Δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς με την Αριστερά, όταν υιοθετείς τη μισή ιδεολογική της ατζέντα, τον ενδοτισμό της στα εθνικά, τον ολοκληρωτισμό του «δικαιωματισμού» της παρδαλής κουτσής μαϊμούς και αναμασώντας σαν αντηχείο της «Αυγής» τον «κίνδυνο» του φασισμού, του ρατσισμού και όλους τους μπαμπούλες που φτιάχνει η Αριστερά. Τότε έχεις δεχθεί 10 γκολ από τα αποδυτήρια, πριν καν πατήσεις το πόδι σου στο χορτάρι.
Από την άλλη, δεν...
Από την άλλη, δεν...
μπορείς να αντιπαρατεθείς με όλους αυτούς τους αποστόλους του μαρασμού, όταν απεκδύεσαι τον λαϊκό χαρακτήρα που πρέπει να έχουν όλα τα κόμματα, αν θέλουν να είναι κόμματα εξουσίας που εκφράζουν μεγάλο κομμάτι του Εθνους και όχι λέσχες για γκολφ και ικεμπάνα. Στην Ελλάδα αυτή η παράξενη «Κεντροδεξιά», που ούτε λαϊκή Δεξιά είναι ούτε αληθινό Κέντρο της Ιστορίας, που αμφότερα είχαν σκληρά εθνικά χαρακτηριστικά, έχει εκχωρήσει στη μηδενιστική Αριστερά τον ρόλο του τιμητή.
Οι φορείς της αυτοάνοσης κοινωνικής νόσου, του μαρξισμού, επιβάλλουν στους αντιπάλους τους τι θα λένε, πώς θα το λένε, ποιους θα έχουν υποψηφίους, αποφασίζουν και ονοματίζουν το «καλό» και το «κακό». Δεν έχουμε έτσι παρά μια ψευτοδεξιά, που η Αριστερά τη σέρνει με τον χαλκά από τη μύτη. Τη χορεύει στο ταψί σαν την αρκούδα του γύφτου, που εκπαίδευε το αρκουδάκι βάζοντάς το πάνω σε ένα ταψί που είχε από κάτω κάρβουνα αναμμένα.
Βάραγε το νταούλι και το καημένο το αρκουδάκι χοροπηδούσε, γιατί καίγονταν οι πατούσες του. Συνδύαζε δε τον ήχο από το νταούλι με τον πόνο από το κάψιμο. Μετά ο γύφτος δεν χρησιμοποιούσε ούτε ταψί ούτε φωτιά. Ακούγοντας και μόνο το νταούλι, που το είχε συνδυάσει βαθιά στο μυαλό της με τον σωματικό πόνο, η μεγάλη πια αρκούδα χορεύει υπό τον ήχο αυτής της υπερχιλιετούς γύφτικης τέχνης, που την προλάβαμε η γενιά μου στις γειτονιές.
Ετσι η Αριστερά, μετά τα «εγκαύματα» της δικτατορίας και της προδοσίας της Κύπρου έτσι όπως τα έχουν περάσει τα συστημικά μέσα, μόλις κάνας «κεντροδεξιός» δείξει απειθαρχία στον ολοκληρωτισμό της αριστερότατης στη σύλληψή της «πολιτικής ορθότητας», παίζει στο νταούλι το γνωστό γύφτικο άσμα «φασίστες, ρατσιστές, νεοναζί» και οι λελέδες χορεύουν σαν τις αρκούδες στο νοερό ταψί που έχουν ως κάλο στον κολωνακιώτικο εγκέφαλό τους.
Γι’ αυτό και ξεκινούν τις τοποθετήσεις τους, όταν αποτολμούν κριτική στην ψωραλέα ιερή αριστερή αγελάδα, με το «σέβομαι την Αριστερά για τους αγώνες της, αλλά...» ή λένε και το πιο σουρεαλιστικό, ήτοι «εσείς δεν είστε πραγματική Αριστερά»! Εχω αρχίσει να πιστεύω πως τελικά όλοι, ακόμη και η σημερινή ηγετική ομάδα της Ν.Δ. θα ήθελαν να είναι αριστεροί, ώστε να τους αγαπούν όλοι, λες και είναι λούτρινα αρκουδάκια και όχι μαχητές του εθνικού συμφέροντος.
Σε μια ομαλή κοινωνία, έχοντας τόσα τραυματικά και αιματοβαμμένα βιώματα από την επί έναν αιώνα προδοτική δράση της Αριστεράς και με τη γνώση της παγκόσμιας αποτυχίας της, που οδήγησε σε σφαγές και γενοκτονίες, κατέστρεψε κοινωνίες και μοίρασε τη μιζέρια σε γενναίες μερίδες σε ολόκληρα έθνη, με ένα αποτύπωμα βαρβαρότητας που ξεπέρασε σε αριθμούς θυμάτων και τον ναζισμό, θα ντρεπόταν κάθε πνευματικά υγιής άνθρωπος να δηλώσει πίστη σε αυτή την ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό, με υπεσχημένο επίγειο παράδεισο που δεν βρέθηκε ποτέ και με ιερατείο μια καμαρίλα που μισεί τη γη που πατά, το Έθνος όπου ανήκει και την Ιστορία του.
Η Πατρίδα χρειάζεται μια αληθινή Δεξιά, λαϊκή, πατριωτική, παραδοσιοκρατική, που θα υπερασπίζεται την Πίστη μας και την ελληνική διαχρονία του Έθνους, με σύγχρονη όμως διοίκηση και οικονομία. Είπαμε, μπορείς να είσαι ελληνότατος και ορθόδοξος και ταυτόχρονα να έχεις σύγχρονη τεχνολογία, πολυποίκιλη παραγωγική βάση και κραταιές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η πλειοψηφία του λαού έχει πια σιχαθεί τόσο πολύ τη δικτατορία της αριστερής ψείρας που βγήκε στον γιακά λόγω Μνημονίων και της ανικανότητας αυτών των ντιντήδων που παρίσταναν την ηγεσία της Δεξιάς, ενώ ταυτόχρονα την απεχθάνονται, που σε λίγο όλες οι ύβρεις των αριστερών θα θεωρούνται παράσημα. Κι αν ήμουν ακόμη πιο χιουμορίστας, θα μετονόμαζα τη ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ σε «Νέα Ρατσιστική Ακροδεξιά Που Δεν Πάει Στο Pride Και Δεν Ζητάει Συγγνώμη Που Σας Νίκησε» με διακριτικό τίτλο το «Μας Τα Κάνατε Τσουρέκια».
Οι φορείς της αυτοάνοσης κοινωνικής νόσου, του μαρξισμού, επιβάλλουν στους αντιπάλους τους τι θα λένε, πώς θα το λένε, ποιους θα έχουν υποψηφίους, αποφασίζουν και ονοματίζουν το «καλό» και το «κακό». Δεν έχουμε έτσι παρά μια ψευτοδεξιά, που η Αριστερά τη σέρνει με τον χαλκά από τη μύτη. Τη χορεύει στο ταψί σαν την αρκούδα του γύφτου, που εκπαίδευε το αρκουδάκι βάζοντάς το πάνω σε ένα ταψί που είχε από κάτω κάρβουνα αναμμένα.
Βάραγε το νταούλι και το καημένο το αρκουδάκι χοροπηδούσε, γιατί καίγονταν οι πατούσες του. Συνδύαζε δε τον ήχο από το νταούλι με τον πόνο από το κάψιμο. Μετά ο γύφτος δεν χρησιμοποιούσε ούτε ταψί ούτε φωτιά. Ακούγοντας και μόνο το νταούλι, που το είχε συνδυάσει βαθιά στο μυαλό της με τον σωματικό πόνο, η μεγάλη πια αρκούδα χορεύει υπό τον ήχο αυτής της υπερχιλιετούς γύφτικης τέχνης, που την προλάβαμε η γενιά μου στις γειτονιές.
Ετσι η Αριστερά, μετά τα «εγκαύματα» της δικτατορίας και της προδοσίας της Κύπρου έτσι όπως τα έχουν περάσει τα συστημικά μέσα, μόλις κάνας «κεντροδεξιός» δείξει απειθαρχία στον ολοκληρωτισμό της αριστερότατης στη σύλληψή της «πολιτικής ορθότητας», παίζει στο νταούλι το γνωστό γύφτικο άσμα «φασίστες, ρατσιστές, νεοναζί» και οι λελέδες χορεύουν σαν τις αρκούδες στο νοερό ταψί που έχουν ως κάλο στον κολωνακιώτικο εγκέφαλό τους.
Γι’ αυτό και ξεκινούν τις τοποθετήσεις τους, όταν αποτολμούν κριτική στην ψωραλέα ιερή αριστερή αγελάδα, με το «σέβομαι την Αριστερά για τους αγώνες της, αλλά...» ή λένε και το πιο σουρεαλιστικό, ήτοι «εσείς δεν είστε πραγματική Αριστερά»! Εχω αρχίσει να πιστεύω πως τελικά όλοι, ακόμη και η σημερινή ηγετική ομάδα της Ν.Δ. θα ήθελαν να είναι αριστεροί, ώστε να τους αγαπούν όλοι, λες και είναι λούτρινα αρκουδάκια και όχι μαχητές του εθνικού συμφέροντος.
Σε μια ομαλή κοινωνία, έχοντας τόσα τραυματικά και αιματοβαμμένα βιώματα από την επί έναν αιώνα προδοτική δράση της Αριστεράς και με τη γνώση της παγκόσμιας αποτυχίας της, που οδήγησε σε σφαγές και γενοκτονίες, κατέστρεψε κοινωνίες και μοίρασε τη μιζέρια σε γενναίες μερίδες σε ολόκληρα έθνη, με ένα αποτύπωμα βαρβαρότητας που ξεπέρασε σε αριθμούς θυμάτων και τον ναζισμό, θα ντρεπόταν κάθε πνευματικά υγιής άνθρωπος να δηλώσει πίστη σε αυτή την ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό, με υπεσχημένο επίγειο παράδεισο που δεν βρέθηκε ποτέ και με ιερατείο μια καμαρίλα που μισεί τη γη που πατά, το Έθνος όπου ανήκει και την Ιστορία του.
Η Πατρίδα χρειάζεται μια αληθινή Δεξιά, λαϊκή, πατριωτική, παραδοσιοκρατική, που θα υπερασπίζεται την Πίστη μας και την ελληνική διαχρονία του Έθνους, με σύγχρονη όμως διοίκηση και οικονομία. Είπαμε, μπορείς να είσαι ελληνότατος και ορθόδοξος και ταυτόχρονα να έχεις σύγχρονη τεχνολογία, πολυποίκιλη παραγωγική βάση και κραταιές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η πλειοψηφία του λαού έχει πια σιχαθεί τόσο πολύ τη δικτατορία της αριστερής ψείρας που βγήκε στον γιακά λόγω Μνημονίων και της ανικανότητας αυτών των ντιντήδων που παρίσταναν την ηγεσία της Δεξιάς, ενώ ταυτόχρονα την απεχθάνονται, που σε λίγο όλες οι ύβρεις των αριστερών θα θεωρούνται παράσημα. Κι αν ήμουν ακόμη πιο χιουμορίστας, θα μετονόμαζα τη ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ σε «Νέα Ρατσιστική Ακροδεξιά Που Δεν Πάει Στο Pride Και Δεν Ζητάει Συγγνώμη Που Σας Νίκησε» με διακριτικό τίτλο το «Μας Τα Κάνατε Τσουρέκια».
*Ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
