Όσοι την περασμένοι Τετάρτη είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο θέατρο Μώ στην πόλη μας απολαύσαμε μια εξαιρετική παράσταση. Τρία μονόπρακτα του Άντον Τσέχωφ: Η Επέτειος, η Αρκούδα, Πρόταση Γάμου. Σε σκηνοθεσία Κώστα Μυστακίδη.
Είναι...
να θαυμάζει κανείς βλέποντας τόσο καλές ερμηνείες από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που μας εκπλήσσουν ευχάριστα οι συντελεστές του θεάτρου Μώ. Έχουμε δει και στο παρελθόν κι άλλες επιτυχημένες παραστάσεις. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η αίσθηση πως αυτά τα παιδιά ωριμάζουν με τον καιρό στη σκηνή και θυμίζουν επαγγελματίες ηθοποιούς.
Τα τρία αυτά εξαιρετικά μονόπρακτα ζωντάνεψαν στο μικρό θεατράκι του Μώ με ιδιαίτερη μαεστρία ο Γιάννης Γαλάνης ως Χίριν και Τσιμπουκώφ, ο Αλέξανδρος Δαλαμήτρας ως Σιπούτσιν και Λομώφ, η Βαρβάρα Δαβιτίδου ως Τατιάνα, η Σίσσυ Μακρίδου ως Ποπόβα, η Ειρήνη Παπαδοπούλου ως Μερτσούτκινα και Νατάλια, ο Τάσος Αετόπουλος ως Σμιρνώφ, η Ελευθερία Παπαδοπούλου ως Σόνια. Όλα τα παιδιά έδωσαν τον καλλίτερο εαυτό τους γι’ αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Με τη μουσική επένδυση του Κοσμά Χατζηιωαννίδη, που μας ταξίδεψε σε παλιότερους καιρούς, στην Τσαρική Ρωσία. Κι όμως είχες την αίσθηση πως από τότε τίποτε ουσιαστικό δεν άλλαξε στ’ ανθρώπινα. Γι’ αυτό κάποια έργα μένουν αγνοώντας το χρόνο. Είν΄ αυτό που είχε πει ο Θουκυδίδης: «ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ»
Όμως δεν είχα σκοπό να μιλήσω για τον Τσέχωφ. Μίλησαν και μίλησαν άλλοι αξιότεροι κατά πολύ εμού. Θέλω να πω ένα μεγάλο «ΕΥΓΕ» στην ομάδα του θεάτρου Μώ.
Σε μια εποχή χρησιμοθηρική, βρίσκονται άνθρωποι ανιδιοτελείς που μοχθούν να μας χαρίσουν αξέχαστες βραδιές θεάτρου. Που βάζουν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του πολιτισμού.
Τους χρωστάμε χάρη.
Μας κάνουν περήφανους.
Ελένη Τζήκα
Φιλόλογος
Κατερίνη
Φεβρουάριος 2019
Τα τρία αυτά εξαιρετικά μονόπρακτα ζωντάνεψαν στο μικρό θεατράκι του Μώ με ιδιαίτερη μαεστρία ο Γιάννης Γαλάνης ως Χίριν και Τσιμπουκώφ, ο Αλέξανδρος Δαλαμήτρας ως Σιπούτσιν και Λομώφ, η Βαρβάρα Δαβιτίδου ως Τατιάνα, η Σίσσυ Μακρίδου ως Ποπόβα, η Ειρήνη Παπαδοπούλου ως Μερτσούτκινα και Νατάλια, ο Τάσος Αετόπουλος ως Σμιρνώφ, η Ελευθερία Παπαδοπούλου ως Σόνια. Όλα τα παιδιά έδωσαν τον καλλίτερο εαυτό τους γι’ αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Με τη μουσική επένδυση του Κοσμά Χατζηιωαννίδη, που μας ταξίδεψε σε παλιότερους καιρούς, στην Τσαρική Ρωσία. Κι όμως είχες την αίσθηση πως από τότε τίποτε ουσιαστικό δεν άλλαξε στ’ ανθρώπινα. Γι’ αυτό κάποια έργα μένουν αγνοώντας το χρόνο. Είν΄ αυτό που είχε πει ο Θουκυδίδης: «ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ»
Όμως δεν είχα σκοπό να μιλήσω για τον Τσέχωφ. Μίλησαν και μίλησαν άλλοι αξιότεροι κατά πολύ εμού. Θέλω να πω ένα μεγάλο «ΕΥΓΕ» στην ομάδα του θεάτρου Μώ.
Σε μια εποχή χρησιμοθηρική, βρίσκονται άνθρωποι ανιδιοτελείς που μοχθούν να μας χαρίσουν αξέχαστες βραδιές θεάτρου. Που βάζουν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του πολιτισμού.
Τους χρωστάμε χάρη.
Μας κάνουν περήφανους.
Ελένη Τζήκα
Φιλόλογος
Κατερίνη
Φεβρουάριος 2019
