Δεν τον είχε κατηγορήσει κανείς. Μπορούσε απλώς να συνεχίσει τη ζωή και την καριέρα του, κάνοντας τον ανήξερο. Επέλεξε όμως να αυτοκτονήσει, θεωρώντας ότι ήταν υπεύθυνος για τον χαμό επτά παιδιών, από το λάθος που έκανε ένας νοσοκόμος. Η συγκλονιστική ιστορία του γιατρού Ηλία Πολίτη αποτελεί μνημείο ευθιξίας.
Μέσα σε λίγες μέρες πέθαναν επτά παιδάκια, σε δύο διαφορετικές πόλεις. Στο Αγρίνιο και τη Λάρισα. Το κοινό χαρακτηριστικό ήταν ότι...
Μέσα σε λίγες μέρες πέθαναν επτά παιδάκια, σε δύο διαφορετικές πόλεις. Στο Αγρίνιο και τη Λάρισα. Το κοινό χαρακτηριστικό ήταν ότι...
όλα έπασχαν από μεσογειακή αναιμία. Οι πόλεις βυθίστηκαν στο πένθος. Γονείς, γιατροί και δικαιοσύνη αναζητούσαν τα αίτια των θανάτων. Από τις έρευνες διαπιστώθηκε, ότι προκλήθηκαν από μεταγγίσεις μολυσμένου αίματος.
Τα νοσοκομεία είχαν προμηθευτεί περίπου 800 φιάλες από το Κρατικό Εργοστάσιο Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Πειραιώς. Όταν ελέγχθηκε ξανά η παρτίδα, βρέθηκε ότι οι μισές φιάλες δεν είχαν αποστειρωθεί σε κλίβανο, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μολυνθούν θανάσιμα. Διευθυντής του κέντρου ήταν ο γιατρός Ηλίας Πολίτης, που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον θεσμό της εθελοντικής αιμοδοσίας. Από το πόρισμα είχε προκύψει, ότι σε καμία περίπτωση δεν ευθυνόταν και ως υπεύθυνος φερόταν ο κλιβανιστής του Γενικού Κρατικού. Ο γιατρός Πολίτης όμως, κατέρρεε ψυχολογικά συνεχώς, θεωρώντας ότι η ευθύνη ήταν δική του. «Η ζωή μου δεν έχει πια νόημα», είχε εξομολογηθεί σε έναν συνάδελφό του.
Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας του 1976 αυτοκτόνησε, παίρνοντας μεγάλη δόση υπνωτικών φαρμάκων. Την αντίδραση προκάλεσε η υπερβολική ευθιξία και το υψηλό αίσθημα ευθύνης, που ήταν αναπόσπαστα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Η Πανιατρική Υγειονομική Επιθεώρηση, το 1976, ανέφερε: «Ένιωσε νικημένος και μόνος. Φόρτωσε στον εαυτό του την ευθύνη του ότι αποδέχτηκε τις απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς και προκαλώντας –κατά τραγικό τρόπο– όχι μόνο τους συμβιβασμένους, αλλά το κάθε μέλος της κοινωνίας της ανοχής, προχώρησε σε αυτό που μοιάζει τιμωρία μας.
Και μας, των συναδέλφων του και όλων αυτών, που θα νιώσουν τον αντίκτυπο της απουσίας του». Το έργο του Για την ιατρική κοινότητα, ο γιατρός Ηλίας Πολίτης δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Εκτός από τη θέσπιση της εθελοντικής αιμοδοσίας, είχε καταφέρει με συνεχείς έρευνες από το 1958, να τελειοποιήσει τη θεραπεία για τους πάσχοντες από αιμοροφυλία. Επίσης, στις επιτυχίες του καταγράφηκε η παρασκευή ξηρού πλάσματος. Όταν δεν ήταν στα εργαστήρια, όργωνε την Ελλάδα για να φτιάξει τους σταθμούς αιμοδοσίας και είχε καταφέρει να συγκεντρώσει, εκείνη την εποχή, περίπου 2,5 εκατομμύρια φιάλες αίματος.
Δημιούργησε επίσης λεπτομερές κτιριολογικό πρόγραμμα για Κέντρο Αιμοδοσίας και Παρασκευής Παραγώγων Αίματος, βασισμένο σε διεθνή πρότυπα. Ο Ηλίας Πολίτης, με πρωτοβουλία του, είχε στείλει μεγάλες ποσότητες αίματος στην Κύπρο, μετά την τουρκική εισβολή για τους τραυματισμένους Ελληνοκύπριους. Όλοι γνώριζαν ότι ο γιατρός Πολίτης δεν πήρε ποτέ μια δραχμή από ασθενείς. Δεχόταν επισκέψεις στο νοσοκομείο, όπου εξέταζε πάντα αφιλοκερδώς. Ο Ηλίας Πολίτης ζούσε μια λιτή ζωή. Ειδικά μετά τον θάνατο της συζύγου και του παιδιού του, είχε αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ιατρική. Σήμερα, αιματολογικές μονάδες και σύλλογοι αιμοδοσίας φέρουν το όνομα του πρωτοπόρου ιατρού, που αυτοκτόνησε λόγω τύψεων για ένα έγκλημα που δεν ήταν δική του ευθύνη.
Τα νοσοκομεία είχαν προμηθευτεί περίπου 800 φιάλες από το Κρατικό Εργοστάσιο Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Πειραιώς. Όταν ελέγχθηκε ξανά η παρτίδα, βρέθηκε ότι οι μισές φιάλες δεν είχαν αποστειρωθεί σε κλίβανο, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μολυνθούν θανάσιμα. Διευθυντής του κέντρου ήταν ο γιατρός Ηλίας Πολίτης, που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον θεσμό της εθελοντικής αιμοδοσίας. Από το πόρισμα είχε προκύψει, ότι σε καμία περίπτωση δεν ευθυνόταν και ως υπεύθυνος φερόταν ο κλιβανιστής του Γενικού Κρατικού. Ο γιατρός Πολίτης όμως, κατέρρεε ψυχολογικά συνεχώς, θεωρώντας ότι η ευθύνη ήταν δική του. «Η ζωή μου δεν έχει πια νόημα», είχε εξομολογηθεί σε έναν συνάδελφό του.
Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας του 1976 αυτοκτόνησε, παίρνοντας μεγάλη δόση υπνωτικών φαρμάκων. Την αντίδραση προκάλεσε η υπερβολική ευθιξία και το υψηλό αίσθημα ευθύνης, που ήταν αναπόσπαστα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Η Πανιατρική Υγειονομική Επιθεώρηση, το 1976, ανέφερε: «Ένιωσε νικημένος και μόνος. Φόρτωσε στον εαυτό του την ευθύνη του ότι αποδέχτηκε τις απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς και προκαλώντας –κατά τραγικό τρόπο– όχι μόνο τους συμβιβασμένους, αλλά το κάθε μέλος της κοινωνίας της ανοχής, προχώρησε σε αυτό που μοιάζει τιμωρία μας.
Και μας, των συναδέλφων του και όλων αυτών, που θα νιώσουν τον αντίκτυπο της απουσίας του». Το έργο του Για την ιατρική κοινότητα, ο γιατρός Ηλίας Πολίτης δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Εκτός από τη θέσπιση της εθελοντικής αιμοδοσίας, είχε καταφέρει με συνεχείς έρευνες από το 1958, να τελειοποιήσει τη θεραπεία για τους πάσχοντες από αιμοροφυλία. Επίσης, στις επιτυχίες του καταγράφηκε η παρασκευή ξηρού πλάσματος. Όταν δεν ήταν στα εργαστήρια, όργωνε την Ελλάδα για να φτιάξει τους σταθμούς αιμοδοσίας και είχε καταφέρει να συγκεντρώσει, εκείνη την εποχή, περίπου 2,5 εκατομμύρια φιάλες αίματος.
Δημιούργησε επίσης λεπτομερές κτιριολογικό πρόγραμμα για Κέντρο Αιμοδοσίας και Παρασκευής Παραγώγων Αίματος, βασισμένο σε διεθνή πρότυπα. Ο Ηλίας Πολίτης, με πρωτοβουλία του, είχε στείλει μεγάλες ποσότητες αίματος στην Κύπρο, μετά την τουρκική εισβολή για τους τραυματισμένους Ελληνοκύπριους. Όλοι γνώριζαν ότι ο γιατρός Πολίτης δεν πήρε ποτέ μια δραχμή από ασθενείς. Δεχόταν επισκέψεις στο νοσοκομείο, όπου εξέταζε πάντα αφιλοκερδώς. Ο Ηλίας Πολίτης ζούσε μια λιτή ζωή. Ειδικά μετά τον θάνατο της συζύγου και του παιδιού του, είχε αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ιατρική. Σήμερα, αιματολογικές μονάδες και σύλλογοι αιμοδοσίας φέρουν το όνομα του πρωτοπόρου ιατρού, που αυτοκτόνησε λόγω τύψεων για ένα έγκλημα που δεν ήταν δική του ευθύνη.
mixanitouxronou
