προειδοποιούσαμε για τις παγίδες και επισημαίναμε τον κίνδυνο περιχαράκωσης του κινήματος αν δεν βρει τρόπους να μαζικοποιηθεί και να κλιμακώσει τον αγώνα. Δυστυχώς, τα πράγματα πλέον έχουν φτάσει σε ένα οριακό σημείο, η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών έχει οδηγήσει όχι μόνο τους αγρότες αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό λαό στα όρια της εξαθλίωσης και δεν υπάρχουν περιθώρια για μισόλογα, ούτε για «χαϊδέματα αυτιών».
Καλούμε για άλλη μια φορά τους Έλληνες αγρότες να μην επιτρέψουν στους επαγγελματίες συνδικαλιστές τους να παίζουν τα γνωστά παιχνίδια των πολιτικάντικων «διαπραγματεύσεων», ούτε να χτίζουν πολιτικές καριέρες στην πλάτη τους. Τους καλούμε να εκμεταλλευτούν θετικά τη δύναμή τους και να γίνουν ο πόλος συσπείρωσης του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού στον αγώνα ανατροπής του εγκληματικού, κατοχικού καθεστώτος. Να ακολουθήσουν μορφές κινητοποίησης που θα στρέφονται ευθέως εναντίον του καθεστώτος και όχι εις βάρος του πολίτη, δυσκολεύοντας την ήδη πολύ δύσκολη καθημερινότητά του, ώστε να προσελκύσουν τη συμπαράστασή του (πχ συλλαλητήρια σε κεντρικές πλατείες, άνοιγμα των διοδίων κλπ). Καλούμε, τέλος, τους Έλληνες αγρότες να θέσουν ένα ουσιαστικό πλαίσιο αιτημάτων, για να διεκδικήσουν όλα αυτά που είναι απολύτως απαραίτητα για τη βελτίωση της ζωής τους και την πραγματική επίλυση των προβλημάτων τους:
• Διαγραφή όλων των χρεών προς τον ΟΓΑ και τις τράπεζες, για να αναπνεύσει ο αγρότης και να γλιτώσει το βιος και την περιουσία του.
• Προστασία της εγχώριας γεωργικής, κτηνοτροφικής και αλιευτικής παραγωγής. Να σταματήσουν δια παντός οι ελληνοποιήσεις και να θεσπιστεί η απαγόρευση κάθε εισαγωγής, έως ότου διατεθεί το σύνολο της εγχώριας παραγωγής του γεωργού, του κτηνοτρόφου, του ψαρά.
• Εθνική πολιτική στήριξης των εισοδημάτων των γεωργών, των κτηνοτρόφων, με βασικό στόχο και κριτήριο την άμεση βελτίωση της παραγωγής και της ποιότητας του προϊόντος.
• Απαγόρευση των μεταλλαγμένων. Ίδρυση δημόσιων τραπεζών σπόρων και βιολογικής έρευνας, για τη δωρεάν επιστημονική στήριξη του αγρότη.
• Εθνική πολιτική ενίσχυσης των εθελοντικών κοινοπραξιών από αυθεντικούς παραγωγούς, με την κατάργηση του ΦΠΑ στα προϊόντα τους και κρατικές υποδομές διάθεσης, ειδικά στις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Όλα αυτά, όσο αναγκαία και αυτονόητα και αν είναι, δεν μπορούν να υλοποιηθούν από καμία κυβέρνηση – μαριονέτα και φερέφωνο των «δανειστών». Ο αγώνας για τη βελτίωση των συνθηκών οποιουδήποτε επαγγελματικού κλάδου περνάει αναπόφευκτα μέσα από τον αγώνα για απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά της μνημονιακής κατοχής. Και σε αυτόν τον αγώνα, το ΕΠΑΜ θα είναι πάντα συμπαραστάτης, αρωγός και μπροστάρης!
Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 2019
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ
