Γιατί…; Γιατί…; Γιατί….;
μουρμουρίζει και ξαναμουρμουρίζει μόλις γύρισε απ΄ έξω ο Τοτός.
Η Μάνα του που τον άκουσε να αγωνιά τόσο πολύ τον ρώτησε:
- τι συμβαίνει και τι σε απασχολεί Τοτό;
- Μάνα δε καταλαβαίνω, δε καταλαβαίνω σου λέω, δεν κα...τα... λα...βαί...νω…
τώρα το βράδυ που γυρνούσα στο σπίτι, είδα σε μερικά μαγαζιά εκεί στη κεντρική πλατεία, κάτι περιποιημένες κυρίες να σκουπίζουν τα μαγαζιά τους και να σπρώχνουν τα σκουπίδια τους όχι προς τα μέσα, αλλά προς τα έξω και ακόμη λίγο προς τα έξω και πάλι προς τα έξω μέχρι που έφεραν τα σκουπίδια τους εκεί στο πεζοδρόμιο.
- Και μετά; Και μετά; ρωτάει η Μάνα.
- Μετά τα έσπρωξαν κι άλλο κι άλλο μέχρι που τα μισά τα έριξαν στο δρόμο και τα άλλα μισά στο διπλανό φρεάτιο.
- Και μετά; Και μετά; ρωτάει με μεγαλύτερη αγωνία η Μάνα.
- Μετά χτύπησαν τη σκούπα δυνατά κάτω στο κράσπεδο, χτύπησαν και το πατάκι του μαγαζιού στη σιδερένια κολώνα με τα οδοσήματα, κλείδωσαν τα μαγαζιά τους και αφού τακτοποίησαν περίτεχνα την κακόμοιρη κόμη τους κοιτάζοντας στο τζάμι ενός αυτοκινήτου έφυγαν μεγαλοπρεπώς για τον περίπατο στον κεντρικό πεζόδρομο.
- Τοτό…, θα ήθελα πολύ να ξέρω τι είπες στις κυρίες.
- Μανούλα μου δεν είπα τίποτε, πίστεψέ με. Όμως είπα κάτι μέσα μου και πολύ δυνατά μάλιστα. Στα μαγαζιά αυτά δεν θα ξαναπάμε.
